Hoe tweeslachtig kan een mens zich voelen na het lezen van
een boek…
Omdat ik het boek las als recensent heb ik het uitgelezen.
Als ik het ‘zo maar’ had gelezen was ik waarschijnlijk iets over de helft
gestopt. Toch ben ik ook wel blij dat ik het heb uitgelezen, terwijl ik het
uiteindelijk geen prettig boek vind. En dat is ook weer de kracht van het boek.
Begrijpen jullie er nog iets van? Laat me proberen het uit te leggen.
Eerst maar iets meer over het boek. Het is opgebouwd uit
hoofdstukken die worden beschreven vanuit de persoon Louise en de persoon
Adèle. Louise is een alleenstaande moeder, in de steek gelaten door een
vreemdgaande echtgenoot die inmiddels begonnen is aan een officiële tweede leg
met zijn minnares. Op de vooravond van de start bij haar nieuwe baan ontmoet
Louise David en wordt ter plekke verliefd. Ze zoenen en met vlinders gaat ze
naar huis. Dan ontdekt ze dat David haar nieuwe baas is en onderweg naar haar
werk ontmoet ze zijn vrouw Adèle.
Er ontspint zich een bizarre situatie waarin Louisa een
vriendschap sluit met Adèle en ondertussen een affaire aangaat met David. In
deze fase leest het boek alsof je in een film van Bridget Jones zit. Ik heb
echt zitten grinniken om de hilarische teksten over de belevenissen van Louisa.
Het boek is ingedeeld in Toen, Later en Nu. Het duurde een
tijdje voordat ik de strekking daarvan begreep, maar uiteindelijk haakt het
allemaal in elkaar.
Op een heel subtiele manier gaat het Bridget Jones gehalte
van het boek over in een sinistere sfeer, een gevoel van onheil dat je bekruipt
maar waar je de vinger niet op kunt leggen. Een tijdlang wilde ik alleen maar
weten hoe het nu precies zat (zonder conreet beeld van het te kunnen vormen) en
dus doorlezen, totdat in het verhaal een flinke dosis paranormale gaven worden
verwerkt. Daar zou ik zijn afgehaakt als ik het boek ‘zo maar’ zou hebben
gelezen. Het ging voor mij te ver, was verre van geloofwaardig meer. Voor mij,
laat ik dat erbij zeggen, want dat is natuurlijk persoonlijk. Ik heb doorgezet en me mee laten voeren in
het door denderende verhaal. Want schrijven kan Sarah Pinborough zeker. En als
je dan aan het einde bent van het boek en denkt dat je alles begrepen hebt en
je opgelucht adem dreigt te halen, volgt een complete knock out… Een rechtse
hoek die ik niet had zien aankomen!
Als je het boek leest begint het met een
geheimhoudingsverklaring door de lezer; om het einde van het boek alleen maar
te bespreken met mensen die het boek ook gelezen hebben. Past helemaal in de
sfeer van het boek. Ik zal me eraan houden.
Uiteindelijk vond ik het geen prettig boek (de gedachte
alléén al dat zoiets mogelijk zou kunnen zijn!), geeft het me na afloop een
akelig gevoel. Toch is dat ook de kracht van het boek. De sfeer die Pinborough
creëert in het boek, van het onbezorgde Jones-gevoel naar de uiterst venijnige
onderhuidse spanning is subliem en past ook precies bij het verloop van het
verhaal.
Dus ja, uiteindelijk ben ik volledig ingepakt door het
verhaal maar ik lees uiteindelijk toch liever een wat ander thriller-genre. Het
is mij uiteindelijk iets te duister…
PS. De engelse titel ‘Behind her eyes’ is eigenlijk veel passender dan de gekozen
Nederlandse vertaling.
3,5 kraai
Geen opmerkingen:
Een reactie posten