Hoe geef je sterren aan een boek?

Deze week las ik het boek van Jolanda de Faria ' Verborgen Bloesem'.

Een roman met een christelijke achtergrond. Nu moet ik zeggen dat ik zelf katholiek ben en heel veel in de kerk van mijn vorige woonplaats heb gedaan. Toen wij verhuisden kwamen we hier in de kerk en ik kon mijn draai niet vinden. Veel oudere mensen, een pastoor die preekte waarbij ik na de preek dacht ik “waar had hij het nu over”. Dus eigenlijk al gauw de kerk achter ons gelaten. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik het op zondag heerlijk vind om uit te slapen, de enige dag dat we allemaal vrij zijn. Mijn man werkt 6 dagen in de week en zondag is zo’n lekkere pyjamadag en tijd voor elkaar.

Maar over het boek gesproken; het raakte me!

Nu ben ik een nogal emotioneel type en zeker in deze periode van baan kwijt zijn en richting de 50... ssstttt... De  waterlanders kunnen nogal vrij snel komen. Soms kan ik een boek niet meer lezen door de tranen heen. Enfin, ik besprak dat met twee boekenvriendinnen van het blog en er ontstond een discussie. Geweldig, want dat vind ik het leukste. We zijn begonnen met de bende van ellende door het boek van Isa Maron 'De Noordzee Moorden'. En nog steeds hebben we chatcontact over van alles, maar ook vaak over boeken.

Wat is nu een goed verhaal en hoeveel sterren geef je nu. Dat is natuurlijk voor iedereen persoonlijk. Het moet een goed verhaal zijn, een goede verhaallijn bevatten, geen fouten in voor komen, mooie zinnen hebben en niet te langdradig zijn enzovoort…en als belangrijkste vind ik met hoeveel plezier heb je het boek gelezen.

De cover vond ik erg mooi: een prachtige foto op een glanzende kaft.

Maar het verhaal... Er werd gezegd in de discussie genoemd of als er nu een kind of een dier  wordt gedood of dat wil zeggen dat er meteen een hoop sterren gegeven moeten worden! Het verhaal kan heel aangrijpend zijn, maar is het ook goed? Kun je een boek waarvan je eigenlijk zegt, mooi maar een deel 2 hoef ik niet te lezen 3 sterren geven? Daar zit ik nu al een paar dagen mee te worstelen.

Het verhaal gaat over een jonge vrouw, die verkering krijgt en met haar vriend afspreekt dat de seks iets voor na het huwelijk is en dan toch op een onbewaakt moment zwanger wordt. Ze wordt door de vriend in de steek gelaten en hoort haar ouders ook tegen elkaar zeggen dat ze het kind beter weg kan laten halen, want de schande is te groot. Ze neemt het besluit om een abortus uit te voeren, maar daarna vertrekt ze naar Zeeland om opnieuw te beginnen. Daar ontmoet ze twee mannen die haar erg leuk vinden, maar zelf gelooft ze dat God haar een boete heeft opgelegd om voor altijd alleen te blijven. Er komen bijbelteksten in het boek voor, men bid met elkaar en mensen krijgen van God een teken.

Nu lezen een paar mensen met kromme tenen deze tekst hier  boven en vragen zich af: Caro, wat bezielt je om dit te lezen en daar drie sterren aan te geven?

Mijn motivatie is dat het verhaal mij dus ontroerde. Ik heb de bijbelteksten vluchtig gelezen,  maar daar ook niets bij gevoeld. Maar het verhaal vond ik boeiend en goed geschreven. Misschien wel wat eenvoudig en er stonden jammer genoeg wat schrijffouten in, maar toch vond ik het een mooi verhaal wat ik niet weg kon weg leggen. Heel iets anders dan een thriller natuurlijk, maar zo voor tussen door een goed boek. Het boek is niet voor iedereen een aanrader, maar voor mensen die in God geloven en van een streekroman houden is dit zeker een aanrader. Ik denk niet in onze groep, maar ik heb een aantal vriendinnen die hier zeker blij van worden.

Ondanks de discussie met de meiden en dat zij er niet eens aan willen beginnen geef ik het boek 3 sterren en dat dan vooral door het leesplezier wat ik eraan heb gehad.

Caroline