Puzzelen in het donker
Eind 2019 debuteerde auteur Alex Michaelides
met ‘De stille patiënt’. Een debuut dat erg werd gesmaakt. Nu, nog geen twee
jaar later, ligt ‘De Nimfen’ in de boekenrekken. De verwachtingen zijn hoog
gespannen.
In het eerste van zes delen geeft psychotherapeute
Mariana Andros een inkijk in haar leven na de dood van haar geliefde Sebastian.
De wereld presenteert zich aan haar als vanachter een sluier; zijzelf blijft
liefst onzichtbaar, veilig op afstand van alles en iedereen. Na een telefoontje
van nichtje Zoê, surrogaatdochter van Mariana en Sebastian verruilt Mariana haar
cocon aan Primrose Hill voor St Christopher’s College, Cambridge.
De andere personages belangrijk voor het
verloop van het verhaal verschijnen vervolgens op het toneel. Het zijn er niet
veel. De beslotenheid van de universitaire wereld versterkt mee het heel
intimistische karakter van deze psychologische misdaadroman.
Tara Hampton, een vriendin van Zoë, werd
vermoord aangetroffen. Tara was lid van een soort van geheime sociëteit de
Nimfen genaamd. Zij zijn de volgelingen en speciale studentes van de
charismatische Edward Fosca, professor Grieks drama. Mariana weet het meteen
zeker: professor Fosca is de moordenaar.
Een wereld geregeerd door eeuwenoude regels
en tradities wordt het podium voor een levensgevaarlijk schouwspel. In een op
de structuur van een klassiek treurspel geënt drama worden de personages
acteurs in een Griekse tragedie 2.0.
‘De Nimfen’ ademt sfeer, tijdloosheid en
terzelfdertijd moderniteit. Het plot is een knap staaltje van schrijverschap. De
Griekse godinnen Demeter (godin van het leven) en haar dochter Persephone (godin
van de dood en de onderwereld) beheersen het doen en denken van de bijgelovige
Mariana die zich meer dan eens afvraagt of ze niet is vervloekt door de goden. Griekse
mythen, offers, rituelen en eeuwenoude symboliek worden in ‘De Nimfen’
geteleporteerd naar het jaar 2021 en geven een unieke inkleding aan menselijke
tekortkomingen zoals hebberigheid, bedrog, narcisme, manipulatie en jaloezie
die nog even universeel zijn als ze duizenden jaren geleden waren.
De personages komen in meerdere of mindere mate
tot leven naargelang Mariana ze veel of weinig observeert. De onzekere, schuwe
Mariana trekt haar detectiveschoenen aan en is vastbesloten het bewijs te
leveren voor haar verdachtmakingen jegens de professor. Maar kunnen we haar
ogen wel vertrouwen? Valt ook zij ten prooi aan verblinding? Is ze ziende
blind?
‘De Nimfen’ bestaat uit meerdere lagen. Naast
een whodunit is ‘De Nimfen’ ook het relaas van Mariana’s queeste naar zichzelf.
De geijkte momenten van het klassieke treurspel staan voor de mijlpalen in haar
persoonlijke evolutie. Ze gaat met megagrote oogkleppen op de tragedie in,
lijkt een beetje wereldvreemd en blijft tot op het einde afstandelijk. Zal zij
haar catharsis (~Aristoteles) bereiken? Zal ze zich openstellen voor de
waarheid zodat ze niet langer weerloos is en ze de godin kan worden?
Dat het plot zich ontwikkelt op het stramien
van een Grieks treurspel hoeft zeker niet af te schrikken. ‘De Nimfen’ is een
vlot leesbaar en boeiend verhaal waarin de Engelse en de Griekse cultuur elkaar
inspireren en aanvullen. Het resultaat van deze wederzijdse bestuiving is een
spannende whodunit met psychologische diepgang. De tussenkomsten van het
ik-personage drijven de onderhuidse spanning op. Terwijl een climax onafwendbaar
lijkt, trachten je hersencellen in verhoogde staat van alarm ‘ik’ een naam te
geven. Heel lang weet je niet door wie je wordt toegesproken en de auteur, hij
zet je zonder gêne voortdurend op het verkeerde been. Wie of wat is het dat we
niet mogen zien?
Wanneer de Doos van Pandora opengaat eindigt ‘De
Nimfen’ met een plottwist die de goden zo van hun sokkel kan blazen. Alex
Michaelides is een groot bewonderaar van vrouwelijke misdaadauteurs waaronder onder
andere Agatha Christie. Ik weet zeker dat mevrouw Christie daarboven waarderend
haar duim opsteekt!
4,5 Kraaien
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten