Duorecensie: Achter gesloten deuren – B.A. Paris

Titel: Achter Gesloten Deuren

Auteur: B.A. Paris

Uitgeverij: Ambo Anthos

Gepubliceerd: Oktober 2016

De auteur

B.A. Paris is van Frans-Ierse komaf en groeide op in Engeland. Ze heeft ook een tijd in Nederland gewoond. Momenteel woont ze in Frankrijk, waar ze met haar man een talenschool heeft opgezet. Achter gesloten deuren is haar debuut, waarmee ze in één klap haar naam als thrillerschrijver heeft gevestigd.

Het verhaal

Iedereen kent wel een echtpaar als Jack en Grace: hij is knap en rijk, zij is charmant en elegant. Mensen om jaloers op te zijn, als je ze niet aardig zou vinden. Je zou Grace beter willen leren kennen. Maar dat is moeilijk, want Grace en Jack zijn altijd samen. Sommigen zouden dit ware liefde noemen. Anderen zouden zich misschien afvragen waarom Grace nooit de telefoon opneemt. En waarom ze nooit op visite komt, ook al werkt ze niet. En waarom een slaapkamer van hun huis tralies voor het raam heeft.

Wat wij ervan vonden

Cover

Yfke: Een gesloten deur, licht komt binnen via het sleutelgat. Het is een intrigerende afbeelding, want in eerste instantie lijkt het alsof je wordt uitgenodigd om een kijkje te nemen achter de deur, in een verborgen leven. Pas dan zie je dat de deur gesloten is en het licht door het sleutelgat naar je lonkt. Je kunt de deur niet openen. En nu?

Amanda: Een andere cover dan anders. Eens geen vrouw of hoofd of oog op de cover, maar een gehavende deur met zwarte draaiknop en een streepje zonlicht dat door het sleutelgat schijnt. Het enige licht in de duisternis van Grace? Titel valt op met de rode letters, lettertype vind ik niet geweldig. De achterflap wekt wel enige verwachting met de kreet: al meer dan honderdduizenden fans in Groot-Brittannië.

Besef je wel wat je hebt gedaan, besef je dat je je ziel aan me hebt verkocht? En die van Millie trouwens ook. Hij zweeg even. Vooral die van Millie.

Yfke: We maken kennis met Grace en Jack tijdens een dinertje met vrienden, waarbij meteen al de spanning voelbaar is. Elk woord wordt door Grace gewogen, elk gerecht dat ze bereidt moet precies op het juiste moment klaar zijn en geserveerd worden. Ze moet duidelijk ontzettend oppassen met wat ze doet – maar wat gebeurt er dan als ze dat niet doet?
In hoofdstukken die om en om in het heden en dan weer in het verleden afspelen, wordt langzaam duidelijk hoe Grace in deze situatie, in dit huwelijk terecht gekomen is. De voortgang is in het eerste gedeelte traag, omdat je allang doorhebt dat het huwelijk van Jack en Grace meer is dan het lijkt en Paris vooral veel lijkt te herhalen zonder daadwerkelijk iets toe te voegen.

Amanda: Direct vanaf pagina 1 merk je dat het perfectionisme van het perfecte echtpaar met hun perfecte huwelijk, geveinsd is. Je merkt direct dat het allemaal net een beetje té perfect is, waardoor het een dreigende ondertoon krijgt. Je voelt als lezer onmiddellijk dat Grace constant op haar tenen loopt om alles goed te doen voor Jack. Hierdoor wordt er gelijk een bepaald spanningsveld gecreëerd die door het hele boek blijft groeien. Het gevoel van onbehagen blijft groeien en groeien naarmate het boek vordert. Je valt van de ene verbazing in de andere, want wat een verschrikkelijk leven!

Yfke: Pas wanneer Jack voor het eerst een heel andere kant van zichzelf aan Grace laat zien, komt er vaart in het verhaal en wordt het lange wachten goedgemaakt. Bepaalde handelingen en opmerkingen van de hoofdpersonen komen plotseling in een heel ander licht te staan.

Vooral dit vond ik erg knap gedaan van B.A. Paris; het is heel duidelijk dat er meer achter iets schuilt dat gedaan of gezegd wordt, maar het blijkt toch iets anders te zijn dan je had vermoed. Het resultaat is een benauwd gevoel tijdens het lezen, naarmate je steeds beter beseft hoe uitzichtloos de situatie van Grace is en hoezeer niet alleen haar leven maar ook dat van haar zusje Millie afhangt van het wel of niet kunnen ontsnappen aan haar situatie.

Amanda: We dringen door tot in de diepste krochten van het brein en leven van Grace. Grace wordt tot in detail uitgediept, waardoor ze tot leven lijkt te komen. Millie, het zusje met syndroom van Down van Grace, wordt mooi betrokken in het verhaal. Wat ik zo geweldig hieraan vond, is dat Paris Millie niet alleen als een gehandicapte puber neerzet. Ze beschrijft haar als een zeer pientere meid, die heel goed weet wat er speelt, ondanks haar beperking. Ik vind dat zo mooi gedaan. Daarnaast haalt Jack gewoon het bloed vanonder je nagels vandaan.

De sleutel wordt omgedraaid in het slot. De deur gaat open en hij staat in de deuropening, mijn knappe psychopaat van een echtgenoot.

Yfke: Het neerzetten van personage Millie, het zusje van Grace dat het syndroom van Down heeft, is nog iets waar de auteur zeer goed in is geslaagd. Millie heeft een eigen karakter, ze is slim en weet wat ze wil. Over haar personage is duidelijk goed nagedacht. Dat de andere personages in tegenstelling wat vlak blijven en weinig tot ontwikkeling komen, is dan ook des te spijtiger.

Misschien is het de schrijfstijl van Paris. Ze hanteert een redelijk vlotte toon die (net als het wisselen tussen heden en verleden) het verhaal wat tempo geeft, maar het creëren van diepgang is lijkt niet te willen lukken. Je kunt de kunst van het weglaten toepassen; je kunt deze blijkbaar ook overdrijven.

Amanda: Het verhaal wordt beleefd vanuit het perspectief van Grace en switcht van heden naar verleden. Door deze tijdssprongen (welke steeds dichter bij elkaar komen richting het eind van het verhaal), ontstaat een hele goede kijk op de ontwikkeling van de personages. Daarnaast ook op de totstandkoming van dit perfecte huwelijk, waardoor steeds een tipje van de sluier wordt opgelicht waarom Grace doet wat ze doet.
Door de wisselingen van heden en verleden en de opbouw van de plot is het een zeer vlotte thriller geworden. Paris heeft een zeer fijne, vlotte en opbouwende schrijfstijl, wat ervoor zorgt dat de lezer in het verhaal gezogen wordt. De enige optie is doorlezen.

Yfke: Wanneer het boek eenmaal tempo krijgt omdat de tijd voor Grace op begint te raken, raast het verhaal zowat op een conclusie af, alleen nog afgeremd door een terugblik. En dan ineens gaat de machinist aan de noodrem hangen en komt alles abrupt tot stilstand. Met een wat afgeraffeld aanvoelende ontknoping komt Achter Gesloten Deuren tot een wat teleurstellend einde.

Amanda: Het verhaal zit psychisch erg goed in elkaar, door de goed uitgewerkte personages en de plot kun (en wil) je alleen maar doorlezen. Want het enige wat je te weten wilt komen is of Grace zichzelf weet te bevrijden uit de klauwen van haar “perfecte” huwelijk.

Eindoordeel

Yfke: Achter Gesloten Deuren is voor een debuut een goed boek: een verhaal waar je niet teveel bij hoeft of moet nadenken. Het heeft een aantal goede aspecten, maar heeft me desondanks niet echt kunnen grijpen.

Plot: 3.5
Originaliteit: 3
Spanning: 4
Schrijfstijl: 3

Psychologie: 2.5
Leesplezier: 3
Conclusie: 3.5 sterren

Amanda:

Spanning: 4
Plot: 4,5
Leesplezier: 4,5
Schrijfstijl: 4,5
Originaliteit: 4,5
Psychologie: 4

Hiermee kan ik enkel de goede berichten over dit boek bevestigen, B.A. Paris verdient met dit mooie debuut een hele mooie 4,5 sterren voor Achter gesloten deuren.