Cover
Hoofdkleur is een soort gifgroen. De letters komen goudkleurig over. De tekening is behoorlijk psychedelisch. Het geheel past goed bij de inhoud van het boek.
Mijn mening
Lastig, heel lastig. Tot zeker bladzijde 130 heb ik mij door het boek heen moeten worstelen. Heb een aantal keer echt op het punt gestaan om het boek weg te leggen en nooit meer op te pakken. Maar...vanaf dat punt had ik juist het tegenovergestelde. Het boek greep mij, ik moest verder lezen, weten hoe het zou eindigen.
Het begin van het boek, zeg die eerste 130 bladzijden, vond ik een onsamenhangend geheel dat ook nog eens vaag, zweverig en abstract was. Ik denk dat ik te nuchter ben om mij er in mee te laten gaan. Ook sprong het veel heen en weer tussen heden en verleden en personages. Ik kreeg daardoor geen binding met de personages, of zelfs maar met 1. En dat is juist wat een boek/verhaal mooi kan maken.
Na die 130 bladzijden begint alles langzaam duidelijk te worden. De belevenissen van Gabriel in het oerwoud. Maar ook de komst van de geheime diensten en de president in het verhaal maken dat je verder wil lezen. De bedoeling van de schrijver komt steeds beter uit de verf.
De tegenstelling tussen het goede en het kwade wordt duidelijk. Net als de consequenties als je het goede laat prevaleren. Of juist het kwade.
Grappig detail: de titels van de hoofdstukken zijn de elementen van het periodieke systeem (de chemische bouwstenen). Ook zijn de hoofdstukken kort.
De schrijfstijl is prettig, daar zat het probleem in het begin echt niet in! Dat was echt de inhoud.
Al met al blijft het wel een abstract boek, maar wel een boek waar iedereen een les uit kan halen, als je er voor open wil staan.
3 sterren
Juul
Geen opmerkingen:
Een reactie posten