De nieuwe roman van J. Sharpe en Jos Weijmer is een futuristische
thriller genaamd Gebroken geheugen.
J. Sharpe is het pseudoniem van Joris van
Leeuwen (1986). Hij is een Nederlandse schrijver van fantasy, thriller en
mystery romans en komt uit Rotterdam.
Jos Weijmer (23 augustus 1967 - 12
april 2015) was een Nederlands illustrator, schrijver, scriptadviseur en
uitgever. Hij specialiseerde zich in illustraties en verhalen binnen het
fantasygenre.
Heftig om te weten dat Jos tijdens het
redigeerproces van dit boek is overleden, zoals Joris ook beschrijft in het
nawoord. Een mooi en persoonlijk nawoord die het verdient gelezen te worden.
Maar laat ik bij het begin beginnen :-)
De cover vind ik stoer. De kleuren spreken
me aan en het gebroken hoofd doet bizar aan. Wat een sfeertje. Omdraaien en
naar de achterflap:
Aanvankelijk negeer ik de uitleg, want de
mensen die het ons vertellen zijn gestoord, net als de wereld om ons heen. Maar
ik kan geen andere verklaring vinden. Zijn we dan echt dood? Ik bedoel, er is
hier verdomme niets! We zitten gevangen in een bizar donker stadje. En dan heb
ik het nog niet eens over de dingen die ik heb gezien…
Nadat Tim Hall is vrijgelaten uit de
gevangenis, besluit hij na jaren zijn vader weer op te zoeken, maar het bezoek loopt
niet goed af. Wanneer Tim een vlucht terug naar huis pakt, zit hij nog meer dan
anders vol met woede en verdriet. Toch valt hij in een rusteloze slaap.
Als hij wakker wordt merkt hij dat het
vliegtuig aan de grond staat. Alle lichten zijn uit, buiten is het donker en
het toestel is, op een negenjarig meisje na, compleet verlaten. Het meest
bizarre is echter dat hij gevangen lijkt te zitten in een ander lichaam, dat
van een blanke.
Als hij samen met het meisje uiteindelijk
in een vrijwel verlaten en donker stadje terecht komt wordt hen verteld dat dit
het Hiernamaals is en dat ze dood zijn.
Is dat zo? Is alles wat gebeurt, een straf
voor de zonden uit zijn verleden? Is dit een surrealistisch vagevuur… of een
duivels plan?
‘Het is
ontstellend duidelijk geworden dat onze technologie onze menselijkheid heeft
overschreden.’
--Albert Einstein
Mijn mening:
Bizar, pakkend en origineel staat er op de
cover. En dat is het! Het proloog eindigt op een wijze die je de pagina zo snel
je kan om laat slaan. Tim en een meisje genaamd Ella worden samen wakker in een
donker vliegtuig. Tim heeft herinneringen, Ella weet haar naam en hoe oud ze is
maar verder is ze haar geheugen kwijt. Samen komen ze het vliegtuig uit en
treden ze de wereld in. Een wereld in. Een wereld vol personages die
alleen maar vragen bij de lezer op weten te roepen. ‘Wat is dit?’ ‘Wie zijn
dit?’ ‘Hoe zit dit?’
De schrijfstijl is bijzonder fijn en de
hoofdstukken zijn kort. Stukje bij beetje vallen op subtiele wijze de
puzzelstukjes op de plek. Althans, dat denk je. Het verhaal is pakkend, het
leest als een trein en is heerlijk onvoorspelbaar. Ik hou daar zo van. En
wanneer je denkt het te gaan snappen is daar dan ineens deel twee in het boek.
Bam! Het is gewoon zonde om dingen over de verhaallijnen los te laten. Het is
bizar, het is een fantastisch en goed verhaal en voor degenen die houden van
fictie/sf is dit echt een mustread. Futuristisch? Zeker, maar zoals Joris
in het nawoord de doelstelling weergeeft: een verhaal dat zo dicht mogelijk op
de grens gaat zitten tussen geloofwaardigheid en ongeloofwaardigheid en daar
nét niet afvalt. Nou dat is bij deze geweldig gelukt. Dit boek suddert nog wel
even na in mijn gedachten.
Nog een kleine tip: lees het ook werkelijk
tot de laatste bladzijde. Verrassing!
Conclusie: 4 stralende sterren
Karin Meinen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten