Meet and Greet met Lisa Gardner

Donderdag 3 maart was het zover, Ink, Miriam, Ann en ik gingen naar Utrecht naar het hoofdkantoor van HET blauwe mannetje. We mochten hier aanwezig zijn bij een meet en greet met high tea met de schrijfster Lisa Gardner.

Daar gaan we dan, de avond daarvoor nog tot 24 uur gewerkt en dan die ochtend om kwart over 9 weer “fris en fruitig” in de auto vanuit Zeeland. Eerst even naar Breda om Ink op te pikken (en een enorme doos met leesvoer (nee ik doel hiermee niet ook weer op Ink..  :-p, al is de titel best passend..). Bij Ink aangekomen word ik vrolijk onthaald door Murphy en Krelis (hij eet me niet op gelukkig!). Ink is nog druk bezig met dingen op het blog te gooien en dit wil niet zoals mevrouw het wil. Ik zal niet herhalen wat er wordt gezegd, stel dat er kleine kinderen meelezen.

Nou, Krelis opgesloten boven, Murphy in de kamer en de boeken in de kofferbak. Zijn we bijna bij bol.com, netjes de weg gewezen, net voor arriveren worden we nog even verkeerd gestuurd door de wegwijs op de telefoon. 

Geen paniek! Aangekomen bij de parkeerplaats, waarvan de mevrouw, Penny, van bol.com vertelde dat die op 5 minuten lopen lag, constateren wij dat dat 5 verdomd lange minuten zijn! Dat wordt hardlooptempo. Maar aangezien ik op hakken loop, slecht plan. Ink loopt na een paar minuten al rood aan, met dr hoofd vol snot, is hardlopen ook geen goed idee. Aangekomen bij het hoofdkantoor, nergens een bordje waar de ingang is. Nou, dan maar op goed geluk. Ah! Een trap! Hmm, een groot grasveld..vast de verkeerde afslag! Terug naar beneden. Komen we uiteindelijk bij de goedereningang terecht. De meneer op de vrachtwagen verteld ons dat we HE-LE-MAAL moeten omlopen om bij de hoofdingang te komen. :-O Ink lacht lief naar de chauffeur en we mogen met hem mee naar binnen, door de goederendeur.

Wat een groot gebouw, je zou spontaan verdwalen daar. Gelukkig worden we opgehaald en naar de juiste ruimte gebracht (nadat we onze begeleidster nog een keer kwijt raken omdat Ink afgeleid wordt door een bekende in een strakke leren broek ;-) ). Uiteindelijk geraken wij toch op de plaats van bestemming!  (Miriam en Ann zijn natuurlijk allang binnen.)

Lisa komt binnen en begint met zich voor te stellen. Janneke Siebelink, van bol.com, ondervraagt Lisa. Lisa vertelt dat ze al 2 dagen in Nederland is en nog een paar dagen hier zal zijn. Ze heeft nog een aantal signeersessies door het hele land te gaan. 

Ze vertelde daarbij ook dat ze het heerlijk vindt om naar alle verschillende landen te reizen waar haar

boeken worden uitgegeven. Meestal heeft ze tijdens een tour weinig tijd om iets van het land en de cultuur mee te pakken. Als een land haar bevalt, gaat ze hier later nog eens naartoe op vakantie met het gezin of ze plakt er een paar dagen extra aan als ze op tour is. Zo zou ze graag nog eens richting Kroatië willen, maar haar boeken worden hier nog niet uitgegeven.

Ze vertelt over het boek, hoe dit tot stand gekomen is en waar haar idee vandaan komt. Crash and burn is de Engelse titel van Tot op de bodem. Haar man is autoracer (hobbyist) en het leek Lisa leuk om de cover van het boek enorm te vergroten en op de auto te laten drukken (zoals ze dat elk jaar doen als er een nieuw boek van haar uitkomt). Echter is de titel Crash and burn dan niet echt heel erg geschikt, wil je de Goden niet verzoeken… Dus uiteindelijk is het een kleine versie van de cover geworden. Manlief vond het toch wel een beetje gek staan, die titel zo groot op zijn auto. Slecht voor zijn imago.

Ze vertelt dat de hoofdpersoon in het boek 3 keer een ongeluk heeft in 6 maanden tijd, waarbij ze hoofdletsel oploopt. Hierdoor weet ze niet meer precies of ze nou wel of geen kindje heeft. Haar man beweert van niet, maar zijzelf weet eigenlijk 100% zeker van wel.
Ze is op het idee rondom het hoofdtrauma gekomen door de vele verhalen die in het nieuws zijn. Professionele sporters die teveel klappen op het hoofd hebben gekregen, waardoor ze hoofdtrauma’s oplopen (post concussive syndrome). Hierdoor kunnen er veel veranderingen in de hersenen optreden, maar ook waanbeelden en hallucinaties. Je brein kan geen onderscheid meer maken wat echt is en wat niet. Dit kan leiden tot agressie en zelfs tot zelfmoord.
Lisa vond dit zo’n fascinerend onderwerp dat ze zich hierin heeft verdiept en dit op de wijze van de auto-ongelukken in het boek heeft verwerkt.

Janneke vraagt of ze van tevoren al helemaal weet hoe een verhaal gaat lopen, of dat dit zich tijdens het schrijfproces ontwikkelt. Lisa geeft aan dat ze van tevoren geen flauw idee heeft hoe een verhaal gaat lopen. Ze heeft een idee wat betreft het onderwerp, gaat hier research naar doen en zodra ze gaat schrijven weet ze pas wat er gaat gebeuren. De namen van de personages worden vaak door lezers ingezonden. Op haar eigen website lisagardner.com kun je je inschrijven. Als je wint kun je jezelf of iemand anders opgeven. Daarbij kun je dan ook kiezen wat voor persoon het is, bijvoorbeeld de moordenaar, of een slachtoffer. Lisa bewerkt dit dan zo dat het binnen het verhaal past. Erg leuk idee! Genoemd worden in een thriller van een bekende auteur, wie zou dat nou niet willen?!

Er wordt een vraag gesteld over de research die Lisa doet, of dit puur theoretisch is, of dat ze ook echt meegaat met experts. Lisa vertelt dat ze voor Crash and burn heeft meegelopen met een forensisch expert op het gebied van  auto-ongelukken. Zij bekijken of een auto-ongeluk ook echt een ongeluk is of dat opzet in het spel is. Ze vond dit super interessant en heeft er veel van geleerd. Ze heeft voor een ander boek ook schietlessen gevolgd en heeft aan boksen gedaan. Vertelde heel veel te leren van deze dagen.

Er wordt gevraagd wat ze echt niet in een boek zou (kunnen) verwerken. Lisa vertelt dat ze bij een bos/natuurgebied woont. Gaat hier vaak en veel wandelen. Ze houdt erg van de natuur en van dieren. Ze zou daarom nooit een dier iets aan kunnen doen in een boek.

Op de vraag of ze niet bang is dat ze mensen op ideeën brengt met de daden die zij in haar boeken beschrijft, antwoordt zij ontkennend. Ze probeert juist de helden op de voorgrond te laten treden, dus in meeste gevallen de politie of de forensische dienst. De daden en daders probeert ze een beetje naar de achtergrond te drukken. Daarentegen vertelt ze wel dat ze regelmatig berichten van mensen uit de gevangenis ontvangt die haar boeken gelezen hebben. Ze heeft ook een boek geschreven over iemand die uit de gevangenis is ontsnapt en ze wordt weleens gevraagd of ze de uitwerking van deze ontsnapping misschien zou willen toe sturen. Hoe geweldig is dat! Ze lacht en vertelt er wel gelijk bij dat ze hier uiteraard niet op ingaat.

Als ze een manuscript klaar heeft en op het punt staat om dit naar de uitgever te sturen slaan de zenuwen haar, nog steeds, om het hart. Ze is dan bloednerveus en wacht in spanning op reactie. Ze vertelt: het is toch net of je je kind naar de slachtbank brengt, want stel dat het niet goed is en je krijgt negatieve reacties!

Nadat er gevraagd wordt of ze tijdens het schrijven van haar eigen boeken, ook nog leest, antwoordt ze volmondig JA! Wat ze dan leest? Thrillers! En haar favorieten zijn dan vooral Karin Slaughter, Tess Gerritsen, Lee Child en momenteel is ze in het derde deel van Justin Cronin bezig. Lekker bloederige en spannende boeken dus.

Eén van de aanwezigen vraagt of ze een bepaald schrijfritueel heeft. Of ze elke dag schrijft, of alleen ’s avonds enzovoorts. Ze vertelt dat ze van maandag tot en met vrijdag schrijft wanneer haar kind naar school gaat. Ze schrijft van januari tot juni, dan is het schoolvakantie voor haar dochter. Na de schoolvakantie gaat ze dan weer verder. Ze probeert elke week een aantal hoofdstukken te schrijven en op deze manier lukt het meestal om in een half jaar de eerste versie van een boek op papier te hebben. Na een dag schrijven is ze altijd chagrijnig en boos, gelukkig weet haar gezin dit en laten ze haar dan met rust.

Miriam vraagt wat haar heeft doen besluiten om te gaan schrijven en of ze vroeger al wist dat ze schrijfster wilde worden. Lisa vertelt dat ze op haar 17e besloot om een boek te schrijven. Tijdens de zomervakantie schreef ze dit en toen belandde het onderin de kast. Op de vraag van mensen wat ze die zomer had gedaan, antwoordde ze dat ze een boek geschreven had. Iedereen vertelde haar dat ze het naar een uitgever moest sturen omdat het zonde was het in de kast te laten liggen. Nadat ze dan uiteindelijk schoorvoetend had toegegeven en het boek had ingestuurd duurde het nog twee jaar voor het werd uitgegeven. Toen is ze het schrijven als hobby gaan zien en heeft dit er lang “bij” gedaan.

Na een paar jaar was ze het beu en besloot ze dat ze fulltime als schrijver aan het werk wilde. Ze ging in gesprek met een uitgever en die vertelde haar dat ze een goede thriller moest schrijven om zichzelf op de kaart te zetten. En dit deed ze!
In het begin schreef ze spannende romans, maar die heeft ze nu helemaal afgezworen vertelt ze. Ze schrijft nu alleen nog thrillers. Weg met de romantiek!

Eén van haar boeken is verfilmd, maar als je denkt dat je daar als schrijver gelukkig van wordt? Helaas.. het is erg leuk dat ze het aanbieden en het willen verfilmen, maar wat ervan overblijft lijkt in niks op het eigen geschreven verhaal. Het wordt zo verbouwd naar de film, dat er soms weinig meer van de schrijfster zelf in zit. Ze gaf ook aan dat ze dit niet zo snel nog eens zou doen.

Na al deze vragen is het tijd voor een hapje en drankje. Bol.com heeft voor een goede catering gezorgd. Verse broodjes met salades, ham en kaas, zalm. Daarnaast lekkere zoetigheden zoals brownies, mini-muffins en macarons. De prosecco wordt open getrokken en de bubbels vloeien rijkelijk. Ook het water is niet aan te slepen. Water met grapefruit en sinaasappel of komkommer. Het is er allemaal.

Ink moest natuurlijk weer zo nodig haar prosecco naast de bank zetten, die uiteraard wordt omgeschopt door de dame van de filmploeg. (Mijn thee was even daarvoor al omgeschopt door de cameraman himself. ;-) )

Na het eten wordt het interview nog even voortgezet door Janneke en ze vraagt hoe het schrijfproces verloopt vanaf het begin van het boek tot de afwerking. Lisa vertelt dat alle verhalen en boeken voor haar beginnen als een puzzel. Ze weet het onderwerp en van lieverlee, na research en vragen stellen bij de politie ontvouwt het idee zich tot een verhaal. Het werken met de politie zorgt ervoor dat de juiste opbouw van het onderzoek in het boek komt, waardoor het geloofwaardig blijft. Daarnaast luistert Lisa heel veel naar de stemmetjes in haar hoofd die met tips en ideeën komen tijdens het schrijven.

Vanuit het publiek wordt de vraag gesteld of ze weleens last heeft van een
writer’s block en wat ze hier dan aan doet. Lisa geeft aan dat als je al 25 jaar schrijft je eigenlijk geen writer’s block meer mag hebben. Dat je dan wel geleerd moet hebben hoe het moet. Maar mocht ze eens vastlopen, gaat ze lekker een rondje lopen, douchen of een rondje rijden. Dan kan ze haar hoofd leegmaken en soms komen er dan juist ineens de beste ideeën naar boven drijven. Ook kan het helpen om jezelf bepaalde trucs aan te leren zegt ze. Bijvoorbeeld bij Crash and burn heeft ze constant een lijstje met 10 muzieknummers opstaan. Zodra ze deze muziek in die volgorde hoort gaan haar hersenen automatisch over naar de schrijfstand. Dit zou ook met bepaalde geuren bijvoorbeeld kunnen.

Als afsluiting van het interview verteld Lisa dat volgend jaar haar nieuwste thriller uitkomt: Finding her. Dit boek gaat over een ontvoeringszaak. Daarnaast is ze ook aan een volgend boek bezig over spree killing. Een persoon die willekeurig mensen doodschiet op willekeurig gekozen plaatsen. Vaak zonder aanleiding, denk hierbij aan de schietpartijen op de Columbine High School of Anders Breivik, waar heel veel slachtoffers zijn gevallen.

Lisa leest het eerste hoofdstuk voor uit haar boek Crash and burn, waarnaar iedereen zeer aandachtig zit te luisteren. Ze vertelt mooi.

Daarna is het tijd voor de fotoronde en het signeren van de boeken. Iedereen in de rij. Wij blijven rustig zitten. Behalve Ink, die staat weer overal en nergens met Jan en alleman te kletsen. We moeten dr nog bijna aan dr jas trekken als we echt aan de beurt zijn en ze foto’s moet schieten!

Lisa is een hele leuke, vriendelijke en open vrouw. Ze gaf zeer uitgebreid antwoord op alle vragen die werden gesteld en lacht ook heel veel. Een vrouw met humor. Bol.com had alles zeer netjes georganiseerd, grote dank hiervoor! En Janneke Siebelink bedankt voor het uitgebreide en goede interview.

Wij zijn nog even wat blijven drinken in het gebouw, waar Ink het gelijk met de drankverkoper aan de stok kreeg. Hij liep luid te zuchten en wilde eigenlijk geen cappuccino maken voor haar. Nou dan drink ik niks zei ze. Dus daar zat ze dan op een droogje!

Op de terugweg nog even gestopt voor een hapje eten. Waarbij het hele politiekorps van Meerkerk ineens het parkeerterrein opkwam en wij ons erover verbaasde wat die allemaal gingen doen. Er kwam geen eind aan de stroom agenten! Ze waren waarschijnlijk een grootscheepse controle aan het opzetten en gingen eerst nog even langs de Starbucks. ;-)

Weer in Breda aangekomen staat Krelis als een malle te schreeuwen voor het raam boven: MAMA!! Ze hebben me hier opgesloten!! Laat me eruuuiiit!! Wat was die blij dat Ink weer thuis was.
Zo, nog even een bak thee en dan ga ik weer eens richting Zeeland. De wekker gaat weer vroeg voor een nieuwe werkdag.

Het was een zeer geslaagde en gezellige dag. Ik heb genoten en hoop nog vaak van deze leuke uitjes mee te mogen maken! Veel gekletst en gelachen, maar ook serieuze gesprekken gevoerd, want ja, die horen er nu eenmaal ook bij!

Ik hoop dat jullie het een leuk verslag vonden om te lezen en tot de volgende keer maar weer!

Nou dat was het weer kindertjes! Oogjes dicht en snaveltjes toe!

Een heel fijn weekend gewenst namens De Freule