De eerste draagbare telefoon stamt alweer vanuit de eerste wereldoorlog. Een draagbaar houten kistje met wat draadjes, een hoorn en een spoel om contact te maken met de officieren die ver van het front in een zwaar verstevigde bunker zaten om de oorlog via de verrekijker te aanschouwen.
‘Roger, we kunnen hier wel wat hulp gebruiken,’ riep Charlie.
‘Begrepen, hoeveel bommen heb je nodig, over,’ vroeg Roger.
‘Duizend bommen en granaten zijn wel voldoende, over en uit,’ antwoordde Charlie.
‘Roger,’ zei Roger.
‘Nee Roger, Charlie, Roger,’ zei Charlie.
‘Wat?’

Eind jaren ‘90 ging het opeens hard toen het apparaat handzamer en betaalbaar werd. Jan en Jeanette Modaal konden zich opeens een draagbare telefoon veroorloven, het apparaat was een stuk compacter alhoewel het nog steeds een halve koelkast was met een voelspriet en amper in je broekzak paste. De draagbare telefoon werd een gsm, of een mobiel en het land werd volgebouwd met al dan niet ziekmakende zendmasten om ook de mensen op de hei te bereiken. Je kon nu al zeker diverse vrienden uit de straat of zelfs een provincie verderop bellen en als je een goede gsm had kon je zelfs een kort berichtje sturen middels een SMS.
Na een periode waarin de mobiel steeds kleiner werd, zit er ondertussen een flinke tablet in je broekzak (als het al in je broekzak past). Niet alleen is een mobiel betaalbaar geworden, iedereen moet er ook minstens een hebben en eigenlijk nog een voor het geval dat.
De mobiel is ontegenzeggelijk een extensie van onze armen geworden, een onmisbaar stuk gereedschap dat ons leven verrijkt, maar in zekere zin ook ons leven in de weg staat. Eerlijkheid gebiedt natuurlijk te zeggen dat mijn mobiel bij mij ook zo ongeveer vastgegroeid zit in mijn linkerhand. Mijn wijsvinger is meer een swipevinger geworden dan een middel om in m'n neus te peuteren en ik moet echt om de vijf minuten checken of ik toch echt niet een berichtje van één van mijn wereldwijde vrienden heb gemist.
Tegenwoordig heeft zo goed als elke 6-jarige een mobiel, want ja, ze moeten er toch mee leren omgaan en het is zo goed voor hun ontwikkeling. Via WhatsApp zijn we vrienden met onze zoons en dochters en verwachten van ze dat ze antwoord geven als de blauwe vinkjes verschijnen, een onnozele gedachte, praatte jij vroeger met je ouders?
Vriendjes met je ouders via Facebook is nog leuk als je tien bent, maar als 14-jarige wordt het toch wat pijnlijk om de dagelijkse beslommeringen van je ouders op je wall te moeten zien, awkward. Ik bedoel, wist jij vroeger wat je ouders uitspookten?

Vroeger speelden we buiten en wisten onze ouders niet waar we waren, behalve 'bij een vriend'. De enige manier waarop je moeder contact met je kon krijgen was door heel hard te roepen in de straat of met de draaischijf naar het huis van je vriendje te bellen om te horen te dat ze toch bij jou thuis aan het spelen waren.


We zijn zo druk bezig met elkaar op de hoogte te houden via allerlei ´sociale´ media dat we vergeten sociaal te leven.
Oh Alex, wat heb ik zitten knikken en jaaaaaa zitten roepen tijdens het lezen van jouw stukje dit keer. Ik doe heel veel met mijn mobiel, behalve ...als ik met andere mensen ben. Ik vind een persoonlijk gesprek nog altijd interessanter dan een whats appje. Zaterdag op de Antwerpse beurs heb ik 1 keer mijn mobiel gepakt en dat was toen ik de anderen kwijt was. Het thuisfront kan best buiten mij die paar uur en als het heeeeeel dringend is mag ik gebeld worden. Wat kan er dringend zijn? Een brand kan ik niet blussen van afstand, dus eigenlijk alleen een spoedje naar het ziekenhuis kan mij storen. Al ik weg ben, wil ik ook lekker weg zijn. Het thuis is er de rest van de dagen genoeg. En eerlijk is eerlijk als je met mensen bent die contant aan het whats appen zijn, vinden ze jou duidelijk totaal niet interessant. Als je dat nl wel was, pakten ze niet steeds de telefoon. Het is dus best ook pijnlijk om te zien dat men niet met jou wil kletsen. Ook al zegt men dat het dat niet betekend: het is wel gewoon zo! Kijk elkaar gewoon eens aan en klets lekker met iemand. Die mensen van de whats app lezen je berichten straks wel (vanaf de wc ofzo).
BeantwoordenVerwijderenInk
Moet zeggen dat ik er zelf ook zware moeite mee heb.
VerwijderenEven snel nog kijken of ik wat gemist heb, heeft er iemand wat leuks gezegd. Het is bijna een verslaving. Net als je die ene middag niet kijkt ben je 3x gebeld, 5x ge-smst.
Moet zeggen dat ik er zelf ook zware moeite mee heb.
VerwijderenEven snel nog kijken of ik wat gemist heb, heeft er iemand wat leuks gezegd. Het is bijna een verslaving. Net als je die ene middag niet kijkt ben je 3x gebeld, 5x ge-smst.
Parel van een column!
BeantwoordenVerwijderendankjewel! :-D
VerwijderenIk vind de mobiele telefoon niet een verslaving maar een must. Een mobiele telefoon is hartstikke belangrijk om in bezit te hebben. Vooral wanneer jij een kantoor baan hebt of dergelijk. Als werknemer of ondernemer moet je ten alle tijde bereikbaar zijn. Het is dus geen verslaving maar een must!
BeantwoordenVerwijderenDe verslaving is eigenlijk hartstikke normaal. Persoonlijk ben ik dat ook eens met de reactie van Hendrik. Zonder mobiele telefoon is communiceren erg lastig. Simpelweg omdat je als werkende vrijwel altijd bereikbaar moet zijn, zelfs in je vrije tijd.
BeantwoordenVerwijderen