Duorecensie: Enkele reis - Marelle Boersma

Daarbuiten is mijn kind dat steeds verder van me verwijderd raakt terwijl niemand iets doet. Alles en iedereen lijkt bevroren, behalve de tijd.

Een droom die uitkomt: Suus verhuist met haar dochter Sterre en zus Anouk naar Portugal om daar een nieuw leven te beginnen. Ze nemen hun intrek in een oude boerderij in het zuiden van Portugal.

Als ze enigszins gesetteld zijn, slaat het noodlot toe: Sterre verdwijnt spoorloos.

Ik ga terug naar haar slaapkamer en blijf met ingehouden adem in de deuropening staan. De stilte hangt zwaar in de kleine ruimte. Het is een bizar gevoel om iets te weten wat onmogelijk waar kan zijn. Maar ik kan er niet omheen.

Ink: Als ik begin in het boek heb ik net die dag een discussie over de Vlaamse woorden in Vlaamse thrillers. In het begin van Marelles nieuwe boek wordt er nogal wat Portugees rond gestrooid. Ik word er nooit blij van, van die buitenlandse woorden in een Nederlandstalig verhaal, al snap ik de bedoeling van het echte local sfeertje oproepen wel. Als het dan ook al snel start met een dampende seksscene, vraag ik mij af of dit nu wel voor mij echt leuk gaat worden.

Natuurlijk schrijft Marelle in de haar bekende stijl: soepel, lekker leesbaar en je meenemend op avontuur.
Dit keer is de hoofdpersoon Suus verhuisd naar Portugal en heeft Anouk (haar zus) en haar dochtertje Sterre mee. Anouk kan niet gewoon communiceren, maar ze begrijpen elkaar vaak woordeloos, voelen elkaar aan. Nadat vrienden vanuit Nederland komen helpen verhuizen en ze later zitten uit te puffen verdwijnt Sterre.
Op een fantastische wijze zet de schrijfster dan de verschillende gevoelens neer: schuldgevoel (waarom heb ik dan niet zelf gekeken of .....), beschuldigingen (waarom heb jij dan niet zelf gekeken) en verdachtmakingen (zal hij dan niet..) laten de strijd zien die een moeder maakt van binnen en buiten als je kind verdwijnt.

Miriam: Iedereen kent denk ik wel het verhaal rondom de verdwijning van Madeleine McCann. Het kleine meisje dat tijdens een vakantie in Portugal met haar familie in 2007 spoorloos verdween en tot op de dag van vandaag niet gevonden is. Marelle heeft haar verhaal losjes gebaseerd op deze nachtmerrie.

Suus is niet gelukkig in haar relatie met Niels en besluit in een opwelling naar Portugal te vertrekken om daar haar geluk te zoeken met dochter Sterre. Het beginnen van een biologisch eethuisje met producten uit eigen tuin is een plan dat zich vormt in het hoofd van Suus. Suus’ zus Anouk gaat met haar mee. Anouk heeft afasie en kan zich heel moeilijk uitdrukken, maar schrijft graag en kan het dan juist wel. In Portugal zou zij dan in alle rust kunnen schrijven aan het boek dat ze ooit uit zou willen brengen.

Vrienden Aart, Camille en Juul komen Suus helpen met verhuizen. Als er op een avond bij een kampvuur wordt gegeten en uitgerust, slaat het noodlot toe. Als Suus gaat kijken bij Sterre, blijkt haar bed leeg te zijn.

Ik zie iedereen wegrennen naar het huis dat ineens vijandig aandoet. Het licht heeft ons voor de gek gehouden. Terwijl het ons verleidde tot zachte gedachten heeft ze alles uit het zicht gehouden.

Ink: ‘Op zijn Marelles’ zet zij nauwgezet neer hoe de personen zich voelen en denken. Bijna alsof je erbij bent en een van hen bent. Wonderlijk knap is dat. Zo vanzelfsprekend lopen de gesprekken en zonder enige twijfel worden gedachtes bij je opgeroepen.
Een perfect inlevingsvermogen in je hoofdpersonen noem ik dat. Voor elke moeder zal het beangstigend zijn om dit verhaal te lezen en de gedachte te hebben dat dit je zou overkomen.

Miriam: Sterre is onvindbaar en de wanhoop slaat toe bij Suus. Een zoektocht begint. Achterdocht en twijfel krijgen de overhand. Wie heeft Sterre meegenomen en waarom? Alles en iedereen is verdacht en Suus vertrouwt niemand meer. Wie kan Suus dan wel vertrouwen en wie niet? Kan ze zichzelf wel vertrouwen?

Anouk lijkt meer te weten, maar is dat wel zo? Of begrijpt Suus haar verkeerd?

Marelle weet als geen ander de wanhoop van Suus weer te geven. Enorm bewonderingswaardig hoe zij zich weet in te leven in haar personages en die vervolgens op zo’n manier neerzet, dat je als lezer moeiteloos meegaat in hun belevenissen alsof je er zelf bij staat. De paniek die je als moeder moet voelen (ik hoop het werkelijk nooit mee te maken) als je kind ineens spoorloos verdwijnt, heeft ze ontzettend goed neergezet. Suus is iemand die problemen het liefst uit de weg gaat, maar dat is nu gewoonweg geen optie.

Het verhaal wordt voornamelijk vanuit Suus verteld in de ik-vorm. Om de paar hoofdstukken komt Het zorgenkind tussendoor, het verhaal dat Anouk heeft geschreven. Stukje bij beetje leest Suus wat haar zus heeft geschreven. Haar manier om te vertellen wat zij weet, wat zij denkt, hoe zij denkt dat het gegaan is. Ik vond dat erg verwarrend. Net als Suus gooide ik af en toe personages door elkaar (in dat opzicht weer knap dat Marelle hetzelfde gevoel bij de lezer op weet te roepen als het gevoel dat de hoofdpersoon ervaart).

Ink: Het is een goed geschreven boek. Echter, het is niet mijn favoriete boek van Marelle. Ieder lijkt zijn voorkeur te hebben welk boek van Boersma ze het beste vinden. Zo staat het vorige boek Nobody bij mij huizenhoog, terwijl ik andere lezers juist hoor roepen dat ze dat boek te zwart/te donker vinden. Misschien omdat ik door Nobody zo omver was geblazen, waren de verwachtingen dat ik opnieuw zo van slag op de bank zou zitten na het dichtslaan. Dat had ik niet! Ik kan niet helemaal verklaren waarom niet. Misschien het geen moedergevoelens kennen... dus moeders van Nederland, verenig u en lees dit indringende verhaal.

Maar het komt ook wel een beetje door het einde. Ik heb het nooit eerder gehad, dat ik het iets te ongeloofwaardig vond, maar wie uiteindelijk de dader(s) ble(ken)ek te zijn, was voor mij een bruggetje te ver. Als ervaren lezer, zei ik al tegen de meelezer voor de duorecensie iedereen is genoemd of heeft zich verdacht gemaakt, behalve....het zal toch niet...en ja dus.

Een enkele reis is een boek waar velen echt van zullen genieten en gruwelen. Het boek is gewoon goed geschreven!

Miriam: De vaart zit er prima in. De schrijfstijl van Marelle is zoals altijd uitermate prettig. Met vloeiende zinnen neemt ze je mee in de gedachten en gevoelens van Suus, de onrust, de verwarring, de twijfels, de wanhoop en paniek. Een emotionele achtbaan. ‘Ik verberg mijn gezicht in mijn handen en laat de tranen lopen. Het kille net van eenzaamheid sluit om me heen. Laat me nauwelijks voldoende ruimte om te ademen.’.

Ik heb me mateloos geërgerd aan Juul, had de neiging om zinnen voor Anouk te formuleren (terwijl ik niet altijd begreep wat ze wilde zeggen), wilde Suus af en toe door elkaar rammelen ‘mens, doe die oogkleppen eens af!’. De plot dacht ik vrij snel door te hebben, maar ja, dat is dan toch een gok en dan lees je toch zo snel mogelijk door om te kijken of je het bij het rechte eind hebt (en dat was ook zo).

Een verhaal over een onvoorwaardelijke liefde, tussen moeder en dochter, tussen twee zussen. Een verhaal waarvan je alleen maar hoopt dat het goed afloopt.

Ink: plot 2,5; leesplezier 3,5; schrijfstijl 4; originaliteit 3,5; psychologie 4,5: 3,5 sterren

Miriam: plot 3; leesplezier 4; schrijfstijl 5; originaliteit: 3,5; psychologie 4,5: 4 sterren