Bloed op zand - deel 5 (door Ad van de Lisdonk)

‘En?’

‘Charles is nu bij hem…’

Lobatsky knikte tevreden terwijl hij voorzichtig wat zelfgemaakte Pelmeni in de bouillon liet zakken. Hij keek niet om naar de brenger van het goede nieuws. Omdat de man hem niet interesseerde en het nieuws hem niet verraste, konden zijn met een mix van lams- en rundvlees gevulde deegbolletjes alle aandacht krijgen die ze verdienden.

Twee tot vijf minuten koken, stond er in het officiële recept. Zoals vrijwel alles in deze lakse wereld was dat een aanwijzing waar hij niets mee kon. De aanwijzing was net zo zinloos als “koken tot ze klaar zijn”. Tussen twee en vijf minuten lag een zee van tijd die zo groot was dat de wereld erin kon vergaan; dat wist hij uit eigen ervaring. Drie-minuten-en-vijftig-seconden was de juiste tijdsduur wanneer je Pelmeni van de door hem gekozen omvang en dikte vulde met de door hem gekozen verhouding lams- en rundvlees. Want van die parameters was de kooktijd natuurlijk afhankelijk.

De belangrijkste reden waarom het strikt lineaire pad van ingrediënt tot maaltijd hem zo ontspande, was juist omdat je geen rekening hoefde te houden met invloeden van buitenaf. Alle factoren die het proces beïnvloeden konden worden geregisseerd. Als je precies volgens plan te werk ging, was de uitkomst elke keer exact hetzelfde als elke andere keer. Hoe geruststellend was dat?

Nee, dan vandaag! Opwindend, maar lastig. Maanden en maanden voorbereiding had het gekost. En nog steeds moest hij er rekening mee houden dat een van de pionnen anders over het bord zou gaan bewegen dan hij had voorzien. Dat hoefde niet per sé een probleem op te leveren. Het was als Domino Day. Je projectlijn moest het kunnen overnemen zodra een steentje weigerde om te vallen.

‘Ik vind dat we Aiden nu af moeten maken,’ zei zijn boodschapper. ‘Ik weet dat hij blind is, maar volgens mij is hij nog lang niet verslagen. Hij zou het ons nog wel eens lastig kunnen gaan maken...’

Lobatsky trok rustig een keukenla open, pakte er een 4 inch UTK Undercover Dagger Tactical Throwing Knife uit en wierp dat terwijl hij zich om zijn as draaide in een vloeiende, onderhandse beweging in de richting van zijn boodschapper. Zijn worp was zo krachtig, en het lemmet van N690Bo stainless steel zo scherp, dat het mes bijna tot het gevest in de keel van de man verdween.

‘Daar reken ik op,’ verklaarde hij terwijl hij op de stervende man toeliep om zijn mes op te halen. ‘Sterker nog: het is cruciaal. Hij móet ons juist dwarszitten.’

 Hij trok het mes uit de keel van de man die even opveerde en toen stil bleef liggen. Peinzend veegde hij het mes schoon aan de zwarte coltrui van het lijk aan zijn voeten. ‘Aiden gaat wel dansen op mijn melodie,’ mompelde hij in zichzelf. ‘En voor het geval hij niet direct doet wat ik wil, heb ik nog wat extra aansporing ingebouwd. Het enige dat ik niet kan hebben is dat de een of andere eikel in mijn eigen organisatie denkt dat ie een eigen mening heeft.’