Het verhaal
Wat gebeurt er als je te horen krijgt dat je
ernstig ziek bent en door nalatigheid van het ziekenhuis niet meer geholpen
kunt worden? Dat je ‘in seizoenen’ moet gaan denken? Annabel Wismar (59) laat
het er niet bij zitten en zoekt haar heil bij Belgische artsen, die haar nog
wel willen behandelen. Haar zoon David twijfelt geen moment en trekt bij zijn
moeder in om haar te verzorgen. In de periode die volgt leren zij niet alleen
elkaar maar ook zichzelf op een andere manier kennen.
Cover
Wit, meisje met een fazantenveer voor de ogen.
Mooi, eenvoudig, zou hem zeker wel oppakken in de winkel om de achterflap te
lezen.
Mijn mening
Wauw!
De laatste bladzijden heb ik in tranen gelezen.
Het is een mooi monument.
Het verhaal wordt door 2 personen verteld
* Annabel, de moeder en de patiënt
* David, de zoon
Als Annabel in de Daniël den Hoedkliniek te
horen krijgt dat ze kanker heeft en dat ze meteen ook uitbehandeld is, weigert
ze zich daar bij neer te leggen. Haar zoon wil er al helemaal niks van weten
dat zijn moeder terminaal is. Samen gaan ze naar Leuven waar de artsen wel een
poging willen wagen en Annabel niet opgeven.
Tussendoor lees je mee in het dagboek van
Annabel, dat ze bijhield toen ze 14 was. Via dat dagboek worden bepaalde
handelingen en angsten van Annabel uitgelegd.
Wat David betreft heb ik ambivalente gevoelens. Aan de ene kant begrijp je dat hij bang is zijn
moeder te verliezen. Ook heeft hij behoorlijk last van verlatingsangst nadat
zijn vader het gezin heeft verlaten.
Aan de andere kant valt hij met zijn acties
soms net over het randje van wat acceptabel is en doet hij iets wat ik
persoonlijk verwerpelijk vind.
Het boek gaat, voor mij, over het loslaten van
je verleden. Maar ook je er juist aan vastklampen omdat je de toekomst niet aan
denkt te kunnen.
De thrillers van Judith Visser kunnen mij niet
bekoren. Deze roman heeft mij echter omver geblazen.
5 sterren
Juul
Juul
Geen opmerkingen:
Een reactie posten