maandag 23 juli 2018

Gebroken van B.A. Paris


Achterflap
Na het grote succes van 'Achter gesloten deuren' bevestigt BA Paris met 'Gebroken' haar status als queen of domestic crime.

Het begon die avond in het bos. Cass Anderson stopte niet om de vrouw in de auto te helpen, en nu is zij dood. Sindsdien wordt Cass elke nacht gebeld door iemand die zwijgt en ze weet zeker dat ze in de gaten wordt gehouden. Door het enorme schuldgevoel begint ze dingen te vergeten: of ze haar medicijnen heeft ingenomen, wat haar alarmcode is, en of er echt bloed zat op het keukenmes...

BA Paris is van Frans-Ierse komaf en groeide op in Engeland. Ze heeft ook een tijd in Nederland doorgebracht. Momenteel woont ze in Frankrijk, waar ze met haar man een talenschool heeft opgezet. 'Gebroken' is haar tweede thriller.

De cover
Als kijker lijk je door een oud raam naar buiten te kijken. Er staat een klein stukje van een struik voor het raam. Het venster lijkt niet helemaal schoon en heel te zijn.
De titel staat in grote rode letters in het midden van de cover met daarboven de naam van de auteur in zwart.
Bovenaan de cover staan: ‘Als je jezelf niet kunt vertrouwen wie dan wel?’

Mijn mening
Het is voor de lezers van Paris een herkenbare cover. Hij lijkt erg op haar debuut ‘Achter gesloten deuren’. De cover heeft wat mysterieus en past goed bij een thriller, zonder hard of bloederig te zijn.

Het verhaal
Cass is getrouwd met haar grote liefde Matthew en waarmee ze in een leuk huis aan de rand van het bos woont. Op een avond waarin de regen met bakken uit de lucht valt rijdt ze in haar auto, in tegenstelling tot wat ze tegen haar man verteld heeft, door dit bos naar huis waar ze een andere wagen op het pad ziet staan, met daarin een vrouw. Zonder te kijken wat er aan de hand is rijdt ze door. De volgende ochtend wordt de vrouw vermoord in haar auto, in het bos, gevonden en Cass wordt verteerd door schuldgevoel omdat zij niet geholpen heeft. Als later de vrouw haar nieuwe vriendin Jane blijkt te zijn wordt het schuldgevoel ondragelijk. Dat ze aan Mattew niet durft op te biechten dat ze die avond ook door het bos is gereden in plaats van over de meer veilige hoofdweg helpt ook  niet mee.

De moeder van Cass is op zeer jonge leeftijd gaan dementeren om daar uiteindelijk aan te overlijden.  Als ook bij Cass haar geheugen steeds meer gaten gaat vertonen durft ze Matthew de doodsoorzaak van haar moeder, iets dat ze verzwegen heeft omdat ze dacht dat hij dan niet meer met haar wilde trouwen, niet meer vertellen. Haar man helpt haar waar hij kan en ook kan Cass op de steun van haar goede vriendin Rachel, die als een zus voor haar is, rekenen.

In deze moeilijke tijd lijkt de moordenaar van Jane steeds dichter in de beurt van Cass te komen. Wie is deze man en lukt het hem Cass meer en meer over het randje van waanzin te duwen?

Mijn mening
Ik was best onder de indruk van ‘Achter gesloten deuren’ en ben dan ook met veel verwachting aan ‘Gebroken’ begonnen. Maar waar bij het debuut van Paris het hoofdpersonage me wist te raken met haar kracht en vechtlust, heb ik me vrijwel vanaf de eerste bladzijde gestoord aan Cass. Wat een mutserig, zeikerige typje. Het feit dat je niet tegen je aanstaande durft te zeggen dat je moeder vroeg dementerend was, omdat hij anders misschien niet met je wil trouwen, zegt alles. Ik bedoel, waarom zou je in vredesnaam met een man willen trouwen als hij zo denkt?
En waarom durf je je man niet te vertellen dat je de kortere weg door het bos genomen hebt? Je bent toch geen zestienjarige puber meer die de bindende adviezen van haar ouders in de wind geslagen heeft.
Helaas blijft deze afhankelijke houding van Cass, tot je ongeveer 80% van het boek gelezen hebt. Ik werd er op een gegeven moment zo boos om dat ik het liefst de pagina’s met haar naam uit het boek had gescheurd. Omdat ik het via een ereader las was dat helaas onmogelijk en werd ik, omdat ik ook deze recensie moest schrijven, gedwongen om door te lezen.
Ook vond ik de manier waarop Cass reageerde na de dood van Jane, zeker voor ze weet dat het Jane het slachtoffer is, zo buitenproportioneel dat het bijna ongeloofwaardig wordt. Dat je van slag bent, oké. Dat je niet meer kan functioneren en bang bent voor elke vlieg die overvliegt maakt het irritanter en lukte het me niet meer ook maar enige sympathie voor Cass te voelen.
Maakte dan de spanningopbouw veel goed? Als je het niet erg vindt om op, pak hem beet, bladzijde 10 te weten wie de moordenaar is en waarom, zou dat nog kunnen. Ikzelf vind een boek spannend als ik steeds op het verkeerde been word gezet en uiteindelijk alsnog verrast word.  
Het ligt er allemaal zo dik bovenop dat zelfs de stiekeme aanwijzingen met knalrode letters geschreven leken te zijn.
Is er nog wat positiefs te zeggen? Als je de eerste 80% van het boek gelezen hebt wordt het daarna wel een feestje. Het plot wordt niet spannender, want nergens wordt je even op het verkeerde been gezet, maar Cass wordt een veel fijner personage waarmee je je kan vereenzelvigen. Steeds meer krijg je de indruk hoe goed dit boek had kunnen zijn.
Maar Paris is zeker nog geen queen of domestic crime.

Schrijfstijl    3
Leesplezier   1
Spanning   1
Plot   1
Originaliteit   3

2 kraaien
Baukje

Geen opmerkingen:

Een reactie posten