Wat vond Karin van De doden hebben geen verhaal?

Een recensie is voor mij te hoog gegrepen. Ieder zijn rol zeg ik altijd ;) Maar een “wat vind jij” zou toch moeten lukken? Zeker wanneer er een boek op je pad komt die je weggeblazen heeft. Dat ik daardoor de stoute schoenen aan durf te trekken en me waag aan een stukje voor het blog.

Laat ik bij het begin beginnen. In februari zag ik De doden hebben geen verhaal van Gard Sveen voorbijkomen.
Ik lees graag thrillers en ik lees graag af en toe boeken waar het aspect WOll in verweven zit. De cover en lovende recensies over deze debuutroman trokken gelijk mijn aandacht. Wat is dit voor boek?
Ik lees de achterflap en denk: als deze uitkomt ga ik hem absoluut lezen. Dit lijkt helemaal mijn ding

Over het boek:
Enkele weken nadat er in het bosrijke gebied rond Nordmarka oude botresten werden gevonden, vermoedelijk uit de Tweede Wereldoorlog, wordt oud-verzetsman Carl Oscar Krogh dood aangetroffen in zijn huis. De Oslose inspecteur Tommy Bergmann en zijn team onderzoeken het verband tussen beide zaken. Ze ontdekken dat Krogh tijdens de oorlog de rechterhand was van de legendarische verzetsstrijder Kaj Holt. Hij was tevens een van de laatste personen die probeerde de toedracht van Holts mysterieuze dood in 1945 te achterhalen.
Alle historische documentatie is echter spoorloos verdwenen, en in het web van leugens en bedrog waarin Bergmann belandt, ontdekt hij dat liefde en verraad hand in hand gaan.

Ik begin en word gelijk in het verhaal meegezogen.  Je volgt 2 tijdlijnen: het heden en het verhaal gedurende de ‘40er jaren. Wie zijn de mensen achter de botfragmenten en hoe staat dit in verband met de gruwelijke moord op oud verzetstrijder Krogh en de moord op Holt toendertijd?

Stukje bij beetje denk je de puzzel op de plaats te zien vallen. Op een prachtige manier leer je de personages steeds beter kennen. Personages die allerlei gevoelens op weten te roepen. Van sympathie tot begrip tot walging. Prachtig plot en fantastische wendingen die je meerdere malen op het verkeerde been weten te zetten. Om uiteindelijk met open mond het boek dicht te slaan.

Dit boek ga ik nooit vergeten.