Achter het mistgordijn
In 2018 verscheen ‘Blackwell – Een duister
mysterie’. ‘Het offer van Scarlington’ (2020)
verhaalt het vervolg in de voorlopig tweedelige serie. Om ten volle te kunnen genieten van dit
tweede deel, lees je de boeken best in volgorde.
‘Het offer van Scarlington’ hult zich vanaf
bladzijde één in mysterie. ‘Een dorpsgezicht’ moet al onmiddellijk letterlijk
genomen worden. Om de tien maanden verdwijnt een dorp gedurende vijf dagen
achter een ondoordringbare mist en houdt daar haar tweede gezicht verborgen
voor niet ingewijden.
12 oktober 1891. De gebeurtenissen van zo’n zes maanden eerder
in Whitby zitten nog vers in het geheugen wanneer Dawkins in de trein zit en op zoek gaat naar Blackwell. Deze laatste heeft zijn koffers gepakt en is op
uitnodiging van zijn overleden vrouw Sara vertrokken naar Scarlington. Zij stuurde hem in ‘Blackwell – Een duister
mysterie’ een brief vanuit het hiernamaals.
Een déjà-vugevoel overvalt Dawkins, alsook de lezer. Here we go again!
Met elementen zoals ‘donker’, ‘duister’, ‘storm’,
‘mist’, ‘boze geesten’ en ‘spekters’ zet Kevin Valgaeren zijn vijfde gothic
novel stevig op de rails.
Blackwell en Dawkins zijn opnieuw partners in
crime. Hoewel hun onderlinge relatie is
geëvolueerd sinds hun eerste ontmoeting,
beheerst het eerder gecreëerde patroon van ‘meerdere’ en ‘hulpje’ nog
steeds hun omgang met elkaar. Ergernissen
komen aan de oppervlakte en lopen soms hoog op, maar de twee heren blijven
elkaar nodig hebben en aanvullen. Het is
bij momenten echt genieten van het flitsende pingpongspel tussen beiden. Dawkins
onderneemt een enkele poging om uit zijn rol van ‘schoothondje’ van Blackwell
te stappen en ambieert op een gegeven moment zelfs de hoofdrol te spelen in een
nog ongeschreven Blackwell-avontuur.
Vraag is of hij zich dat niet zal beklagen! Sara komt meer en meer in beeld en samen met
haar evolueert ook het beeld dat de lezer heeft van haar echtgenoot. Inderdaad, Jericho Blackwell toont zich van
zijn heel gevoelige kant. ‘Het offer van
Scarlington’ is dan ook een persoonlijke queeste voor hem.
Het duo neemt de lezer opnieuw mee naar Engeland
op het einde van de 19de eeuw.
De huizen, kleren, maaltijden en gebruiken zijn levensecht beschreven. Het geluid van karrenwielen op de kasseien
zindert nog lang na.
De gemeenschap van Scarlington beweert de
Grote Boze Wereld te zijn ontvlucht, maar dat is maar hoe je het bekijkt. Macabere, weerzinwekkende passages,
necrofilie en sodomie zetten de toon.
Het verhaal van Annie is walgelijk en choqueert.
Het verhaal verloopt hoofdzakelijk chronologisch
en beslaat een zestal dagen. De passages met Sara komen, naarmate het geheugen
van Jericho – of zijn het zijn dromen? – het doek over wat TOEN gebeurde
oplicht, steeds helderder door onder de vorm van flashbacks. Het zijn vooral Blackwell en Dawkins die het
verhaal aansturen, maar de tussenkomsten van de schapen zorgen voor een
bijkomende originele bijdrage.
‘Het offer van Scarlington’ speelt in een
sober kader dat in betere omstandigheden best idyllisch zou kunnen zijn. Kevin
Valgaeren creëert opnieuw het perfecte duistere en romantische decor voor het
buitengewone, het bovennatuurlijke en het mysterieuze dat niet van deze wereld
is. Hoewel Blackwell en Dawkins gaan
voor de empirische aanpak, groeit ook bij hen zelf het gevoel dat ze niet
langer deel uitmaken van de zintuiglijk waarneembare realiteit. Vragen zoals “Ben jij een engel?” (p. 52)
versterken de impressie dat ook zij zich ver verwijderd voelen van de rationele
wereld.
De weersomstandigheden en natuurfenomenen vervullen
met verve hun rol in het verhaal. Het
licht en de personages worden voortdurend gegijzeld door een ondoordringbare
smoor, een muur van ‘grauw’. Mist leek
nog nooit zo gevaarlijk! Ze overstijgt
haar rol als natuurverschijnsel en wordt een belangrijk bijkomend
personage. Er is dé mist, de mist in het
hoofd van Blackwell en de mist die als het spijsverteringsstelsel van
Scarlington Dawkins lijkt te verzwelgen. Het spreekt voor zich dat de schrijver
de koers bepaalt van zijn personages, maar hij manipuleert evenzeer en zonder
gêne de geest van de lezer die hij ook schaamteloos laat verloren lopen in de
mist. En stilte! Die is werkelijk oorverdovend! Zelfs de kleine … zegt geen woord.
Maar ook al valt de mist heel dikwijls over
het verhaal, vele zinnen uit ‘Het offer van Scarlington’ springen zonder moeite
in het oog van de lezer. Originele
zinnen en beelden verrassen, choqueren, emotioneren. Maar ze zijn zo mooi en goed gevonden!
“Dr
Jensons schoenen lagen even verderop aan de oever en beide werden de mond gesnoerd
door een kous.” (p. 118)
“Blackwells lichaam had kunnen doorgaan als
een museum van pijn en hij vermoedde dat het in dat museum nog lang geen
sluitingstijd was.” (p. 203)
‘Het offer van Scarlington’ laat zich niet
alleen lezen, het trekt de lezer mee het verhaal in en laat hem alle emoties en
gebeurtenissen meebeleven. De finale komt aan als een mokerslag.
De volgende keer, wanneer ik bij mistig weer
de deur uit moet, hoor ik vast het tikken van de wandelstok van Blackwell. Hopelijk vind ik Baskerville en Caslon dan
alleen terug tussen de lettertypes op mijn pc.
Een ontmoeting aan den lijve wil ik koste wat het kost vermijden.
5 kraaien
