Het verloren meisje van Eva Chase

“Ze stelt zich open, en dan gebeurt het: zacht en warm vloeien ze door haar heen, de geesten van alle vrouwen die ooit in Applecote hebben gewoond.”

Als de vijftienjarige Margot Wilde en haar drie zussen in juli 1959 op Applecote Manor aankomen, verwachten ze een stille, ietwat saaie Engelse zomer tegemoet te gaan. Maar hun oom en tante blijken nog steeds bezeten van de verdwijning van hun dochter Audrey, nu vijf jaar geleden. De komst van twee knappe buurjongens drijft de zussen uit elkaar, en Margot voelt zich steeds meer verbonden met de verdwenen Audrey. Als de zomer een dodelijke wending neemt, hebben de zussen slechts één keuze: zich met elkaar verzoenen of voor altijd van elkaar gescheiden worden.
Vijftig jaar later is Jessie op zoek naar een nieuw huis om de schaduw van de overleden eerste vrouw van haar man voorgoed achter zich te laten. Het prachtige Applecote Manor lijkt een antwoord op al haar dromen te zijn. Maar Jessie voelt zich steeds eenzamer, haar zestienjarige stiefdochter lijkt zich steeds meer tegen haar af te zetten, en de geruchten over de geschiedenis van het huis worden steeds onheilspellender…

Dit boek speelt zich in 2 tijdlijnen af, het heden en 1959. In 1959 leer je de 4 zusjes kennen die in eerste instantie in Londen wonen maar gedwongen worden de zomer door te brengen in het oersaaie Applecote Manor. Het heden, ruim 50 jaar later, maak je kennis met Jessie en haar ( samengesteld) gezin die het vervallen huis hebben gekocht. Het verhaal begint heel langzaam en wisselt met de hoofdstukken af van 1959 en het heden. Doordat het verhaal heel langzaam begint, verlies ik steeds weer de greep op het boek. De verdwijning van hun nichtje Audrey word heel summier beschreven ( eigenlijk in 2 zinnen) maar de uitwerking ervan op hun oom en tante wordt wel weer mooi beschreven. Eigenlijk wordt het pas vanaf bladzijde 240 een beetje interessant en de laatste 5 hoofdstukken een beetje spannend. In het verhaal van 1959 wordt voornamelijk over koetjes en kalfjes geschreven dan echt meeslepende spanning. En áls er wat gebeurt, was het meer van …' Gut, wat toevallig nou'. ( waar het sarcasme vanaf druipt). Pas op het moment wat er nu met Audrey is gebeurt neemt het verhaal een duikvlucht en...dan is het voorbij. Ja echt!
Als de auteur hier een beetje meer haar best op had gedaan, had een heel goed plot kunnen zijn. Sterker nog, als zij de verdwijning van Audrey had beschreven, haargevoel en de machteloosheid van haar ouders, had het boek veel beter kunnen zijn.

 Het heden verloopt eigenlijk niet veel beter. Er wordt een beetje gezinspeeld op een soort van bezetenheid van de geest van Audrey maar eigenlijk ook weer niet. Ik denk tenminste dat dat een beetje de bedoeling was.

Ook zijn er wat kleine (schoonheids)foutjes te bespeuren. De enige die ik kan vertellen, zonder meteen de gaan spoileren is: “Als ze langsloopt ziet ze aparte spikkels op de bruine iris”. Ik vind dat best knap dat je dat op zo'n afstand kan zien en zéker bij bruine ogen.

Als je het saaie blablabla gedeelte achterwege laat, hou je echt maar een heel dun boekje over. Naar mijn mening voegt al dat geblablabla niet veel toe aan het verhaal. Het zou eigenlijk bijna als een roman kunnen doorgaan dan een thriller.

De kaft is wel weer mooi, het geeft precies de 3 zusjes weer en de jurken komen ook terug in het verhaal. ( het is alleen geen zee te bekennen in het verhaal, maar oké.)

Komt dit boek in mijn boekenkast?: Dikke nee!

Hoop ik meer van de auteur te lezen?: Ik zal er zeker niet om staan te springen.

Zal ik dit boek aan anderen aanbevelen?: Als ik iemand ermee zie staan in de boekenhandel,zal ik het boek zeker afpakken en terug leggen in het schap. Dus nee.

Dankzij het einde krijgt het boek 2 kraaien van mij.