Titel: De zaak Tom
Auteur: Jean-Paul Dullers
Uitgeverij: Hamley Books
Publicatiedatum: september 2020
Recensie door Anita
Waardering: 3 kraaien
Jean-Paul Dullers schreef eerder ‘Een vlucht
vooruit’ en ‘Hondenleven’. Met ‘De zaak
Tom’ is ook zijn eerste misdaadroman een feit.
De mooie donkere cover doet vermoeden dat ‘De
zaak Tom’ zal handelen over een duistere misdaad; de hooibalen, het decor
ademen onmiddellijk een landelijke setting.
En eerlijk, telkens ik de cover bekijk, meen ik de geur van hooi te
kunnen ruiken. Heel suggestief!
En inderdaad, in een paardenbox in manege
Kattevenia, wordt een jongen met Down, Tom Verbelen, op sterven na dood
aangetroffen. Kwaad opzet, zo
blijkt. Waarom werd hij het slachtoffer
van zo’n brutale daad en wie is de dader?
Met ‘De zaak Tom’ onderscheidt Jean-Paul
Dullers zich op twee manieren: hij zet
Limburg, en in het bijzonder Genk, op de thrillerkaart en hij introduceert een
nieuw speurdersduo. Een frikandel XXL
van de Romeo’s, weervrouw Sabine, de vermelding van de Aquino-clan, ja de lezer
is in Vlaanderen. Dirk Coppens en Koen
Vercauteren willen hun start niet missen en hebben het vaste voornemen om ‘De
zaak Tom’ zo snel als mogelijk op te helderen.
Dat het personage waar alles mee begint, een
jongen met het Downsyndroom is, geeft het verhaal al een bijzondere
insteek. Dat Tom niet helemaal
beantwoordt aan het algemene beeld van vriendelijkheid dat doorgaans mensen met
Down kenmerkt, laat vermoeden dat Jean-Paul Dullers graag zelf invulling geeft
aan zijn karakters en niet verder gaat op clichés.
Het staat buiten kijf dat Jean-Paul Dullers ervan
houdt om zijn personages uitvoerig te beschrijven. Het duo heeft na ‘De zaak Tom’ nagenoeg geen
geheimen meer voor de lezer. Hun
kwaliteiten, hun kleine kantjes, hun gelijkenissen en verschillen, … De
personages staan er! Het hele boek
draait eigenlijk om hen; het verhaal deemstert hierdoor naar de achtergrond. Het haalt de vaart toch wel uit het verhaal. Ik heb zo het vermoeden dat de auteur met dit
eerste boek van de reeks vooral de karakters van zijn hoofdpersonages heeft
willen schetsen en dat hij vanaf deel twee helemaal zal focussen op hun
onderzoeksdaden.
Ik ben ook een aantal keren geschrokken, ja
zelfs geschokt geweest, door de manier waarop over Tom wordt gesproken: ‘die
domme jongeman’, ‘die mongool’. Ook de
denigrerende, vrouwonvriendelijke en clichématige manier waarop over vrouwen
wordt gesproken, stuitten me tegen de borst.
Zoveel platitudes! Na de eerste
schok, heb ik ze op het conto van de personages geschreven. Het lijkt me sterk en ongeloofwaardig dat
Jean-Paul Dullers zelf op die manier over mensen met Down en over vrouwen zou
kunnen of durven denken. Toch? In dat opzicht heeft Jean-Paul Dullers zich
niet laten afschrikken door de reacties van de lezers die er zeker gaan komen.
Ah ja, hij heeft zelf helemaal niks gezegd!
Ik geef toe dat ik er wel aan moest wennen.
Het plot is eenvoudig. De dader heel vroeg gekend. De auteur gaat vanaf dan voor het motief
achter de misdaad.
Het boek laat zich gemakkelijk lezen. Niks geen moeilijke woorden. Wel veel uitdrukkingen die toelaten dat je
als lezer de zinnen zelf kan afmaken.
Daarnaast waren er toch ook heel wat passages die door de zinsbouw of
door de woordkeuze ietwat archaïsch, houterig en gekunsteld overkwamen. Veel herhalingen ook, en uitweidingen. Het had zeker met minder gekund. Misschien een aandachtspuntje om mee te nemen
wanneer er geschreven wordt aan deel 2 van de Coppens & Vercauteren-reeks?
Met Dirk Coppens en Koen Vercauteren is Vlaanderen
een speurdersduo rijker. Benieuwd hoe ze
van zich zullen laten spreken in het tweede boek van de reeks!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten