maandag 16 juli 2018

De dood heeft blauwe ogen van Karin Hazendonk


Het boek trok mij vooral vanwege de beschrijving op de cover dat Loes de Koning, die voor het eerst in haar hoedanigheid als familierechercheur te maken krijgt met een vermissing. Ik was wel benieuwd naar het werk van een familierechercheur in de praktijk.

Het verhaal gaat over de vermissing van de 15 jarige Hannah van Dijk die samen met een vriendinnetje een schuurfeest bezoekt, terwijl haar ouders denken dat ze naar de verjaardag is van een klasgenoot en daar blijft slapen. Het huwelijk van vader Jan en moeder Martine is niet goed en de vermissing van hun dochter drijft hen nog verder uit elkaar. Het grote geheim dat tussen hen in staat wordt door alle angst en frustratie op de spits gedreven.
De nachtmerrie waar beide ouders in terecht zijn gekomen zijn goed invoelbaar.  Hoewel ik me wel heb gestoord aan het stereotype man-vrouw beeld dat steeds werd neergezet. De vrouw die bijna apathisch werd en voortdurend met migraine op bed lag en de man waarbij de woede en vechtlust kwamen bovendrijven.

Het wordt familierechercheur Loes bepaald niet gemakkelijk maakt om te ontdekken wat er met Hannah is gebeurd . Toch zet ze alles op alles om de onderste steen boven te krijgen, samen met collega Rob..

Het boek laat zich vlot lezen. Het taalgebruik is eenvoudig, ook wel gevuld met de nodige spreektaal. Toch zijn de zinnen vaak zo kort dat het ook wat ‘hakketakkerig ‘ overkomt, niet altijd lekker vloeiend.

In het verhaal gebeurt veel. Van een verdwijning, tot een groot familiegeheim, van ernstig misbruik tot heftige moorden met werkelijk de meest bizarre verminkingen, die mijn voorstellingsvermogen volledig te boven gaan. Toch weet Karin Hazendonk de uiteinden van alle touwtjes goed aan elkaar knopen. In het boek zit één opvallende misser waarbij rechercheur Rob in een gesprek met een betrokkene uit het onderzoek navraag doet over de verkrachting van Hannah en refereert aan het bericht in de media terwijl op dat moment Hannah alleen nog vermist is.

De dood heeft blauwe ogen eindigt in een goed bedoelde climax, maar persoonlijk  vind ik ‘m niet erg geloofwaardig. Wat ik achteraf jammer vond is dat ik in dit boek niet het zicht op het werk van de familierechercheur heb gekregen zoals ik had gehoopt. Al met al vind ik het boek over the top.

2,5 kraai
Annemarie

Geen opmerkingen:

Een reactie posten