De witte kamer van Samantha Stroombergen

Titel:               De Witte Kamer
Auteur:           Samantha Stroombergen
Uitgeverij:      De Boekerij

Recensie:       Baukje

Waardering:   Twee kraaien

Achterflap

Een ijzersterk, spannend thrillerdebuut van een nieuw Nederlands talent.

In een park in Leiden doet een wandelaar een schokkende vondst: een uitgemergeld lichaam met het cijfer 5 in zijn buik gekerfd. Het slachtoffer was journalist bij een bekend opinietijdschrift, verdween enkele maanden daarvoor en liet een afscheidsbriefje achter. Rechercheur Léon Coeur is geschorst vanwege een schietincident en moet zich eigenlijk gedeisd houden, maar ziet deze moordzaak als zijn kans om te bewijzen dat zijn team niet zonder hem kan. Hij besluit de hulp in te roepen van zijn nichtje Hanna, die criminologie studeert.

Als blijkt dat de journalist is onderworpen aan een wrede Midden-Oosterse marteltechniek, opsluiting in een volledig witte kamer, vermoeden ze dat hij te veel wist over de recente terroristische aanslag in Amsterdam. Was hij een complot op het spoor? Was de werkelijke dader van de aanslag wel de vluchteling die samen met de bom tot ontploffing kwam? Stukje bij beetje komen Léon en Hanna dichter bij de angstaanjagende waarheid.

De cover

Een voornamelijk witte cover. In een witte kamer ligt een in het wit geklede vrouw met lang donker haar en met gesloten ogen. De titel en naam van de auteur staan in eenvoudig maar prominent lettertype diagonaal geschreven.

Mijn mening

Na het verhaal gelezen te hebben past de cover goed bij het verhaal. Verder is het gewoon een wat saaie, veilige afbeelding.

Het verhaal

In een park in Leiden wordt het lichaam gevonden van een man. Hij mist zijn ogen en heeft een vijf op zijn buik gekerfd staan.

Léon Coeur, een geschorst rechercheur, hoort van het misdrijf en in plaats van naar zijn vervangende werk te gaan, les geven op een hoge school, snelt hij zich naar de plaats delict.

Het lichaam blijkt van de journalist Jeffrey Holt te zijn, werkzaam voor tijdschrift Verbum. Holt doet onderzoek naar terroristische motieven in Nederland. Ondanks zijn schorsing duikt Coeur meteen op de zaak.

Zijn nichtje Hanna, die criminologie studeert en als jonge puber slachtoffer is geweest van een ernstig misdrijf, wil van haar oom Léon meer weten over de dader van dit misdrijf. Hanna wil ook graag weten wat er tien jaar geleden met haar vriendin is gebeurd, die eveneens slachtoffer was,  maar daarbij het leven liet. Coeur belooft Hanna haar daarbij te helpen echter wel onder zijn voorwaarden, zij moet hem eerst helpen bij zijn illegale onderzoek naar de moord op Holt.

Holt blijkt opgesloten geweest te zijn in een witte kamer. Een marteltechniek die in het Midden-Oosten vaker gebruikt wordt. Hebben de in Nederland gepleegde terroristische aanslag en de moord met Holt met elkaar te maken? En zijn beide daders inderdaad afkomstig uit het Midden-Oosten? Of moet de dader van de moord op de journalist veel dichterbij huis worden gezocht?

Mijn mening

Het idee van het verhaal is goed. Ook de eerste bladzijden van het boek pakten me meteen. Maar dit veelbelovende begin taande snel en als het boek geen recensie-exemplaar was geweest, vraag ik me af of ik het uit had gelezen.

De personages zijn vlak en maken weinig tot geen ontwikkeling door. Ze zijn niet boeiend en de manier waarop ze op elkaar reageren is met grote regelmaat warrig en ongeloofwaardig.

De dialogen zijn ronduit slecht geschreven. Ik weet dat dit boek een debuut is, maar ook dan verwacht ik meer dan een amateuristisch niveau. Zeker wanneer het boek bij een serieuze uitgeverij als De Boekerij is uitgegeven.

Daarnaast gebruikt Stroombergen zo ver gezochte metaforen dat ik me serieus afvraag hoe ze deze überhaupt gevonden heeft, want eerlijk is eerlijk, dat is best knap. Zelf raakte ik er alleen maar meer van in verwarring wat het al weinige leesplezier niet beter maakte.

Wat me echter enorm stoorde waren de enorme fouten in het boek. Over een d of t teveel of te weinig, daar lees ik overheen.

Maar een overhemd dat in stukken gescheurd op de vloer van een ambulance ligt en even later in het ziekenhuis wordt uitgetrokken lijkt, nee, zo’n inconsistentie stoort me enorm. Of het slachtoffer van de steekpartij heeft altijd een reserve overhemd in zijn achterzak zitten voor het geval dat hij wordt neergestoken en hij toch graag goed gekleed indruk wil maken op die kekke verpleegster. Dan heb ik niets gezegd.

Dan het feit dat een rechercheur, voordat hij de plaats delict betreedt wel handschoenen aantrekt maar pas na enig rondbanjeren een paar slofjes over zijn schoenen doet, vind ik wat bijzonder. Nog vreemder wordt het dat deze rechercheur vervolgens wat opraapt en dan zijn mouw over zijn, gehandschoende, hand trekt om geen vingerafdrukken achter te laten.

Deze fouten horen niet in een boek. En zeker niet in een boek waarin in het dankwoord toch best wat namen uit de boekenwereld worden genoemd, als meelezer. Laat ik het zo zeggen, ik zou niet in het dankwoord van zo’n boek willen staan, als ikzelf ook nog wat te verkopen had in boekenland.

Tot slot dan de spanning en het plot. Over het eerste kan ik kort zijn. Dat is er nauwelijks. Het plot is dan wel weer enigszins een verrassing maar dat komt vooral doordat het net zo ver gezocht is als de door Stroombergen bedachte metaforen, dan dat het een goed gevonden pareltje is.

De Witte Kamer en De Gouden Strop

Omdat De Witte Kamer op de shortlist staat voor De Gouden Strop ben ik dit boek gaan lezen. Tenslotte verwacht ik dat op deze lijst de vijf beste thrillers van Nederland staan van dat jaar. En natuurlijk kunnen smaken verschillen, maar ik verwacht daar geen boek met fouten, tenenkrommende dialogen en platte en ongeloofwaardige personages. Zeker niet als een debuut, zoals De Witte Kamer is, deze lijst haalt.

Voor De Schaduwprijs kan de jury uit een stuk of 15 a 20 debuten kiezen. Mits de uitgevers van deze boeken hebben betaald om überhaupt kans te maken op een plekje op deze lijst. Want voor niets gaat alleen de zon op, zeker in prijzenland.

Voor De Gouden Strop zal het aantal titels waaruit gekozen kan worden toch rond de 100 liggen. En met alle respect, wat heeft de jury in vredesnaam gebruikt tijdens het lezen van De Witte Kamer, om dit boek te nomineren als één van de 5 vetste thrillers van dit jaar?! Of, wat heeft De Boekerij hiervoor betaald?

De Nederlandse thrillermarkt heeft het zwaar. De auteurs moeten opboksen tegen een hoop buitenlands geweld. Als je dan een keer de Nederlandse thriller een kans wil geven kan ik me voorstellen dat juist ‘De Spannende Boekenweken’ daar dé gelegenheid voor is. En wat doe je dan, als authentiek Nederlands thrillerbroekie in de boekhandel, dan pak je een boek van de shortlist. De Witte Kamer bijvoorbeeld, van Samantha Stroombergen.

Nou, dan weet ik zeker dat er weer een lezer, geen authentieke Nederlandse thriller meer koopt. Want als dit het niveau is voor het Nederlandse spannende boek, dan pak je een buitenlandse auteur.

En ja, ik geloof best dat Stroombergen haar best gedaan heeft op haar debuut en dat ze reteblij is met haar plek op de shortlist van De Gouden Strop. Maar de jury moet zich kapot schamen naar al die goede Nederlandse thrillerauteurs die de belangrijkste prijs in hun vakgebied aan hun neus voorbij zien gaan ten gunste van een goed verhaal met een bijzonder beroerde uitwerking.

Schrijfstijl   1

Leesplezier  2

Spanning  1

Plot  2

Originaliteit  4

2 Kraaien