Je kan niet blijven vluchten
Een woordje uitleg vooraf. Ockhams
scheermes ook wel ‘Lex parsimoniae’ of de wet van de spaarzaamheid vindt haar
oorsprong in de 14de eeuw en wordt toegeschreven aan filosoof Willem
van Ockham. De wet stelt dat de eenvoudigste verklaring voor een bepaalde
theorie meestal de beste is; dat er voor de theorie met de minste aannames moet
gekozen worden.
15 jaar eerder, Irak. Alex Dubois is
op missie. Wat hij daar meemaakt tekent hem voor zijn verdere leven.
‘Ockhams scheermes’ draalt niet.
Chris Bossers start zijn zesde thriller met een knal die het hele verdere plot nagalmt
en bepaalt.
Nu, Antwerpen. Commissaris Willy
Vercammen, inspecteur Sven Aelterman, hoofdinspecteur Shanaz Hashemzadeh en
onderzoeksrechter Vandersmissen krijgen de ene na de andere perfect uitgevoerde
moord op hun spreekwoordelijke bord. Is er een verband? Is er een
seriemoordenaar aan het werk? Hoe past de NV Helmans International in de
gebeurtenissen? Moeten de moorden gekaderd worden in de context van dodelijke
milieuvervuiling en corruptie?
Heel wat personages passeren de
revue en dat is in het begin van de plot misschien verwarrend of overweldigend,
maar verder lezen leert dat Alex en commissaris Vercammen duidelijk de
hoofdrollen weg kapen.
De commissaris is duidelijk een man
met veel praat. Ook al spoort hij anderen aan om het principe van Ockhams
scheermes toe te passen, zelf lanceert hij het ene maffe verhaal na het andere.
Zijn eigen wet - “Iedereen is schuldig tot de commissaris het tegendeel
beslist. En als je niet weet welk misdrijf, zolang commissaris Vercammen het
weet, is het al voldoende.” – zegt al veel over hoe hij in het leven en het politiewerk
staat. Willy, volgens journaliste Diana, is “terminaal cynisch”, grof, kijkt
niet op een vooroordeel meer of minder, vaart zonder scrupules zijn eigen koers
en bekijkt anderen met een zeker dédain, wat goed geïllustreerd wordt in zijn
relatie met de onderzoeksrechter. Hij deinst er niet voor terug om aan
corruptie een wettelijk valabele draai te geven.
Chris Bossers heeft een levendige
pretentieloze schrijfstijl. In slechts enkele zinnen zet hij zijn personages op
gevatte manier neer. Elk personage heeft zijn of haar eigen taalregister. De
dialogen staan garant voor grofgebekte replieken, druipen van ironie, sarcasme
en cynisme en zijn regelmatig tandenknarsend vrouwonvriendelijk. De snedige
oneliners zijn grotendeels voor het conto van Willy. Zelfs Bazart ziet zichzelf
vereeuwigd in de thriller. Korte hoofdstukken houden het tempo hoog en maken
dat er bij alle betrokken partijen constant een vinger aan de pols wordt
gehouden.
Voor lezers die Antwerpen kennen
zorgen de verschillende Antwerpse venues voor herkenbaarheid en echtheid.
Trouwens, Chris Bossers schrijft zijn thrillers op basis van waargebeurde
feiten. Sommige gebeurtenissen zijn jammer maar helaas meer dan herkenbaar.
Voor wie wil weten hoe ‘Ockhams
scheermes’ nu echt zijn toepassing vindt in deze thriller is er maar één optie:
lezen die thriller!
3,5 kraaien
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten