Engelenlust van K.R. (Kevin) Valgaeren

 

Het boek Engelenlust begint met een brief gericht aan RavenGirl, een pseudoniem van een vrouw, gevonden via de donkere krochten van internet. Zij heeft dezelfde duistere passie als de ik-persoon van het boek en hij ziet in haar zijn lang gezochte zielsverwant. Hij besluit aan haar zijn memoires te schrijven.

De ik-persoon groeit op als enig kind met liefdevolle ouders maar al op zeer jonge leeftijd wordt zijn moeder door een dodelijke ziekte getroffen en blijft de vader diep ontredderd en ontroostbaar achter. Vanaf dat moment is er nog weinig aandacht voor hem. Introvert als hij is, klein en tenger met een wat vrouwelijke uitstraling, wordt hij direct het pispaaltje van menig klasgenootje die zich bovendien door hun betere sociale status ver boven hem verheven voelen. Een situatie waar de leerkrachten zich stiekem om verkneukelen. Alleen de jonge juffrouw Sandra is hierop een uitzondering. Onbegrepen als hij zich voelt trekt hij zich steeds meer terug in de boeken van zijn vader en later ook in die van de bibliotheek voor volwassenen.

‘Iedereen scheen mij te haten en niemand scheen mij lief te hebben, want de grootste vijand van de bourgeoisie is altijd de eenvoudige arbeider geweest. En de grootste angst van de bourgeoisie is een onnozele boerenjongen die doordringt tot hun rangen.’

De hoofdpersoon neemt je als lezer bij de hand mee over zijn duistere levenspad, al was jezelf voor even RavenGirl.

Ervaar zijn schaamte op het schoolplein, bij het getreiter van zijn zich superieur voelende klasgenootjes.

Voel net als hij de wens ter plekke door het beton te zakken, op te lossen, simpelweg te verdwijnen.

Merk de warmte op die de jonge juffrouw Sandra uitstraalt wanneer ze met haar zachte dijen iets te dicht naast hem plaats neemt.

Beleef zijn allereerste hevige verliefdheid op het allermooiste wezen. En voel dan de totale ontreddering diep in zijn ziel snijden wanneer de jongen, voor het oog van zijn muze, tot het bot wordt vernederd en hij merkt dat hij niets maar dan ook werkelijk helemaal niets betekent voor het beeldschone meisje.

‘Vanuit mijn positie kon ik Zoë naar mij zien kijken als een hond naar zijn eigen drol.’

Vanaf hier neemt het leven van de ik-persoon een drastische wending en als een waar opportunist wacht hij zijn kans menig keer af als stond hij in de duisternis van de coulissen, klaar om het podium te betreden zodra de kans en de omstandigheden dat toelieten.

Dit zal het moment zijn waarop veel mensen even moeten slikken, en laat ik eerlijk zijn ik heb ook meermaals even geslikt, even het boek weggelegd om vervolgens weer heel snel verder te lezen.

Maar verder lezen doe je en het einde heeft nog een hele grote verassing in petto! Wat is dit een mooie duistere parel die eenzaam schittert op grote hoogte.

Kevin Valgaren werd geïnspireerd door het lezen en zien van interviews met Ted Bundy, die in zijn misdaden en denkbeelden heel wat verder ging dan de ik-persoon uit zijn ‘Engelenlust.’

Verder heeft Kevin gedegen onderzoek gedaan naar tal van necrofielen en seriemoordenaars door de geschiedenis heen. Sommige zijn als fragmenten terug te vinden in het boek en vormen de informatie die de ik-persoon verricht naar soortgenoten met dezelfde passie om zo een verklaring, ja zelfs enige mate van begrip of rechtvaardiging te vinden, voor zijn duistere behoefte.

Voor mij persoonlijk leverde dat de meest gruwelijke fragmenten op, want de werkelijkheid ontstijgt vaak elke fictie.

Kevin zelf vindt dit zijn meest geslaagde boek, en ik kan het daar alleen maar volmondig mee eens zijn al vind ik persoonlijk al zijn boeken wonderlijk mooi en ze zijn ook allemaal erg spannend.

‘Engelenlust’ is een waar hoogstandje van taalvirtuositeit en nimmer las ik een boek dat zo bloemrijk en beeldend het leven en vooral de dood omschreef en dat, ondanks het zware onderwerp van necrofilie, toch vrij luchtig blijft en zo vol van een heerlijk soort cynische zwarte humor is.

Was er ooit een groter genot voor het lezend oog? Zal er ooit nog zo’n genot komen dat dit geweldige boek kan evenaren, ja misschien zelfs kan overstijgen? Een mens mag blijven hopen, niet waar?

Het staat bij mij zelf op nr. 1 van mijn persoonlijke top 50 met de andere 49 op flinke achterstand.

Ik geef het 5 wel verdiende en hele vette Kraaien, omdat ik er niet meer geven mag!

Karin K.