Maar wat nou als je niet in zo'n hokje
past? Als je in hokje 1 wordt geplaatst, maar eigenlijk je veel meer thuis
voelt in hokje 2. Wat dan?
Stel: je wordt als meisje geboren. Je
krijgt leuke roze jurkjes aan en poppen om mee te spelen. Maar dat wil je niet.
Je wil stoere jongenskleren aan, spelen met autootjes en geweren. In bomen
klimmen, door struiken kruipen.
Wat dan?
Wat als je zeker weet dat je geen meisje
bent, wat iedereen ook zegt! Je bent een jongen, punt uit. Alleen heb je de
pech dat je geboren bent als meisje...
Waarschijnlijk hebben je ouders wel in
de gaten dat je je niet als een meisje gedraagt. Dat je liever jongensdingen
doet. Maar die zien het vooral als een fase, waar je vast overheen zal groeien.
Toch?
Maar het gaat niet voorbij, het is geen
fase. Jij wist dat natuurlijk allang, maar je had geen idee hoe je het moest
vertellen.
Op een dag komt het ter sprake, en hoe
jong je ook bent, je maakt duidelijk dat je geen meisje bent en dat nooit zal
zijn ook!
En dan mag je blij zijn dat je in
Nederland woont. Een land waarin onderkend wordt dat kinderen inderdaad ook
zich opgesloten kunnen voelen in een verkeerd lichaam.
Dat je ook op jonge leeftijd het proces
in kan en mag gaan om te kijken of je je volwassen leven wel als jongen mag
leiden. Je in je volwassen leven mag zijn wie je bent: een man. Denk niet dat het makkelijk is. Zeker
niet. Je moet eerst heel veel gesprekken met een psycholoog voeren. Testen
doen. Nog meer gesprekken voeren. En...nog meer gesprekken. Tot op een dag...
Je krijgt toestemming! Je gaat het
proces van geslachtsverandering in. Je weet dat het zwaar gaat worden, maar dat
kan je aan, want je leeft al zo lang in een verkeerd lichaam en dat heb je
overleefd, dus dit zal ook wel goed komen.
Je stuurt geboortekaartjes met je nieuwe
naam: een jongensnaam! Wat ben je trots.
Net als je ouders, want die gunnen je
het allerbeste.
En dan begint het pas. Het blijkt dat
veel mensen het niet begrijpen.
Dat het onzin is. Dat je zo'n jong
iemand toch niet zo'n beslissing kan laten nemen. Dat het vast wel aan de
opvoeding zal liggen.
Dat doet pijn. Want je hebt de liefste
ouders die je je maar kunt wensen.
En waarom zeggen mensen dat je ziek
bent? Dat ben je toch helemaal niet?
En waarom mag je beste vriendje niet
meer met je spelen?
Je hoort mensen zeggen dat het een
ziekte is, dat je er niet aan toe moet geven.
Jij weet wel beter, maar hoe moet je dat
uitleggen. Aan mensen die het niet willen begrijpen.
En toch...ondanks alles...ben je blij,
blij dat je eindelijk jezelf bent! En dat gevoel pakt niemand je meer af!
Dit is een fictief verhaal. Ik heb het
niet in mijn nabije omgeving meegemaakt. Het kind van een oud-collega zit
momenteel wel in dit proces. En dat kind is mijn inspiratie geweest om deze
column te schrijven.
Je kent me niet, maar ik ben trots op
je!
Juul
Geen opmerkingen:
Een reactie posten