Showstopper van Hayley Barker

Leuke entertainment – deel 1 van een spannend YA-tweeluik

Korte inhoud (officiële samenvatting):

Hoshiko is de sterattractie van het gevaarlijkste circus van Engeland, waar kinderen van immigranten moeten optreden met gevaar voor eigen leven. De heersende, autochtone elite is dol op de show. Hoe gruwelijker, hoe beter.

Wanneer Ben, zoon van een machtig minister, voor het eerst de show bezoekt, wordt hij op slag verliefd op Hoshiko. Maar terwijl zij adembenemende kunsten op het hoge koord vertoont, wachten onder haar hongerige leeuwen.

Kan Ben haar helpen ontsnappen uit deze gevangenis? En heeft hij de moed het systeem aan te klagen dat zijn moeder als minister in stand houdt?

Mijn mening:

Als je boeken als De Hongerspelen goed vindt, dan is Showstopper zeker eentje voor jou. Zoals hierboven beschreven handelt het verhaal over een bijzondere samenleving waar er een duidelijk verschil is tussen rijk en arm, immigranten of niet. Niet alleen dat, het verhaal handelt ook subtiel over racisme, migratieproblemen en die kloof tussen arm en rijk die ook in ons dagelijks leven alsmaar groter wordt.

Het verhaal speelt zich – net als Hunger Games en Maze Runner – een dystopische toekomst, waar de wereld verdeeld wordt tussen de Zuiveren en de Droesems (naam deed me op een of andere manier wat aan Harry Potter denken). De Droesems worden gedwongen in het circus op te treden, om de Zuiveren te entertainen. Een aantal punten in het boek deden denken aan de problematiek van onze hedendaagse migratie, aangevuld met de hardheid van onze huidige maatschappij. Dat maakte dat het boek veel meer lagen krijgt dan op het eerste zicht aan het blote oog zichtbaar.

Tegelijkertijd voelde het echter allemaal ook koud en afstandelijk aan. Het duurde bijvoorbeeld wel even voor ik enige sympathie begon te voelen voor Hoshiko en Ben, mogelijk door de opbouw van het verhaal maar ook door het feit dat het gewoonweg ook lang duurde voor je die personages echt emoties zag voelen. Dat maakte ook dat het boek in zijn geheel wat tijd nodig had om aan te wennen, net zoals je ook tijd nodig had om te beseffen waar het nu allemaal om gaat.

De onvermijdelijke romance is er uiteraard ook, maar de gevoelens die Hoshiko niét heeft wanneer er mensen rondom haar sterven, doen haar weer in die koele, koude richting gaan. De Hunger Games fans zullen er ongetwijfeld maling aan hebben.

Een goed geschreven, professioneel boek is het zeker wel – met een auteur die je regelmatig terug mee trekt in het verhaal. De cover is prachtig overigens. Aan het einde van de rit bleef ik een beetje op mijn honger zitten, maar ben toch geïntrigeerd genoeg om het vervolg te willen lezen.

3,8 kraaien
Sandra