vrijdag 7 augustus 2015

Prinses op de wortelen met doperwten

Ik vrees dat dit is wie ik ben.
Zo´n persoon die met een bladblazer de blaadjes aan het verzamelen is tijdens een herfststorm.
Zo´n iemand die broodkruimels van de keukenvloer raapt, terwijl om zich heen de stepperollers voorbij vliegen alsof je op de filmset van een slechte western staat.
Zo´n figuur die de helpdesk van de internetprovider belt en vervolgens zelf de verbinding verbreekt, omdat de helpdeskmedewerker vraagt het modem te herstarten en vergeet dat de telefoon in hetzelfde verlengsnoer zit.
Eentje die uren achter elkaar voor een scherm zit en erachter komt dat 1.00 plus 1.00 echt 2.00 is.
Iemand die zit te giechelen als een 16-jarige meisje wanneer er zich weer eens een flauw idee in zijn hoofd borrelt en het eigenlijk nergens om gaat.

Ik vind het zo heerlijk om me te verliezen in de kleine details dat ik af en toe het groter geheel niet zie, of eigenlijk niet eens belangrijk vind. Het is zo geweldig genieten van grafieken, statistieken, formules en regeltjes dat de uitkomst niet eens belangrijk is, zelfs tegen kan vallen. De weg naar de uitkomst is meer genieten dan het resultaat, alhoewel de dag natuurlijk helemaal compleet is als de uitkomst klopt. Als de uitkomst eenmaal gevonden is, is de interesse vaak net zo opgelost. Gebeurd, klaar, over.
Volgende.

Feitelijk is dat zo met meer dingen: de weg naar het concert kan soms zelfs leuker zijn dan het concert zelf, de inspanning om het doel te bereiken kan soms leuker zijn dan het doel zelf.
Ook met schrijven heb ik dat vaak. Ik kan me zo focussen op zinsopbouw, spelling en het verzinnen van karakters dat de verhaallijn volledig aan me voorbij gaat. Uren zit ik te turen naar een half perfect uitgewerkt A4-tje om vervolgens een week later met een nieuw verhaal te beginnen. Het is een kwestie van trainen, denk ik. Blijven proberen, blijven oefenen, misschien toch nog een workshopje erbij.
Maar in mijn hart ben ik nog steeds dat 32-jarig jongetje dat met een digitale schuifmaat giechelend zijn Lego poppetjes zit te meten en na te tekenen, het gaat nergens over maar het is zó leuk!



Alex Roessen

Geen opmerkingen:

Een reactie posten