Boekpresentatie Donald Nolet 12 mei 2016

Op donderdag 12 mei werd het nieuwe boek van Donald Nolet, Handschrift Van De Duivel, gepresenteerd in boekhandel Feijn te Alkmaar (een recensie van het boek vindt u hier). Alex en ik hebben dit keer wat extra motivatie om naar een boekpresentatie te gaan; de auteur is een oud trainingsmaatje van Alex’ broer en mijn zwager, Bernard, en dus praktisch familie. Reden genoeg om in onze trouwe Fabio te stappen en de rit af naar Alkmaar af te leggen bij een volstrekt overdreven temperatuur van 27 graden. Zonder ijsjes.

Ik ben trouwens zelden tot nooit in Alkmaar en dit is sowieso mijn eerste bezoek aan boekhandel Feijn. De naam is goed gekozen; het is één grote ruimte met veel verschillende genres en een mooie zithoek. Sowieso ben ik al fan als ik zie dat de nieuwe Barbara Stok in de kast staat en er een display is met uitsluitend Terry Pratchett-boeken. De volgende keer dat ik in Alkmaar ben, weet ik waar ik zijn moet.

We blijken niet de eerste gasten die voor Donald Nolet komen, toch blijft ons gezelschap redelijk bescheiden. Dat mag de pret niet drukken. Het heeft eigenlijk wel iets gezelligs dat zelfs het besluit om te beginnen bijna in groepsverband genomen wordt. Bovendien kunnen we ons zo nog even voorstellen aan de auteur!

Deze boekpresentatie wordt geopend door Marjolijn Schurink, hoofdredacteur van uitgeverij Cargo (onderdeel van de Bezige Bij). In haar praatje noemt ze hoe het tweede boek altijd moeilijk is; een uitgever staat dan altijd over je schouder mee te kijken en wil weten of je al iets nieuws hebt, want het liefst willen ze al binnen een jaar dat tweede boek kunnen publiceren, wanneer je nog vers in het geheugen van je lezers ligt.

Als de auteur dan ook nog de Gouden Strop wint en de Schaduwprijs, zoals Donald deed in 2014, dan wordt de druk helemaal opgevoerd. Marjolijn benadrukt dat ze vooral heel trots is dat het tweede boek er nu is. Donald had al vrij snel een heel goed idee voor zijn boek en koos er daarbij niet voor om een boek te schrijven dat sterk op zijn debuut lijkt. Bij heel veel auteurs ziet ze dat vaak juist wel gebeuren, omdat het vertrouwd en makkelijk is en misschien een grotere kans op succes.
Donald heeft juist gekozen voor een onderwerp dat hij zelf helemaal geweldig vindt en dat gegoten in een boek dat Versleuteld overtreft, dat in onderwerp en thematiek niet lijkt op Versleuteld en waar toch de schrijver zelf in te herkennen is; diezelfde schrijver die de Gouden Strop won maar ook iemand die zeker als schrijver is gegroeid.

Marjolijn geeft het woord vervolgens aan Chris Kooi, die samen met Tomas Ross heeft gewerkt aan de redactie van Handschrift Van De Duivel. Hij vertelt wat meer over het redactieproces, dat vooral gebaseerd is op vertrouwen van de auteur; je neemt aan dat wat er aan kritiek wordt geleverd klopt en denkt op zijn minst na over de punten en aanwijzingen die je krijgt aangereikt. Dat heeft Donald naar zijn mening voortreffelijk gedaan en ook Chris is dus enorm trots op dit boek.

Hij nodigt Donald uit om naar voren te komen en overhandigt hem het symbolische eerste exemplaar van Handschrift Van De Duivel. Donald wil er niets van geloven dat het echt oprecht het allereerste exemplaar is (ook al verzekert Chris hem dat hij hoogstpersoonlijk naar de uitgeverij is gegaan) maar is er desalniettemin ontzettend blij mee. Ook krijgt hij een mooie bos bloemen en een speciale ingelijste poster van Handschrift.

Tijd om van de auteur zelf te horen: Donald neemt plaats achter de microfoon en bedankt de aanwezigen die op zo'n mooie warme dag zwetend naar een stamelende auteur wilden komen luisteren. In het bijzonder bedankt hij Marjolijn en Chris en ook Tomas Ross, die hem enorm hebben geholpen. Na het winnen van de Gouden Strop vergat hij door de euforie dat het schrijven van een boek een enorm proces is. Zelf schreef hij al een column over het gevreesde tweede boek en het Second Album Syndrome.

Het onderwerp van zijn nieuwe boek, het mysterieuze Voynich-manuscript, greep zijn aandacht. Het is een echt bestaand manuscript uit de vijftiende eeuw, van een onbekende auteur, dat nog steeds niet is ontcijferd. Zoiets heb je nodig, vertelt hij, een onderwerp dat je mateloos fascineert en waar je heel veel tijd en moeite in wilt steken. En het boek is af; nu is het afwachten wat er gaat gebeuren. Hij kijkt even naar het boek in zijn hand alsof hij het nog niet helemaal kan bevatten.

Tot slot bedankt hij Rowena Timmermans en overhandigt het symbolische eerste boek aan haar, dan is het tijd om het glas te heffen op dit nieuwe boek. Want ook dat heeft boekhandel Feijn; een toonbank die dienst kan doen als bar. Met een drankje in de hand voegen we ons even later bij de kleine rij fans die Handschrift wil laten signeren. Wanneer we aan de beurt zijn neemt Donald niet alleen de tijd om een persoonlijke boodschap te schrijven aan Alex, ook mogen we foto’s maken.

Na het bemachtigen van het gesigneerde boek en wat foto’s slenteren we naar de uitgang zodat de andere gasten de ruimte hebben. Heel langzaam. Ik moet nog even kijken bij elke boekenkast en zelfs Alex leest een paar kaften.

Donald Nolet: het was de rit naar Alkmaar zeker waard. Ook zonder ijsje.

Yfke Brandhout