De omslag
Op
de donkere cover prijkt in erg aantrekkelijke kleuren een mannenhoofd
met een Borsalino/Gleufhoed op, in het silhouet zie je in het licht
van koplampen een verlaten landweg afgebeeld en ook een blik op een
voetpad volgens mij? Ik was gelijk gepakt door de omslag toen ik het
boek in handen kreeg. Het heeft een mysterieuze uitstraling en nodigt
zeker uit tot lezen.
Achterflap
Arturo
Dias belandt in het onooglijke stadje Damme, op zoek naar zijn
dochter Sara. Hij heeft ontdekt dat ze als undercover journaliste het
imperium onderzoekt van de Nederlandse zakenman en
witteboordcrimineel Herwig Verduyn. Daardoor dreigt ze in grote
moeilijkheden te geraken. Al bij het eerste kopje koffie in het
eerste het beste café geraakt Dias in de clinch met John
Trappeniers, de luitenant van Verduyn. Trappeniers is expert Hapkido,
tevens uitvinder van de dodelijke Ji Pangi, een geprepareerde
wandelstok met uitschuifbaar mes. Vooraleer hij verdere brokken kan
maken wordt Dias manu militari opgepakt door de federale politie.
Commissaris Van Wanrooy overtuigt Dias dat hij de geknipte man is om
te infiltreren bij het databedrijf van Verduyn. Dias wint het
vertrouwen van Verduyn. Hij is aanwezig bij een drugstransactie,
waarmee ook de bende van de Kletskoppen in het vizier komt,
groothandelaars in cocaïne, van vader op zoon. Intussen speurt Sara,
zich onbewust van haar vaders aanwezigheid, in de bestanden van
Verduyn. Dat zal haar duur te staan komen. Dias moet het onmogelijke
met het niet realiseerbare verzoenen. Hoe laat hij Verduyn in de val
lopen? Hoe redt hij Sara uit diens klauwen?
Mijn mening
Eerst,
Daarvoor & wat later … Zo worden de hoofdstukken verdeeld door
Raymond Rombout, een unieke manier om duidelijk te laten weten waar
je je bevindt in het verhaal. Staat me wel aan, want zo wordt het
geen zoekplaatje en terugbladerverhaal.
Al bij het eerste hoofdstuk
heeft Raymond mij te pakken: de actie waarbij de pink van één van
de meisjes van Verduyn net onder het tweede kootje wordt afgeknipt,
maakt dat ik de knip gewoon hoor en voel. De rillingen over mijn
lijf, maar toch gelijk gepakt door de echtheid van de details. De
manier van schrijven staat me aan, hij is levendig en bijna
zichtbaar. Het is een grove manier van schrijven met veel oog voor
details en gruwelijke duidelijkheid, er wordt niet om heen gedraaid,
nee, het wordt gewoon geschreven zoals het is:
Met een korte knik wordt de
pink onder het tweede kootje geamputeerd. Knakt als een lucifer. Het
meisje gilt het uit. Dias ziet het bloed uit het stompje stromen, dan
houdt iemand er een hete soldeerbout tegen. Gesis en geur van
verbrand vlees, het meisje valt flauw op haar ijsblok.
De
ingewikkelde verhoudingen tussen Arturo en zijn dochter Sara die
undercover is bij de meest machtigste Nederlander in het Belgische
Damme, Herwig Verduyn, worden gaandeweg het verhaal steeds
duidelijker en interessanter. Juist de diepgang van de details maken
het boek interessant. De schrijfstijl is fijn leesbaar, Rombout
beschrijft het net even anders als de gangbare boeken, er zijn meer
details, er is meer kleur aan de zinnen gegeven, een gebouw wordt
bijvoorbeeld op een bijna poëtische manier beschreven waardoor ik
het helemaal voor me zie, dit maakt het lezen erg plezierig.
De
Belgische taal is voor mij zeker geen straf om te lezen, soms moet je
een zin even tweemaal lezen omdat ik de context even kwijt ben maar
dit komt natuurlijk vanwege de andere zinsopbouw en woordkeuze van de
schrijvers uit ons buurland, ik persoonlijk heb er wel wat mee.
De
hoofdpersonage Arturo Dias, een in mijn ogen een hele eigengereide
man, staat me wel aan eigenlijk, zijn botte zelfverzekerde houding
maakt hem heel intrigerend om meer over te lezen. Hij lijkt
onverschrokken en deinst voor niets of niemand terug. Maar ook de
andere personages zijn erg goed beschreven, zo krijg ik al de
kriebels van John Trappeniers. een man met een missie maar zeker geen
goeds in de zin. De dochter van Dias, Sara, die met haar speurwerk
toch wel erg veel van haar vader weg heeft.
Damse
Dagen is het eerste boek dat ik van Raymond Rombout lees, maar de
beschrijving van de hoofdpersoon Arturo maakt me nieuwsgierig naar
eerdere boeken. Ik wil weten wat er allemaal aan vooraf is gegaan. Je
kunt dit boek zeker op zichzelf staand lezen, maar het maakt je wel
benieuwd naar de eerdere verhaallijnen.
De
spanning in Damse dagen is zo opgebouwd dat je elk hoofdstuk afsluit
met een opening, waardoor je door wilt lezen, door het elke keer net
niet te weten blijft dit boek je vastzuigen naar het einde.
Rombout
heeft je lekker gemaakt met het eerste hoofdstuk en werkt op een
vasthoudende manier toe naar de climax van het hele verhaal. Je leeft
langzaam toe naar het plot, naar het einde, en ook hier zie ik weer
mogelijkheden naar meer, ik verwacht dan ook nog zo'n mooi verhaal
van Raymond Rombout; hij staat vanaf nu op mijn lijst van favoriete
schrijvers. De manier waarop hij schrijft pakt me, het maakt me één
met het verhaal en zuigt me mee in de avonturen van de aparte, maar
zeer interessante Arturo Dias.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten