
Via flashbacks lees je over het verleden van Simon, over zijn
leven, zijn vrouw en zoontje, over hoe de stofwolken de wereld vergiftigen en
in één klap alle leven decimeren. In het verhaal over het heden vecht Simon
tegen een overheid die haar plan met alle geweld wil doorzetten, hoe hij zich
daar ook tegen verzet. Daarbij heeft hij slechts één lichtpuntje: een puppy dat
hij bij zijn huis vond na de dood van zijn vrouw en kind.
Dust vertelt over
een dystopie; het is een wat-als verhaal dat zomaar zou kunnen gebeuren en dat
idee is knap beangstigend. Niemand zou in zo’n wereld willen leven, laat staan
overleven, waar ze Simon toe dwingen. De ramp zelf is ondergeschikt aan zijn
strijd om zelf te mogen kiezen en om de vrijheid te hebben over zijn eigen lot
te kunnen beslissen. Een paar verrassende plottwists zorgen voor een geweldige
leeservaring, maar de grootste verrassing komt pas aan het einde. En om die te
weten te komen moet je het boek lezen en geloof me, dat is echt geen straf.
(Recensie is geschreven na het lezen van de Engelse versie van
het boek; wanneer de Nederlandse vertaling verschijnt is mij niet bekend.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten