zaterdag 18 april 2015

Het laatste oordeel - Toni Coppers

Prachtige cover, sprak me meteen aan, de kleur het meisje op de straat, de titel ‘Het laatste oordeel’ en de naam van de auteur in glimmende letters.
Toni Coppers doet je denken aan een buitenlandse schrijver en niets is minder waar: deze auteur komt uit het verre België (voor mij dan he).
Hij is winnaar van de Hercule Poirot prijs geweest in 2014, dus ik had hoge verwachtingen.

Toen Lea om tien over zes weer thuiskwam, was er van Emma geen spoor. Op de tuintafel lag het rood-en-witte hoesje met daarin de gsm van Emma

Lea Dietvorst en Ivo Buyens zijn de ouders van de 12-jarige Emma. Emma heeft suikerziekte en verdwijnt zonder haar gsm en haar insuline. Is ze weggelopen? Nee, daar geloven de ouders niet in, want zonder gsm kunnen de pubers deze dagen niet meer en ook haar medicijnen liggen nog netjes in haar kastje. Terwijl er wordt gezocht naar Emma verdwijnt de 13-jarige Femke Fleerackers, dochter van een bekend politicus.
Het meisje was voordat ze op familiebezoek zou gaan, foto’s gaan nemen van het Fort en zou maar een uurtje weg blijven. Het was haar hobby, maar ook al vond ze dit zo leuk, ze was het kind niet om de afspraak om naar haar grootouders te zullen gaan te vergeten. Wanneer een buurman de gsm van Femke vindt, wordt de politie ingeschakeld.

Liese Meerhout, commissaris bij de Antwerpse Cel Agressie of in het kort ook wel ‘de Moord’ genoemd,  is belast met het onderzoek naar de meisjes. Samen met hoofdinspecteur Michel Masson probeert zij aanknopingspunten te vinden. Michel is al wat ouder en heeft een drankprobleem, maar is een uitstekend politieman.
De eerste vragen die er zijn: is het een pedofiel, een bekende en wat hebben de meisjes met elkaar te maken?

Fabian Steppe is de vriend van Liese en ook de patholoog-anatoom. Zij hebben een tijdje samengewoond, maar Fabian miste zijn vrijheid en ging weer op zichzelf wonen. Toch slapen de twee regelmatig bij elkaar.
Het onderzoek naar de meisjes zit vast en dan verdwijnt de 13-jarige Niels Vanpraet ook nog eens. Hij fietste vanaf een feestje, nog geen 2 km van zijn ouderlijke woning, naar huis en wordt van zijn fiets gereden en verdwijnt. Het wordt  steeds moeilijker een verband te zien tussen de kinderen. Wat hebben ze gemeen? Wat hebben de ouders misschien gemeen?
Ondertussen is de vader van Liese opgenomen in het ziekenhuis met hartklachten en krijgt ze door de verdwijning van de kinderen steeds meer last van iets dat in het verleden is gebeurd.

Wat heb ik dit boek met spanning zitten lezen! De plot gaat van links naar rechts en het einde is toch nog anders dan je denkt. Ik heb nog nooit een boek van een Belgische auteur gelezen waar zoveel Belgische zinnen, woorden in voorkwamen.  ‘Ik ben ermee weg’, ‘…dat de jonge dame het afgebold is en hier straks terug staat’, geweldige uitspraken wat het lezen nog leuker maakte.
Het was een heftig boek om te lezen, het ging over kinderen die zomaar verdwenen en het enige aanknopingspunt was een auto waarvan niet duidelijk was welk merk en type. Alleen ‘hij was grijs en had een ster aan de binnenspiegel’. Wanneer de patholoog een verschrikkelijke ontdekking doet, krijg je helemaal de kriebels en wil je de kinderen zo snel mogelijk ongedeerd gevonden zien.
Stoppen met lezen is daarom moeilijk. De hoofdstukken waren soms wat lang, maar door het grote lettertype had je daar eigenlijk geen last van.
Achteraf vraag ik mij wel af wat de cover met het boek te maken heeft, maar des ondanks blijf ik het mooi vinden.
Ik ben ook erg benieuwd hoe het verder met Liese haar leven gaat, dus wacht vol spanning op het volgende deel uit de Liese Meerhout serie.

Een dikke 4 sterren voor ’Het laatste oordeel’.


Caroline Kuiper




Koop bij bol.com

Geen opmerkingen:

Een reactie posten