Ongenadig van Karin Hazendonk

Titel: Ongenadig

Auteur: Karin Hazendonk

Uitgever: LetterRijn
Recensie door Baukje
Kraaien: 2,5

Achterflap

Anouk raakt tijdens een personeelsfeest aan de praat met Sven. Ze is gecharmeerd van hem en de aantrekkingskracht blijkt wederzijds. Sven leest iedere wens uit haar ogen en Anouk is ervan overtuigd dat hij de ideale man is.
Als Sven na een paar maanden vraagt met hem te gaan samenwonen, zet de onzekere Anouk, aangemoedigd door haar tweelingzus Miranda, haar twijfels aan de kant en trekt bij hem in.
Al snel ontstaat er een scheurtje in de perfecte relatie. Sven heeft zijn eigenaardigheden en een bizarre hobby. Anouk probeert uit alle macht daarmee om te gaan.

Na een ongelukje lijkt Sven twee gezichten te hebben. Zijn onverschillige kant laat Anouk aan haar lot over, terwijl zijn zorgzame kant haar het volgende moment liefdevol verzorgt.
Zo ook die ene avond. Anouk slikt de medicijnen die Sven haar heeft gebracht en ze valt in slaap.
Ze wordt echter niet wakker in de slaapkamer en lijkt overgeleverd aan de morbide plannen van Sven.

De cover

Een prominent aanwezige strop die over gaat in vogels. De kleurstelling van de cover bestaat voornamelijk uit paarstinten.

Mijn mening

Dit was één van de eerste covers van LetterRijn die me verraste. Meestal ben ik niet onder de indruk en vindt ze vooral wat amateuristisch en goedkoop overkomen.

De strop met de illusie van vogels vind ik mooi. Helaas vind ik de uitwerking wat minder. Het paars, ik hou er niet van. Maar dat is een kwestie van smaak. Na het lezen van het verhaal, moet ik vaststellen dat de afbeelding weliswaar mooi is, maar niets met het verhaal te maken heeft.

Het verhaal

Anouk wordt verliefd op Sven, die ze op een bedrijfsfeest ontmoet. Hij blijkt een lot uit de loterij te zijn. Al snel wonen ze samen in zijn huis aan de kust.

Anouk komt er best gauw achter dat Sven er wat bijzondere trekjes op na houdt en hij zeker niet de prins op het witte paard is. In een behoorlijk tempo verandert de romantische Sven in een man met behoorlijk sadistische trekjes.

Tweelingzus Miranda heeft het wat sneller door dan Anouk dat haar zwager gevaarlijk is, voor Anouk lijkt dit te laat te komen.

Mijn mening

Nadat ik het vorige boek van Karin Hazendonk gelezen had, De dood heeft blauwe ogen, was ik benieuwd naar Ongenadig. Niet dat ik louter enthousiast was maar ik was wel van mening dat Hazendonk een verhaal kon verzinnen. De uitwerking was minder maar dat valt te leren en ook een goede redactie kan mooie dingen doen. Ook de recensies die spraken van een gruwelijk verhaal, maakten me nieuwsgierig.

Daar waar de auteur bij haar vorige boek nog nooit van een perspectief gehoord leek te hebben, was dit in Ongenadig niet meer aan de orde. Wanneer we in het perspectief van Anouk zaten, bleven we dat ook (bijna altijd) en ook Sven werd niet zo nu en dan onderbroken door een perspectiefwisseling.

De uitwerking van de personages blijft echter nog steeds erg zwak. Net als in De dood heeft blauwe ogen, plat en nietszeggend saai. Hazendonk beheerst de techniek nog niet waarmee je de lezer echt deelgenoot van het verhaal laat zijn. Dit komt vooral door de afstandelijke en bijna journalistiek wijze van schrijven. De manier waarop Sven op zoek gaat naar vrouwen en daarvoor een advertentie plaats in de krant, is er daar een goed voorbeeld van. Nergens wordt de lezer meegenomen in die zoektocht. We zitten niet in de kamer waar Sven zijn vrouwen ontmoet, we kijken niet mee met zijn afgrijzen en voelen zijn geiligheid niet als hij wel beet lijkt te hebben. Hazendonk vertelt er helemaal niets over behalve dat Sven middels een advertentie op zoek gaat. Slechts de ontmoeting met de laatste vrouw wordt summier beschreven.

Ook de keuze van de auteur om voor de verleden tijd te kiezen, maakt dat de lezer moeilijk echt feeling krijgt met het verhaal.

De lugubere details dan. Het blijkt maar weer dat de liefhebber van de Nederlandse vrouwenthriller weinig gewend is, want echt gruwelijk wordt het nergens. Ja, als je slachtoffer bent van de handelingen van Sven zal het niet heel fijn voelen allemaal, maar om nu te zeggen dat ik nauwelijks meer durfde te gaan slapen, nee, dat niet.

Dan komen we bij de redactie. Heel spijtig voor Karin Hazendonk, maar die is ronduit ruk waardeloos. Ik raad haar aan goede meelezers te zoeken en geen goede vriendinnen mee te laten lezen zolang LetterRijn zich geen goede redactie kan permitteren. Net als in De dood heeft blauwe ogen, zaten ook in Ongenadig absoluut grote redactionele missers.

Ik zal enkele voorbeelden geven.

Ik citeer: ‘Ze gaf het op door weg te glijden in een genadige bewusteloosheid.’ Enkele zinnen later. ‘Hij verloste haar van de leren band zodat haar blauwe ogen strak naar het plafond keken.’ Dit kan natuurlijk niet. Iemand die bewusteloos is, kijkt niet met blauwe ogen strak naar het plafond.

Ook kijkende naar het strafrecht klopt het niet. Zo krijgt een slachtoffer al een schadevergoeding die betaald moet worden door de verdachte zonder dat deze al berecht is. Voor de Nederlandse wet ben je onschuldig tot het tegendeel wettig en overtuigend bewezen is. Zolang iemand niet berecht is, is het dus niet mogelijk deze persoon te veroordelen tot een schadevergoeding, die in Ongenadig ook nog eens belachelijk hoog is. Deze schadevergoeding wordt via een kort geding afgedwongen, zelfs voor de pro-forma zitting tegen de verdachte heeft plaatsgevonden. Ook dat kort geding is interessant. In een kort geding is altijd sprake van een voorlopig oordeel. Dat er dus al een schadevergoeding van miljoenen wordt uitgekeerd is dan ook niet mogelijk. Hooguit kan er middels een kort geding een kleine som geld gevorderd worden bij spoedeisende zaken, zoals het voorzien in  levensonderhoud, maar dat is geen schadevergoeding.

En deze kennis, beste lezers, verwacht ik dat een auteur opdoet voordat het boek op de planken ligt van een boekhandel.

Verder zit er een idiote cliffhanger in het boek. Zo zitten we in het perspectief van Anouk: ‘In het duister van de nacht kwamen de gedachten in een onophoudelijke stroom op me af. Ik begon me af te vragen hoe Sven me zag. Het antwoord daarop had ik nooit kunnen verzinnen.’ Die laatste zin kan natuurlijk niet als we in het perspectief van Anouk zitten. Zij kan op dat moment nog niet weten wat de toekomst brengt dus deze gedachte is onmogelijk.

Verder kan een personage dat net uit een vreselijke hel is bevrijdt “nog niet accepteren dat haar nachtmerrie voorbij is”, wat best raar is. Dat je het niet kunt geloven, kan. Niet kan beseffen, ja, kan ook. Maar niet kunnen accepteren is idioot natuurlijk.

Nog eentje om het af te maken: “Ze was mooi, zoals ze op haar rug lag. De platte buik met de fraai gevormde navel. Ze droeg een zwarte string en hij zag de ronding van haar billen.” Nu wil ik Hazendonk niet ontmoedigen maar wanneer iemand op de rug ligt moet ze wel ontzettend dikke billen hebben wil je de rondingen kunnen zien, onderbroken door een string.

Is het dan alleen kommer en kwel? Nee, zoals ik al eerder schreef, kan Karin Hazendonk een verhaal verzinnen. Ook het plot is goed en anders dan die in de klassieke vrouwenthriller. De details hebben een dun laagje gruwel, een beetje als een sieraad van doublé. Het lijkt goud maar is betaalbaar voor een grotere groep. In dit verhaal het lijkt gruwelijk, maar ook voor de liefhebber van de klassieke vrouwenthriller is het te behappen.

Maar wanneer ik Karin was, zou ik naarstig op zoek gaan naar een goede redacteur, objectieve kritische meelezers die niet je vrienden zijn of me heel snel inschrijven voor een cursus schrijftechniek. Want deze is echt nog ver beneden een acceptabel niveau.

Schrijfstijl   2

Leesplezier  2

Spanning  2

Plot  3

Originaliteit  3

2,5  kraaien