Dit jaar was voor mij een
heel bijzonder boekenjaar omdat de Spaanse vertaling van mijn debuut Bloedbruiloft,
Heridas Abiertas, eind april is gepubliceerd. Het is een unieke ervaring je
eigen boek in het Spaans in handen te hebben, zeker omdat het speelt in het
stadje in de Spaanse Extremadura waar ik een deel van het jaar woon.
Bijzonder waren ook de
boekpresentaties op het jaarlijkse boekenfestijn in Cáceres en Mérida en de presentatie
tijdens het hammenfeest in Jerez de los Caballeros, waar het verhaal zich
afspeelt. Het was werkelijk hartverwarmend hoeveel vrienden en bekenden –en
onbekenden- daar op af kwamen. Vier dagen lang heb ik tijdens die feria in een
stand gestaan met mijn verzameling varkens, samen met een lokale boekhandel, om
mijn boeken te verkopen. Wie het wil zien, er staat een filmpje op Youtube van
TV Jerez.
Veel aandacht heb ik
gekregen in de Extremeense kranten, op de radio en werd zelfs uitgenodigd voor
een live interview in een actualiteitenprogramma van Canal TV Extremadura, in
Mérida. Voor mij allemaal nieuw en doodeng voor iemand als ik, die niet graag
in de schijnwerpers staat, maar het waren nieuwe en leerzame ervaringen.
Het heeft allemaal wel veel
tijd en energie opgeslokt, reden waarom er dit jaar geen nieuwe thriller van
mijn hand verschenen is.
Door het voorgaande heb ik
veel minder gelezen dan voor mij gebruikelijk, misschien een boek of vijftien,
wat voor mijn doen erg weinig is. Daar moet nu verandering in komen, want ik
moet lezen om me te kunnen ontspannen. De stapel nog te lezen is schrikbarend hoog
geworden!
The Honey Badger, een
autobiografische roman van Robert Ruark, vond ik geweldig. De manier waarop
Ruark het leven van zijn hoofdpersoon Alec Carr beschijft –journalist, getormenteerd
schijver, grootwildjager, womanizer, alcoholist, is boeiend, zijn schrijfstijl
en dialogen scherp. Dat kan ik het best illustreren met een quote: ergens in
het boek laat hij Alec Carr het volgende denken: ‘There’s is a bloody brave little animal called the honey badger in
Africa. It may be the meanest animal in the world. It kills
for malice and for sport, and it does not go for the jugular – it goes straight
for the groin. It has a hell of a lot in common with the modern American woman.’
In mijn eigen genre heb ik
genoten van Moço van Patrick Conrad. Eigenlijk heb ik mijn hele leven niet-Nederlandstalige
thrillers gelezen, pas de laatste jaren neem ik er af en toe een van eigen
bodem –waartoe ik Vlaanderen ook reken- ter hand. Van Conrad had ik nog nooit
iets gelezen en het was een eyeopener. Een zeer goed, met humor geschreven en origineel
boek dat hoofdzakelijk in Antwerpen speelt, van een geboren en getogen
Antwerpenaar. Ik ben een groot liefhebber van de schone Scheldestad en het is
een genot het werk te lezen van een auteur die de stad en de karakters zo goed
weet te treffen.
Een afknapper vond ik Afgesneden van Fitzek. Het is het eerste
boek dat ik van hem las, mijn verwachtingen waren hooggespannen door alle
lovende publiciteit maar wat een deceptie. Een
ongeloofwaardig, vergezocht verhaal, even ongeloofwaardige karakters die
niet tot leven komen, passages die af en toe gewoon niet kloppen. Bovendien
wordt er tot vervelens toe gestrooid met irritante cliffhangertjes.
In 2016 kunnen jullie een
nieuwe thriller van mijn hand verwachten, nummer vijf alweer, met wederom Wolfgang
in de hoofdrol. De titel wil ik nog niet verklappen omdat er nog geen cover is,
en voor mij zijn titel en cover onlosmakelijk verbonden. Hij zal, God en Uitgeverij
Vrijdag willing, in het voorjaar verschijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten