Prachtige cover, sprak me
meteen aan, de kleur het meisje op de straat, de titel ‘Het laatste oordeel’ en
de naam van de auteur in glimmende letters.
Toni Coppers doet je
denken aan een buitenlandse schrijver en niets is minder waar: deze auteur komt
uit het verre België (voor mij dan he).
Hij is winnaar van de Hercule
Poirot prijs geweest in 2014, dus ik had hoge verwachtingen.
‘Toen Lea om tien over zes weer thuiskwam, was er van Emma geen spoor.
Op de tuintafel lag het rood-en-witte hoesje met daarin de gsm van Emma’
Lea Dietvorst en Ivo
Buyens zijn de ouders van de 12-jarige Emma. Emma heeft suikerziekte en
verdwijnt zonder haar gsm en haar insuline. Is ze weggelopen? Nee, daar geloven
de ouders niet in, want zonder gsm kunnen de pubers deze dagen niet meer en ook
haar medicijnen liggen nog netjes in haar kastje. Terwijl er wordt gezocht naar
Emma verdwijnt de 13-jarige Femke Fleerackers, dochter van een bekend
politicus.
Het meisje was voordat ze
op familiebezoek zou gaan, foto’s gaan nemen van het Fort en zou maar een
uurtje weg blijven. Het was haar hobby, maar ook al vond ze dit zo leuk, ze was
het kind niet om de afspraak om naar haar grootouders te zullen gaan te vergeten.
Wanneer een buurman de gsm van Femke vindt, wordt de politie ingeschakeld.
Liese Meerhout,
commissaris bij de Antwerpse Cel Agressie of in het kort ook wel ‘de Moord’ genoemd, is belast met het onderzoek naar de meisjes.
Samen met hoofdinspecteur Michel Masson probeert zij aanknopingspunten te
vinden. Michel is al wat ouder en heeft een drankprobleem, maar is een
uitstekend politieman.
De eerste vragen die er
zijn: is het een pedofiel, een bekende en wat hebben de meisjes met elkaar te
maken?
Fabian Steppe is de vriend
van Liese en ook de patholoog-anatoom. Zij hebben een tijdje samengewoond, maar Fabian miste zijn vrijheid en ging weer op zichzelf wonen. Toch slapen de twee
regelmatig bij elkaar.
Het onderzoek naar de
meisjes zit vast en dan verdwijnt de 13-jarige Niels Vanpraet ook nog eens. Hij
fietste vanaf een feestje, nog geen 2 km van zijn ouderlijke woning, naar huis
en wordt van zijn fiets gereden en verdwijnt. Het wordt steeds moeilijker een verband te zien tussen
de kinderen. Wat hebben ze gemeen? Wat hebben de ouders misschien gemeen?
Ondertussen is de vader
van Liese opgenomen in het ziekenhuis met hartklachten en krijgt ze door de
verdwijning van de kinderen steeds meer last van iets dat in het verleden is
gebeurd.
Wat heb ik dit boek met
spanning zitten lezen! De plot gaat van links naar rechts en het einde is toch
nog anders dan je denkt. Ik heb nog nooit een boek van een Belgische auteur
gelezen waar zoveel Belgische zinnen, woorden in voorkwamen. ‘Ik ben ermee weg’, ‘…dat de jonge dame het
afgebold is en hier straks terug staat’, geweldige uitspraken wat het lezen nog
leuker maakte.
Het was een heftig boek om
te lezen, het ging over kinderen die zomaar verdwenen en het enige
aanknopingspunt was een auto waarvan niet duidelijk was welk merk en type.
Alleen ‘hij was grijs en had een ster aan de binnenspiegel’. Wanneer de
patholoog een verschrikkelijke ontdekking doet, krijg je helemaal de kriebels
en wil je de kinderen zo snel mogelijk ongedeerd gevonden zien.
Stoppen met lezen is
daarom moeilijk. De hoofdstukken waren soms wat lang, maar door het grote
lettertype had je daar eigenlijk geen last van.
Achteraf vraag ik mij wel
af wat de cover met het boek te maken heeft, maar des ondanks blijf ik het mooi
vinden.
Ik ben ook erg benieuwd
hoe het verder met Liese haar leven gaat, dus wacht vol spanning op het volgende
deel uit de Liese Meerhout serie.
Een dikke 4 sterren voor ’Het
laatste oordeel’.
Caroline Kuiper
Geen opmerkingen:
Een reactie posten