Spruitjes

Het zes woordenverhaal

Briljant bedacht door ‘quizmaster’ Renee en elke keer weer erg leuk om alle (soms bizarre) verhalen te lezen die ontsproten zijn aan jullie fantasie. Heerlijk.

Ik doe nooit mee…nou ja dat wil zeggen…in mijn hoofd vormt zich dan wel een verhaal…en dat is het eigenlijk. Het blijft daar lekker zitten en nadat ik alle verhalen gelezen heb denk ik telkens ’dat is maar goed ook’.

Tot die ene keer waar de zes woorden die gebruikt moesten worden mij onmiddellijk terug in de tijd brachten…

 

Die woorden waren:

rockchick

nierdialyse

fotolijst

spruitjes

doppinda’s

lantaarnpaal

Het woord nierdialyse kan ik niet plaatsen in het verhaal helaas…dus eigenlijk ben ik af ;)

Daar sta ik dan, 17 jaar en sinds kort vrijwilliger in het jongerencentrum ‘De Sirkel’ (ja met een ’S’). Ik kom er nog niet zo heel lang en het is in mijn ogen DE tent van het moment. Hier gebeurt het, hier komen de leukste bandjes en de leukste jongens. Als vrijwilliger ben ik er 6 dagen/avonden in de week en leer ik in een rap tempo bier tappen, tosti’s maken, verzoekplaatjes draaien en onthouden wie nou wat besteld heeft en niet te vergeten zorgen dat de schaaltjes met doppinda’s gevuld blijven. Als verlegen doos moet ik nu toch ook echt leren praten en dat valt nog niet mee.

Even voor het plaatje: 

Er zijn verschillende diensten, de bardienst, de kassadienst als er een band komt spelen en de zaaldienst. In de grote zaal…niet dat er een kleine zaal is hoor daar in De Sirkel…daar spelen de bands en door de week kan je er pingpongen. De Sirkel zit in een soort van hele grote bouwkeet…(jaren later zou er een mooi stenen gebouw komen, maar daar heb ik me nooit echt thuis gevoeld). Een noodgebouw is het, maar ik ben er graag…er is in die jaren (de jaren 70) niet zo heel veel te doen in deze slaapstad, dus hier komt alles en iedereen.

Goed, 17 jaar ben ik en ik kijk enorm op tegen de rockchicks die hier al jaren komen met aan elke arm een al even leuke en stoere bink. *Zucht* ik ben een grijze muis vergeleken bij die mooie lui. Ik schrijf gedichten, heb in die tijd nog lang haar en een brilletje en vind mezelf nou niet zo heel erg bijzonder. Maar het leuke van hier zijn is, hier is iedereen gelijk…en als vrijwilliger hoor je toch ook best een beetje bij de ‘incrowd’. Langzaam ontdooi en ontplooi ik. Daar is uit het niets die ene jongen die me omver blaast met een handkus en zijn ‘dank je wel voor de biertjes die je voor me getapt hebt’. God wat was ik naïef, maar ow wat was hij leuk. Hij zou jarenlang een van mijn grote liefdes blijven (en ik krijg nog steeds knikkende knieën als ik hem zie, maar dat geheel terzijde).

Ik leer de meest leuke muziek kennen van bandjes als Second Honeymoon, Split Enz, Fisher Z, een nog onbekende Herman Brood en uiteraard van de bijna huisband Gruppo Sportivo. Ik ga met mijn nieuwe vrienden en vriendinnen naar Paradiso om The Ramones en The Talking Heads te zien…en ik bewonder op afstand A uit het naburige dorpje B. Spruitjesboer is hij in het dagelijks leven, maar hij kan gitaar spelen als de beste…hij heeft zelfs met Jan Akkerman gespeeld…én hij is leuk om te zien…en ook erg belangrijk hij is aardig. Als er een gelegenheidsbandje gevormd moet worden, vraagt hij aan me of ik kan zingen…nou eh…vroeger zong ik in een koor…en gelijk word ik ingelijfd als achtergrondzangeres…nog 3 x repeteren en dan moeten we optreden.

De avond van het optreden zijn we het hoogtepunt van het Midsummernight festival, althans zo staat het op de poster…we hebben maar 5 nummers en ik stik van de zenuwen. Pffff…de hele week ben ik al aan de thee met honing en nu voelt mijn keel aan als de sahara. Ik krijg een glaasje witte rum om het denkbeeldige zand weg te spoelen en tegelijk met het zand spoel ik ook een stukje van mijn zenuwen weg. Van jute zakken hebben we (de 2 andere meiden en ik) jurkjes gemaakt, hebben ons haar versiert met madeliefjes en ik heb voor de gelegenheid krullen in mijn haar…en mijn bril afgezet.

En dan is het zover, we moeten op…omdat ik mijn bril niet op heb zie ik niet goed wie er allemaal in het publiek staan…gelukkig maar…na onze 5 nummers klinkt er gejoel en wordt er ’We want more’ geroepen door de hele zaal. Tsja we hebben maar 5 nummers…dus besluiten we die nog maar een keer te spelen. De zenuwen zijn nu helemaal weg en ik zweef op de kick van het applaus en de witte rum en geniet na afloop van alle complimentjes van al die mensen waar ik zo tegenop keek. Hiervan zal er voor altijd een foto in mijn geheugenfotolijstje gegrift staan. Ow heel even voelde ik me ook een rockchick…nou ja in ieder geval totdat ik mijn bril weer op deed en zag dat er een gat in mijn knalrode panty zat…tsja ;)

Die avond kreeg ik een zoen van de spruitjesboer/gitarist toen ik buiten voor de deur tegen een lantaarnpaal even stond bij te komen, ‘Goed gedaan wijffie’ zei hij…en ik, ik werd zo rood als mijn panty.