Titel: De troonopvolger
Auteur: Donna Leon
Uitgeverij: Cargo
Publicatiedatum: juli 2020
Recensie door: Anita
Kraaien: 4
Mijn titel:
Voor vele lezers behoeft Donna Leon geen introductie
meer. De in 1942 geboren Amerikaanse schrijfster heeft al lang geleden haar
sporen verdiend in de boekenwereld.
Haar
laatste geesteskind ‘De troonopvolger’ speelt zich, net zoals alle voorgaande
‘Guido Brunetti’-verhalen, af in en rond Venetië. Brunetti heeft nog steeds een
moeilijke relatie met zijn chef Vice-Questore
Patta; Ispettore Vianello en de
steeds efficiënte Signorina
Elettra zijn nog steeds zijn steun en toeverlaten.
Il commissario Brunetti wordt bij zijn
schoonvader geroepen. Il conte Orazio Falier maakt zich grote zorgen om zijn
vriend Gonzalo die vastbesloten is om Attilio Circetti, marchese di Torrebardo
als zijn zoon te adopteren. Il conte vertrouwt de zaak niet en vraagt Guido om
discreet op onderzoek uit te gaan. Dan overlijdt Gonzalo. Korte tijd later
wordt een goede vriendin van Gonzalo vermoord aangetroffen.
Hoe heerlijk is het om al lezend, in het
gezelschap van il commissario Brunetti, het beroemde San Marcoplein over te
steken, te flaneren door de pittoreske Venetiaanse straten, de Rialtobrug te betreden,
van oever naar oever te varen met de vaporetti! Ondertussen schetst Donna Leon een
onverbloemd beeld van de Venetianen en geeft ze de lezer een inkijk in het
reilen en zeilen van het Venetiaanse dagelijkse leven.
‘De
troonopvolger’ is een verhaal dat helemaal past in de Italiaanse traditie: er
wordt heel veel gepraat en uitgeweid; alles gaat heel traag; veel observaties. Het
is echt volop genieten van een authentiek brokje Italië!!
Donna Leon slaagt er met glans in om de
juiste sfeer op te roepen. Korte zinnetjes, stopwoorden, aanspreektitels, namen
van voorwerpen in het Italiaans maken het Italiaanse gevoel nog intenser. En op
de achtergrond, zichtbaar vanop zowat elke plaats in Venetië, de statige
klokkentoren, die ook de cover siert. Een regelmatig terugkerende en leuke
toevoeging aan lezen!
Vermits de auteur gedurende meer dan dertig
jaar inwoner was van Venetië, kent zij de Venetiaanse gemeenschap van binnen en
van buiten. De rituelen, de tradities, de geijkte omgangsvormen, alles wordt
met liefde en warmte onder de loep genomen. Oude waarden zoals respect en zorg
voor familie en vrienden voeren de boventoon. Eetgewoonten, samen tafelen, ook
hoekstenen van de Venetiaanse/Italiaanse samenleving, komen herhaaldelijk in
beeld. Ook de minder mooie trekjes van de Venetianen worden belicht:
vreemdelingen (Zuid-Italianen!) worden niet gehoord en aan de kant geschoven,
homo’s krijgen nog steeds af te rekenen met heel wat vooroordelen, gevoelens
van wraak omwille van oude rancunes houden gevaar in, …
Donna Leon beheerst verschillende technieken
om te suggereren, om de anderen te verleiden tot praten. Er is die strategie
die alle Venetianen moeiteloos lijken te beheersen: de kunst om de andere
verder te laten praten door er zelf het zwijgen toe te doen. (moet ik misschien
zelf ook eens meer doen?)
Net zoals de auteur de kunst verstaat om het
ongezegde te zeggen, spreekt zij ook via mooie beelden en via literatuur. Een
terugkerend thema is de liefde van Brunetti voor de klassieke literatuur. Regelmatig
trekt hij de parallel tussen de wereld in de klassieke boeken (Trojaanse
vrouwen) en de wereld zoals hij is in Venetië. Via Brunetti breekt Donna Leon
een lans voor al die vrouwen die in Italië aan land kwamen zonder enig
beslissingsrecht, die alles verloren en die het slachtoffer zijn van
uitbuiting, oorlogen en wreedheden.
‘De
troonopvolger’ is een boek waarin observatie en menselijke interactie de
hoofdrollen spelen. Het is een mooie roman met als personages een op geld
beluste jongeman, een oude eenzame rijke Venetiaan die een belofte doet waarvan
hij weet dat hij die nooit ofte nimmer kan nakomen en il commissario Brunetti,
die ons tegen het decor van het mooie Venetië, begeleidt naar de ontknoping van
de intrige.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten