Een duister pad van Corine Hartman

Titel: Een duister pad

Auteur: Corine Hartman

Uitgever: Cargo

Publicatiedatum: mei 2019
Recensie door: Baukje
Kraaien: 2,5

Achterflap

Faye van Laar woont al sinds haar vroege jeugd in psychiatrische inrichting Groot Loenen op de Veluwe. Haar vader is er directeur, maar ze is ook patiënt, en samen met een vijftal medepatiënten vormt ze een ongebruikelijke familie.

Nieuw in de familie is Emilie, die aan achtervolgingswaanzin lijdt sinds haar vriend Steven werd vermoord. De daders hebben het nu op haar gemunt, beweert ze. Faye wil haar geloven, ze weet hoe het is met onzekerheden te leven, en probeert te helpen door zelf op onderzoek uit te gaan.

Ze ontmoet rechercheur Simon te Bresser die de zaak evenmin kan laten rusten, ondanks de conclusie dat Steven zelfmoord pleegde onder invloed van antidepressiva. Als Emilie ineens spoorloos verdwijnt, bundelen Faye en Simon hun krachten en ontstaat een onwaarschijnlijk speurdersduo.

De cover

Groot en prominent in beeld een vrouw met daarnaast, vager, een landhuis. De vrouw lijkt wat dromerig en loopt over een grasveld.

Mijn mening

Net zo spannend als mijn beschrijving. Meer valt er eigenlijk niet over te vertellen. De titel lijkt lijnrecht tegenover de afbeelding te staan.

Het verhaal

Het boek is het eerste deel van de serie rondom Faye van Laar en rechercheur Simon te Bresser. Wat mij betreft blijft het bij dit eerste deel maar daarover straks meer.

Al haar hele leven woont Faye in een psychiatrische instelling waar haar vader aan het roer staat.

Haar vader Julius, strijdt tegen het medicijn Seroxat. Een strijd die hem niet door iedereen in dank afgenomen wordt.

De andere cliënten die in de instelling wonen, worden door Faye gezien als familie. Emelie, een soapactrice die zegt dat haar vriend Steven is vermoord, is het nieuwste lid. De vrouw leidt aan achtervolgingswaanzin.

Faye besluit op onderzoek uit te gaan naar dat wat de actrice haar heeft verteld. Hoewel de politie de overtuiging heeft dat Steven zelfmoord heeft gepleegd, denkt rechercheur Simon te Bresser daar anders over. Samen met Faye probeert hij de waarheid te achterhalen.

Wanneer de ene gebeurtenis de andere in snel tempo opvolgen en ook Emelie spoorloos verdwijnt, lijkt iemand minder blij met de speurders.

Mijn mening

Tja, laat ik beginnen dat met de schrijfstijl van Hartman weinig mis is. Maar dat is het dan wel. Voor de lezer met minder kennis van psychiatrische aandoeningen is het misschien nog wel te doen. Anders zijn het erg ongeloofwaardige personages die heel vreemd reageren. Of ze moeten allemaal een multi-problem hebben.

Simon te Bresser is echter geen psychiatrisch cliënt maar reageert al niet minder ongeloofwaardig. Hoewel hij gezond van geest is, zijn zijn handelingen nog vreemder dan die van Faye en dat wil wat zeggen, geloof me.

De verhaallijnen zijn dan wel weer goed uitgedacht en komen gaandeweg het boek steeds meer bij elkaar. Minpunt is dan wel de verhaallijn waar Hartman mee begint: die van Steven. Ook nadat ik het boek uit had, had dit deel voor mij geen meerwaarde. Hoewel daardoor het verhaal wel meteen met actie begint, is dat hele hoofdstuk later niet meer echt relevant.
Een mustread is het boek niet voor mij. Als ik een pluspunt moet noemen, dan is het de aandacht voor medicijnen als Seroxat.

Schrijfstijl   4

Leesplezier  2

Spanning  2

Plot  2

Originaliteit  2

Kraaien  2,5