Gekkenhuis

De laatste paar maanden ben ik niet zo heel erg sociaal aanwezig…ik ben in mijn vrije tijd voornamelijk thuis op mijn eigen ‘eiland’ op 1 hoog. Het zit namelijk zo, ik heb een dementerende kat…Gekkenhuis heet hij en daar gaat veel van mijn tijd en al mijn energie naar toe. En begrijp me goed, ik klaag er niet over…ik doe het graag…alles voor mijn lieve mafkees, maar ik heb daardoor wel minder tijd om sociaal te doen en ook, en dat is dan wel weer een fijne bijkomstigheid, minder tijd en behoefte aan bullshit…je vriendenkring schift zichzelf zeg maar ;-)

Gekkenhuis is al bijna 19 jaar bij me en hij is het laatste half jaar flink aan het achteruit gaan. Hij ziet en hoort niet zo heel veel meer, maar gelukkig vindt hij zijn weg nog steeds door het huis en naar de kattenbak. Op de plekken waar hij nu het liefste ligt heb ik bedjes voor hem gemaakt. Plekken waar hij voorheen nooit lag eigenlijk, maar wat nu ineens zijn favoriete plekjes zijn, zoals voor de slaapkamerdeur en op de mat in de keuken….ook ligt hij sinds kort graag op een stoel waar hij jaren niet naar om heeft gekeken.

Soms ging mijn mafkees ook weleens in een tas van Ikea zitten om vervolgens niet meer te weten hoe hij er in kwam en hoe hij er uit moest. Doordat hij slecht ziet springt hij niet meer echt hoog, maar soms klom hij via de stoel op de vensterbank en gaf dan hard miauwend aan dat hij niet meer wist hoe hij er af moest komen. Sinds een aantal weken is het miauwen nagenoeg helemaal gestopt, net zoals het eten.

Tot een maand geleden begon hij ’s morgens vroeg en ’s avonds rond een uur of 6 te miauwen om eten…om er niet eerder mee op te houden als zijn bakje met voer voor zijn neus stond…dan begon hij enthousiast te eten, om er na ongeveer een halve minuut er weer mee te stoppen…helemaal vergeten wat hij ook alweer aan het doen was. Vervolgens begon hij dan hij weer te miauwen om eten…ik bracht hem dan weer naar zijn bakje en…ow ja…eten. Meestal deed ik dan de keukendeur dicht en liet hem een tijdje met rust. Als het meezat had hij na een half uurtje zijn bakje wel leeg…als het tegen zat waren er slechts een paar hapjes uit…dan kreeg hij ’s avonds een paar extra brokjes en dan was het oké.

Dat is een half jaar goed gegaan…en ineens stopte hij dus een maand geleden helemaal met eten, wat ik ook voor hem neerzette…hij rook er aan en liep vervolgens weg. Alles heb ik die dag geprobeerd…niks hielp. De dag erna ben ik met Gekkenhuis naar de dierenarts gegaan, een kat kan niet langer dan een dag zonder eten, daarna begint de lever te vervetten. De dierenarts kon niks vinden, de bloedwaardes waren goed, hij had geen koorts, ze voelde geen rare bobbels of knobbels…alles zag er normaal uit voor een kat van die leeftijd. Ze gaf hem een prik tegen de misselijkheid en met pilletjes daartegen en ook met eetlustopwekkende pillen vertrokken we weer.

De pillen deden de dagen erna weinig, Gekkenhuis viel af waar je bij stond en lag een beetje zielig te kijken op zijn kussen. Het enige dat er nog een beetje inging waren kattensnoepjes, maar ja daar kon hij natuurlijk niet op leven…aan het einde van die week ging ik in tranen een afspraak maken voor thuiseuthanasie. Dat weekend besloot mijn oude mafkees ineens weer vol enthousiasme te gaan eten…de thuiseuthanasie heb ik die maandag erna gelijk afgeblazen.

Sinds die tijd gaat het op en af. Er zijn dagen bij dat hij zijn voer zowat met bak en al opeet en er zijn dagen bij dat hij wel naar zijn bakje ‘rent’ en er een schorre miauw uitperst, maar besluit dat wat ik ook in dat bakje doe…het niet zijn ding is. Wat hij de ene dag lekker vindt, lust hij de dag erna niet meer. Mijn keuken lijkt wel een kattenvoertestlab…ik heb, denk ik, alle merken, soorten en smaken in huis…van de supermarkt en van de dierenarts. En brokjes vindt hij al helemaal niet meer lekker…alleen dus die kattensnoepjes…Whiskas Temptations, Vitacraft Yums en Feliz Twists…het gaat er in als koek…op de lastige dagen meng ik er een beetje voer bij…maar hij laat zich natuurlijk niet altijd foppen.

Het is dus elke dag weer een verrassing of Gekkenhuis gaat eten of niet…maar zolang hij nog door het huis dreutelt, zichzelf wast en overal achter me aanloopt, neem ik aan dat hij zich nog oké voelt. Als ik in de keuken bezig ben breek ik ongeveer 20x mijn nek over hem, want dat is niet veranderd…hij volgt me nog steeds als een schaduw. Mijn nek breek ik dan wel met liefde want ik besef heel erg goed dat mijn lieve oude moppie in bonustijd leeft, dat elke dag er een is. Als het echt niet meer gaat dan laat ik hem waardig vertrekken…in mijn armen en gewoon in zijn eigen huis.

Ann