Ink ontmoet haar idool

Zaterdagochtend 19 maart...ietwat nerveus pak ik de cameratas in. Meestal te veel gesleep om hem mee te nemen naar boekendingen, maar ik wil vandaag wat mooie pica's schieten.
De vrouw die ik ga zien, heeft mij geraakt met haar boeken en interviews die ik las.
Maar daarnaast vind ik haar verdomd aantrekkelijk. Dat lachje en dat accent... damn..
Iedereen die mij enigszins kent weet dat ik overal wel klets en het mij niet uitmaakt wie het is. Had ik vroeger al: of het nu de directeur van de Raad Voor De Kinderbescherming was of de werkster, met iedereen dronk ik een bakkie en kletste over welk onderwerp dan ook.
Maar nu...deze dag? Ik stel mij er maar op in dat ik geen woord ga zeggen tegen de vrouw die ik die middag ga zien.
Wat vriendinnen porden dat ze 's avonds wel een nieuwe profielfoto verwachtten... Ja daaaaag. Ga ik echt niet vragen.

Lekker op tijd arriveren Juul en ik bij Paagman. He een van de eersten? Front row maar dan. Front row kon niet meer front zijn. Een stap verder en ik stond naast de lessenaar.
Yfke kwam tussen ons in ter bescherming dat Juul straks tegen me aan kletst terwijl Griet voorleest. Soms moet je veiligheid inbouwen.
En daar staat ze links opeens en wordt ze aangekondigd.
Ze besluit al snel lekker los op het podium te staan en niks achter de lessenaar. Ja hoor, kom maar nog dichterbij. Oh men...
Spontaan vrolijk, enthousiast en grappig vertelt ze over het ontstaan op latere leeftijd van het schrijven van boeken. Ze durfde gewoon niet eerder. Onzeker. Vertelt over haar jeugd heel open. Met een verhaal waar ik wel van schrik. En wat een wonder dat deze vrouw zich ontwikkelt heeft tot de persoon die ze nu is. 
Ze staat daar als schrijfster een hele zaal in te pakken met haar inspirerende woorden. Schaam u niet, doe wat u graag wilt: de uitkomst zal niet altijd precies zijn wat je verwacht. Stop met schamen. Stop met de dingen niet durven aangaan. Ze vertelt haar tapijtverhaal: mensen gaan het vaak niet aan. Stoppen alles onder het tapijt en stampen er het liefst op. Ga het juist aan en pas daarna kan je vrij leven.
Op haar 38e stuurde ze naar twee uitgevers haar manuscript. De eerste mailde 's avonds al dat ze na 100 pagina's gelezen te hebben het graag wilden uitbrengen. Nummer twee mailde de volgende dag: snapten dat waarschijnlijk meerdere uitgeverijen enthousiast zouden reageren maar dat ze er voor wilde vechten.
Zo vochten ipv twee mannen twee uitgeverijen om haar.

Ze vertelt een leuke anekdote over het gebruik van biografische elementen. Bij positieve stukken herkent iedereen zich daarin. Haar exen dachten allen dat zij de Oscar uit het boek waren. Toen ze voor een verhaal voor een literair tijdschrift, wat toch amper gelezen wordt, een verhaal schreef met een ex met al zijn slechte dingen en iedereen om haar riep dat is die en die, kwam de ex naar haar toe dat hij de persoon in het verhaal een enorme kwal vond! Hij had zich zelf niet herkend dus!
Ze leest een groot deel van het eerste verhaal uit Gij nu voor. Niks saai voorlezen maar smakelijk. Met enthousiasme maakt ze de zaal aan het lachen.
Helaas veel te snel voorbij begint het signeren. Ik kwebbel inmiddels weer stoer een slag in de rondte en Yfke is zo slim vast in de rij te gaan staan. Langzaam naderen we het signeertafeltje. Oef...ik spreek mezelf van binnen toe dat ik toch niet zo'n ei ben dat ik alleen mijn boekje ga neerleggen... Altijd stoer doen en dan nu dodelijk verlegen zijn? Kom op grote kneus!

Ik durf niet, ik durf niet, ik durf niet...

Slik

Hoiiiiiii

Ah jij zat vooraan...

En ja hoor da Inkel praat...wat een lief vriendelijk mens is het!
Wat niet hielp om de hele zaterdagavond niet aan haar te denken. Zoals een vrouw achter ons zei: ik wou dat ik haar in een doosje kon doen en mee naar huis kon nemen.