
Beeeeetje
saai ook, al zit vast niet iedereen te wachten op mijn uitgebreide
versie van ‘Wat las ik’, want dan komt ongetwijfeld mijn kitten
Flea weer om de hoek kijken. Ik kan daar serieus wel wekelijks een
column over schrijven, want het is me er eentje ;-) Don’t worry,
dat ga ik niet doen. Ik heb namelijk nog last van een (kuch)
‘writer’s block’. Ik zet het tussen aanhalingstekens, omdat je
voor het hebben van een writer’s block een writer moet zijn en dat
ben ik niet. Ik ben een verhalenverteller…en vertellen gaat me nog
steeds wel aardig af…alleen het daadwerkelijk op ‘papier’
zetten, daar schort het nog aan. Columns…nah…recensies…ik krijg
al kramp in mijn vingers als ik er aan wil beginnen…faalangst…want
wat als het een k*trecensie is…terwijl ik het juist zo goed
bedoelde. Laat maar…denk ik dan. Ik stort me wel op het lezen…

Gelukkig
las ik ook nog een ander boek ;-) Ik was enorm blij dat ik mocht
meedoen met de leesclub van Nirwana, het nieuwe boek van Terrence
Lauerhohn. Helemaal niks ten nadele van alle vrouwelijke schrijvers
(ik realiseerde me net dat ik de afgelopen jaren zowat alleen maar
boeken las die geschreven waren door vrouwen), de schrijfstijl van
Terrence was een verademing…even wennen…een bladzijde of zo…en
toen zat ik er vol in. Het verhaal speelt zich af in de toekomst, is
rauw, grimmig en, zonder al te veel te verklappen, niet echt vrolijk.
Ik genoot van de schrijfstijl, van de grimmigheid…en had visioenen
van het oude Berlijn, de serie Gormenghast,
met een vleugje Middeleeuwen en een snufje Christiane F. Dat ik in de
week dat ik het boek las een darmvirus had heeft er misschien wel toe
bijgedragen dat ik de grimmige scènes heel levensecht voor me
zag…als je net als ik even toe bent aan iets anders is dit boek
zeker de moeite van het lezen waard.


Februari
is één dag oud en ik heb nog niet gelezen vandaag, dat ga ik nu
snel doen…tot de volgende maand!
Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten