De dood bedriegt Napels van Maurizio de Giovanni

Titel: De dood bedriegt Napels

Auteur: Maurizio de Giovanni

Uitgeverij: Xander Uitgevers BV

Publicatiedatum: juli 2018

Recensie door Liane Baltus

Waardering: vijf kraaien

Napels, jaren dertig. Commissaris Ricciardi onderzoekt de zaak van de oude tarotkaartlezer Carmela Calise, die in haar appartement is doodgeslagen. Wanneer hij op het plaats delict aankomt, willen de buren niets loslaten. Duidelijk is wel dat het een bloederige moord is en onnodig wreed, de oude dame was broos en snel overleden.

Stukje bij beetje komen de feiten naar buiten: Carmela ontving haar cliënten in haar aftandse appartementje, onder wie de rijksten en machtigsten van de stad, die ze een misleide toekomst voorspelde. Met haar vele vijanden zijn er verdachten in overvloed…

Maurizio de Giovanni introduceert vanaf het begin veel personages, die allemaal hun eigen rol spelen in het verhaal dat zich als een ouderwetse detective ontvouwt. Daardoor duurt het even voordat je als lezer de schaakstukken in dit verhaal op de juiste plek hebt gezet. Het doet echter niets af aan het leesplezier en de sfeer in het verhaal. Of dat komt omdat ik afgelopen zomer in Napels ben geweest, weet ik niet, het verhaal komt gewoon echt tot leven. Als lezer waan je je in de jaren dertig van Napels.

De personages hebben diepgang, de depressieve aard van de commissaris wordt nog dieper als zijn levenslijn met zijn geliefde op afstand (letterlijk) ruw doorbroken wordt, omdat ook zij bij Carmela was geweest met een vraag en daardoor opgeroepen wordt bij de politie te verschijnen om ondervraagd te worden. Of neem Brigadier Maione. In De dood zingt in Napels, het voorgaande boek, komt de geschiedenis over het verlies van zijn zoon ter sprake. In dit boek wordt het effect van diens dood op de relatie van de brigadier en zijn vrouw uitgediept. Zij verkeert in diepe rouw. Net op het moment dat Maione in de verleiding komt zich te wenden tot een andere vrouw, die zelf ook een geschiedenis met zich meedraagt, laat zij het leven weer toe. Zo kan ik doorgaan over elk personage, de beweegredenen kloppen, de citaten van de doden, elk uitstapje waarin ingezoomd wordt op één van de vele personages draagt bij aan de sfeer en begrip van wat De Giovanni wil vertellen. En hoe klein de rol ook is, niemand wordt onnodig opgevoerd.

In geur en kleur worden de verschillende verhaallijnen verteld, waarin ook elke handeling zijn nut heeft, al zie je die niet altijd meteen, en waarin het plot pas aan het eind tot ontknoping komt op een manier die je de rillingen over je rug kunnen bezorgen. Carmela bedriegt de mensen in Napels met haar tarotkaarten, wat haar dood veroorzaakt, maar diezelfde dood weet commissaris Ricciardi niet te bedriegen. Hij lost de zaak op zoals alleen Ricciardi het kan. Met oog voor details die anderen niet kunnen weten, omdat ze niet de gave bezitten die hij wel heeft. Ricciardi ziet de doden.

Het enige ieniemienie minpuntje is dat ik de lezer aanraad eerst De dood zingt in Napels te lezen alvorens te beginnen in De dood bedriegt in Napels. Dat komt het leesgenot absoluut ten goede omdat je dan meteen in het verhaal kunt vallen. De Giovanni valt nergens in herhaling, waardoor je als lezer met meer achtergrondinformatie aan dit verhaal begint, waar je anders (misschien) meer moeite moet doen om erin te komen. Onmogelijk is dat echter niet.

De Giovanni heeft een sfeervol boek geschreven, waarin de doden tussen de regels door een duiding geven aan de lezer over wat er is gebeurd, zonder dat het uitgeschreven is en zonder dat de hoofdpersonen zelf dat besef hebben. Dat hoeft ook niet. Alle losse eindjes hecht hij af. Ik kan alleen maar uitkijken naar het vervolg. Wat een fijne serie boeken, wat een fijne personages en wat een goede auteur.