Recensie
M.J. Arlidge – Kom je Spelen?
Of: hoe
Arlidge ook zonder Helen Grace zijn mannetje staat.
Officiële
samenvatting:
Chicago
wordt opgeschrikt door de moord op twee jonge twintigers, beiden zijn gruwelijk
verminkt. Er wordt al snel gedacht aan een seriemoordenaar. De politie heeft
grote moeite om erachter te komen wie de dader is. Hij is berekenend en gaat
erg zorgvuldig te werk. Het enige verband tussen de twee moorden is een jonge
vrouw, Kassie. Zij beweert dat ze voorafgaand aan de moorden al wist wanneer
deze zouden plaatsvinden.
Vanaf het
moment dat Adam Brandt Kassie op het politiebureau ontmoet, is hij door haar gefascineerd.
Alles wat zij hem vertelt, maakt dat hij twijfelt aan zijn deskundigheid. Dan
loopt Kassie naar buiten, knoopt een sjaal voor haar ogen en steekt blind de
straat over, dwars door het verkeer. Als hij haar na afloop vraagt waarom ze
niet bang was te verongelukken, antwoordt ze: ‘Omdat jij mij zal doden.’
MJ Arlidge
is een naam die geen introductie meer hoeft. Met zijn debuut maakte hij meteen
furore in de thrillerwereld door het personage Helen Grace in het leven te
roepen. Net als vele andere speurders in langdurige reeksen maakt Grace steeds
wel weer behoorlijk wat mee in de boeken, waarbij haar personage zowel privé
als op het werk verwikkeld raakt in de meest complexe situaties. Dat maakt dat
zij een zeer geliefd personage is bij de trouwe Arlidge-fans.
Toen
Arlidge aankondigde dat hij een standalone schreef, waren de reacties dan ook
tweeledig: De uitgesproken Helen-fans waren niet overtuigd dat hij een goeie
zet deed door haar uit dit verhaal te houden, terwijl anderen ook weleens
wilden zien of Arlidge tot meer in staat was dan enkel zijn Helen-boeken.
Na het
lezen van Kom je Spelen? kan ik enkel maar zeggen dat in dit verhaal geen
ruimte was voor Helen Grace. Het speurderspersonage, Gabrielle Grey, dat hier
aan bod komt, speelt in feite een bijrol, waardoor de hoofdrollen weggelegd
zijn voor twee bijzondere personages die elk door hun eigen hel gaan. Adam
Brandt is een doorwinterde psycholoog die in aanraking komt met het
tienermeisje Kassie, die al vrij snel het vreemdste meisje blijkt te zijn dat
ooit Brandts pad is gekruist.
Tot voor
die dag was Brandt een vrij gelukkig man. Getrouwd, aanstaande vader en
succesvol in zijn carrière: Brandt had het allemaal. Maar zodra Kassie hem
vertelt dat zij in staat is de dood van mensen – inclusief haar eigen – te
voorspellen door hen aan te kijken, geraakt Brandt in de war. Hij gelooft haar
uiteraard niet, maar toch voelt hij zich tot haar aangetrokken omwille van haar
vreemde gedrag en de manier waarop zij bewijst dat zij wel degelijk deze gave
bezit.
Brandt
begint aan zichzelf te twijfelen en geraakt dusdanig steeds meer verwikkeld in Kassies
vreemde wereld. Kassie gelooft zonder twijfel dat zij de dood kan voorspellen,
er zijn immers meer dan genoeg momenten geweest dat dit bewezen werd. Ze verafschuwt
zichzelf en de reeds slechte relatie met haar moeder verslechtert zienderogen.
Brandt en
Kassie vormen al snel een vreemd team in een strijd tegen het vinden van een
seriemoordenaar die gruwelijk te werk gaat. De politie gelooft Kassie niet,
waardoor Brandt degene is die – onwillekeurig weliswaar – met haar op pad gaat.
En dat heeft extreme gevolgen voor zijn hele leven.
Mijn
mening:
Arlidge is
een gedreven auteur die de lezer mee kan slepen in zijn verhalen, maar toch
kostte het me enige tijd om in het boek te geraken. Wellicht had dat ook te
maken met een hoop vraagtekens over welke richting hij uit zou gaan. Werd het
een paranormale thriller, of is er toch een logische verklaring voor Kassies
visioenen? De hele tijd volg je zowel Brandt als Kassie en zie je hoe twee
tegenpolen steeds weer naar elkaar toegezogen worden, met alle gevolgen
vandien.
Kom je
Spelen is een volledig ander boek dan de huidige reeks, waardoor het wellicht
ook niet voor iedere Helen Grace-fan is weggelegd, maar het is een spannende
thriller waarvan je gewoon wilt weten hoe die afloopt. Ik geef wel eerlijk toe
dat ik aan het einde licht teleurgesteld was. Ik had nog een paar grote
plottwists verwacht, maar die bleven uit. Daar lagen toch nog een paar gemiste
kansen, vond ik persoonlijk. Ook hadden de personages nog verder uitgediept
mogen worden, zoals Brandts vrouw en schoonmoeder. De emoties ontbraken wat bij
de echte emotionele scènes die je normaal gezien naar de keel zouden moeten
grijpen. Grey bijvoorbeeld had gerust wat meer ziel mogen krijgen, maar dat
maakt hij dan wel weer goed met Brandt en Kassie.
Dat
terzijde is Kom je Spelen een zeer degelijke thriller die Arlidges naam weer
eens bevestigt. Ik hoop alvast op meer standalones.
4 kraaien
Sandra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten