De cover:
Een omslag met naar het lijkt bomen zonder bladeren,
eenzaam en alleen? Zwarte en een enkele rode, het geeft me een onpasselijk
gevoel, eenzaamheid en iets lugubers. Waarom, daar kan ik de vinger niet
opleggen, maar weet wel dat ik nieuwsgierig raak naar het verhaal en dus ook
zeker het boek zou oppakken in de boekhandel en of bibliotheek.
‘Plots
omhuld door een nieuw soort kalmte, maakte ik plaats vrij in de vriezer in de
bijkeuken, tussen de biefstukken en de serveerster van de Hungry Horse.’
Het verhaal:
‘5
April om 19.23.27 uur, de dag dat mijn leven naar de klote ging en het begon
met een paar ogen. Deze ogen waren anders, ze klonken zich vast in de mijne, ze
staarden recht naar mijn binnenste.’ Hij woont
bij jou in de buurt, in een keurig huis met een nette tuin. Het zou je buurman
kunnen zijn. Maar wat niemand weet is dat hij een geheime kelder onder zijn
garage heeft gebouwd. En dat hij daar vrouwen gevangen houdt. Maar dan komt hij
haar tegen, Erica, het eerste meisje wat niet bang van hem is…. En dan keert
het tij!!
Mijn mening:
Warrig is het eerste wat er in me opkomt wanneer ik
in het boek begonnen ben. Ik krijg in het begin slecht vat op wat er nu precies
gebeurt. Het gaat over een seriemoordenaar, dat is duidelijk en het wordt in de
ik-vorm vanuit zijn gedachten verteld. Lang blijft het verhaal ingewikkeld en het
is een opsomming van moorden op onschuldige jonge meisjes. Hij komt ook twee
vrouwen tegen waar hij wel om geeft en raakt de controle kwijt. Maar steeds heb
ik zoiets van, ‘waar gaat dit heen?’. Meer vragen als plezier van het lezen, maar
wel heb ik de drang om door te lezen, want er moet op een gegeven moment toch
iets gebeuren.
Wanneer ik op bladzijde 169 beland, neemt het
verhaal plots een andere wending. Ik had deze niet aanzien komen, het verhaal
gaat ineens een heel andere kant op en maakt het spannend en pakkend. Jammer
dat dit pas op de helft gebeurt, want ik heb echt op het punt gestaan om het
boek aan de kant te leggen.
Erica en ‘hij’, degene die het verhaal in de ik-vorm
vertelt, zijn personages die beiden erg geheimzinnig zijn. Tot de helft is het
veel en warrig, maar daarna wordt het duidelijk en interessant, dan pakt het
boek je en neemt je mee in de wereld van wraak, liefde en leugens.
De schrijfstijl van Graeme Cameron heeft wel iets,
het is gedetailleerd, laat weinig aan je verbeelding over.
‘Haar groezelige grauwe huid was losgescheurd en begon van
haar botten af te glijden; het slijmerige, rottende vlees hing in rafelige
slierten over een scheef heupbeen.’
Die schrijfstijl maakt dat ik toch door wil lezen
ondanks dat ik in het begin echt niet gepakt was, het heeft een bepaalde
spanningsboog waar ik in zat en waar ik meer van wilde weten. Ik raad je
eigenlijk gewoon aan om het te gaan proberen, ben wel benieuwd of iemand anders
ook deze mening deelt. En je gaat toch echt anders naar je buurmannen kijken..
wees gewaarschuwd, want niets of niemand is wat het lijkt!!
Moon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten