Tot op het bot is een duo met A haunting in Venice

 

Karin K. en Ink K. hadden begin dit jaar afgesproken regelmatig een boek samen te lezen. Het kan een interessante nieuwe zijn, een boek dat vaak getipt wordt door leden in de groep of, zoals nu, een plotselinge verfilming van een klassieker:

A Haunting in Venice van Agatha Christie, in 1969 uitgebracht als De versierde bezemsteel.

 Een kinderfeestje rond Halloween eindigt in moord nadat de 13-jarige Joyce er loopt op te scheppen dat ze ooit een moord heeft gezien. Het meisje zal het niet nogmaals vertellen. Hercule Poirot wordt gevraagd om de zaak te onderzoeken.

‘Oude zonden hebben lange schaduwen.’

Ink
Meer dan 50 jaar later komt De versierde bezemsteel opnieuw uit nav een verfilming. De trailer van de film laat creepy stukjes zien... en laat mij de film gelijk in de agenda zetten.
De film heet Haunting in Venice, in het Nederlands De versierde bezemsteel... klinkt bijna als een kinderboek en Agatha Christie eng?

 

Karin

Ik heb de trailer gezien van die film en die is wel écht eng. De cover van deze heruitgave is trouwens ook mooi en duister, maar als ik de cover van dit oude boek zie dan weet ik het nog niet. Ik heb in het verleden ook weinig Agatha Christies gelezen. Moord in de Oriënt Express, denk ik, maar ik ben meer van de films, en daarin vond ik Poirot soms een erg vervelend en betweterig mannetje. meisjes die in de spiegel hun toekomstige echtgenoot konden zien, mijn Oma heeft dat vroeger namelijk ook gedaan. Op bezoek bij de waarzegsters van de Kermis in hun dorp, en haar zus kreeg geen man maar een vogeltje te zien. Grappig genoeg is die zus ook nooit getrouwd, maar ja, toeval dus want het is klinkklare nep.

Ink
Noem het maar toeval! Toeval bestaat niet, zegt men dan. Bij mij verscheen vroeger een hondenhoofd ipv een man. Maar misschien is dit dan wel klinkklare nep.

Karin: Ik vond het op zich wel prettig lezen. Rustige opbouw en het leest ook snel weg. Gelukkig ook niet al te kneuterig in de zin van gekeuvel en een hoop gemoedelijke dorpsvrouwen gedoe.

Ink
Wat is er mis met kneuterig Karin?

Karin: Ik krijg daar soms de kriebels van. Dat kneuterige gedoe van appeltaartjes bakken... of koekjes of een oubollige kerstfilm kijken met Kerst. Niet omdat het een goede film is maar omdat het Kerst is... Is niks mis mee hoor, maar is ook niks voor mij.

Karin K.

Ink
Ik begin dus aan het boek met de verwachting dat ik het niet goed onthouden heb. Op het einde blijkt dat het hele verhaal nieuw was voor mij. Of mijn geheugen wordt slecht, want dacht ze toch allemaal gelezen
te hebben.

Karin
Alleen dat einde vond ik wel erg ver gezocht. Tja, net alsof er nog even een ingewikkelde climax toegevoegd moest worden. En dan wordt het ook nog eens helemaal aan de lezer uitgelegd want anders snap je er geen hout van.

Ink
Ach, het heet tegenwoordig cosy crime. Zachte misdaad op een rustig tempo en altijd helemaal uitgelegd.
En dan bedenken dat dit 1969 is en een nieuwe stijl was. Ik las ook dit keer weer graag een Agatha Christie. Maar ik ben dan ook fan. Jong begon ik aan de boeken en elk jaar herlees ik er wel een stuk of 3.
4 kraaien voor deze cosy crime. Voor dit genre spannende boeken blijft zij nog steeds meedraaien.

Ink K.

Karin: Op zich niks mis mee maar ik ben niet echt fan. Die film wil ik wel zien, daar verwacht ik toch heel wat meer van.  
Ik geef het 3 / 3,5 kraaien.