Natuurlijk kan het me wel schelen. Het is mijn kindje dat ik heb losgelaten in de leeswereld, dus moet ik, of ik dat wil of niet, ook de meningen over me heen laten komen.
Iedere auteur weet dat hij/zij niet iedereen blij kan maken. Zoveel lezers, zoveel meningen. Als de weegschaal doorslaat naar positief, zijn we gewoon dik tevreden. Maar dan die sterretjes hè. Hoe belangrijk zijn ze nou? Drie, vier of vijf van die gezellige, gele gevalletjes – is het jullie weleens opgevallen dat ze bijna altijd geel zijn? – daar hoeft niemand over na te denken. Dat zijn tevreden tot zeer blij gemaakte lezers.
Kom ik toch terecht bij lezers die wat minder dan minder positief zijn. Dat kan. Geen probleem mee. Wat me dan wel opvalt, is dat lezers klakkeloos hun negatieve mening uiten door een of twee van die gele vijfpunters te geven, maar dan zonder enige opgave van reden.
Moet dat dan? Ehhh nou nee, maar het is voor de schrijver van het bewuste boek wel heel fijn om te weten waarom het jouw ding niet is. Dat kan tenslotte van alles zijn. Gewoon het verhaal, de schrijfstijl, een verwachting die niet is uitgekomen. Van iedere mening pakt een auteur iets mee voor het volgende verhaal dat in het hoofd rondspookt. Groeien kan alleen als juist de negatievere punten duidelijk zijn.
Je zou er dus echt sterretjes van gaan zien.
Een belofte moet ik natuurlijk ook nog waarmaken en iets gaan vertellen over Waanidee. Hoe is dat verhaal nou eigenlijk tot stand gekomen.
Het zal bij sommigen van jullie bekend zijn dat ik in het bezit ben van twee goedsullen van herders. Vallen duidelijk in de categorie: ik blaf wel, maar ik vind iedereen leuk zolang ik maar een aai krijg. Of een koekje, dan zijn ze meteen vrienden voor het leven. Voor alle duidelijkheid: een hondenkoekje.
Ergens in 2015 viel er een brief van de dierenarts op de mat. Gewoon zo’n standaardbrief dat er op die en die datum de mogelijkheid bestond om mijn hond(en) te laten chippen. Daarbij een hele lijst met voordelen die een gechipt huisdier – lekker algemeen ook – zou hebben.
Dat was de trigger.
Nou zijn mijn man en ik van die “grote tafel” hangers. Lekker aan de eettafel, zaterdagmiddag, drankje erbij en iets te knabbelen. De brief lag op tafel en ik vroeg me hardop af of zoiets bij mensen mogelijk zou zijn.
Natuurlijk niet, dacht ik meteen, maar het idee was er wel mee geboren. “Tafelhangend” kwam de discussie tussen mijn man en mij op gang en die sleepte zich, met de noodzakelijke tussenpozen van werk, eten, televisie kijken en slapen, weken voort. Ik probeerde het hele idee uit mijn hoofd te zetten, met als uiteindelijk resultaat dat ik zomaar wat dingetjes aan mijn laptop toevertrouwde.
Hiermee stopte voorlopig ook de taak van manlief en begon ik aan een heftige haatliefde verhouding met mijn laptop.
Mijn twijfelpunt komt altijd bij zo’n veertigduizend woorden. Was dit het verhaal dat ik wilde vertellen? Zelf wist ik het antwoord wel, maar voor de zekerheid heb ik het in dat stadium aan een paar mensen laten lezen.
Uiteindelijk was er maar een die zei dat het uitgangspunt goed was, maar de rest eromheen van het kaliber dertien in een dozijn was. Ik was het ermee eens en heb al het overbodige geneuzel rigoureus in de prullenbak gekieperd.
Toen ben ik Waanidee gaan schrijven. Tot de volgende.
Liefs, Karin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten