Mijn 2017:
Gierende zenuwen, ‘Goofy’ foto’s en genieten!
Als ik aan
2017 denk, kan ik niet anders dan in de eerste plaats aan mijn boek en alles er
omheen denken. Het was voor mij het jaar van ‘Een nieuw begin’, maar ook wel het
jaar van de gierende zenuwen.
In januari
werd ik uitgenodigd door uitgeverij de Crime Compagnie, om kennis te maken. Het
was al maanden na het insturen van mijn manuscript, dus wist ik niet goed wat
ik kon verwachten. De mededeling dat mijn manuscript wel aardig was, maar niet
goed genoeg? Er zit wel potentie in, maar het is het nog niet helemaal… Er ging
vanalles door mijn hoofd, behalve dat er een boek zou komen. Met stresslevel 7
vertrok ik naar Laren.
Wat was ik
blij toen ik na het gesprek naar buiten stapte met een contract onder mijn arm.
De Crime Compagnie was enthousiast en het boek ging er komen!!!
Diezelfde
avond ging ik met mijn gezin uit eten om het te vieren en mijn man mijmerde grappend
over wat dit teweeg zou kunnen brengen. We kennen elkaar al heel wat jaartjes
en hij weet goed hoe hij een echte ras-introvert zoals ik lekker op de kast kan
jagen. ‘Wie weet kom je nog wel in de krant, word je dadelijk herkend in de
supermarkt.’ Ik lachte erom en zei dat hij niet zo belachelijk moest doen.
September was nog heel ver weg…
Het jaar
vorderde en voorzichtig begon ik wat mensen te vertellen dat er een boek van
mijn hand zou komen. Inmiddels was het manuscript gelezen door proeflezers, het
was naar de redactie geweest en ik was druk bezig met alle wijzigingen die ik
nog aan wilde brengen. So far so good, heerlijk op mijn zolderkamertje, in mijn
introverte uppie.
Ik mocht ook
naar een heuse fotografe want er moest een foto gemaakt worden voor op de
achterflap. Nu is op de foto gaan niet
mijn favoriete bezigheid. Ik verstijf altijd meteen op het moment dat er een
camera op me gericht wordt en als ik mijn best doe om te lachen, sta ik er over
het algemeen nogal ‘Goofy’ op. Een
hele uitdaging dus…
Gelukkig was
daar de windmachine die mijn rode konen een beetje kon afkoelen en al met al
werd het een foto waar ik best tevreden over was. Missie geslaagd!
En ja hoor,
toen kwam het. Een bericht van de Crime Compagnie dat de plaatselijke krant een
interview met me wilde inplannen, of ik wat vragen wilde beantwoorden voor een
lezerssite en oja, we moesten nog een datum prikken voor de boekpresentatie. Stresslevel
8 was spontaan aanwezig.
‘Kun je er
wel een beetje van genieten?’ vroeg mijn schoonmoeder nadat ik terugkwam van
het interview met de plaatselijke krant. De rode wangen van de zenuwen waren
nog duidelijk zichtbaar.
‘Ja,
natuurlijk,’ antwoordde ik terwijl ik me ondertussen afvroeg hoeveel mensen
zo’n krantje nou eigenlijk zouden lezen en hoe ‘Goofy’ de foto geworden was. De week erop kwam ik daar achter. Op
de school van mijn kinderen hadden de leerkrachten het stukje aan elkaar
doorgestuurd, mensen op de sportclub spraken me aan, een vriendin vertelde me dat
haar dochtertje het stuk had uitgeknipt en op de koelkast had geplakt omdat ik
nu een bekende Spijkenisser
was, enz… Kortom, het waren er wat meer dan ik gedacht had.
De datum van
de boekpresentatie naderde en zo langzaamaan begonnen de slapeloze nachten hun
intrede te doen. ‘Maak je nou niet zo druk, het komt echt wel goed,’ zei mijn
man terwijl ik er een dagtaak van maakte om uit te vogelen wie er nou wel of
niet zou komen, wat ik aan moest trekken en wat ik in hemelsnaam in die boeken
moest gaan schrijven. En dan nog het belangrijkste. Het besef dat na die 14
september mensen mijn boek ook echt zouden gaan lezen!
De dag van
de boekpresentatie, het was zover. Ik sleepte mezelf door de dag heen en was
die avond al vroeg in de Boekenberg in Spijkenisse, waar het terras op de
vierde verdieping voor ons was gereserveerd. In de zaal was een podium
opgesteld, met daarop een microfoon en een signeertafel. Nu heb ik niets tegen
podia en microfoons, dat wil zeggen: als er een goede artiest optreedt. Maar het
idee van een podium en een microfoon in combinatie met mijzelf… Yep, stresslevel
10!
Buiten goot
het inmiddels van de regen, echt bizar hard en veel en ik zag de
boekpresentatie letterlijk in het water vallen. Berichtjes van mensen die in de
file stonden of er toch van afzagen stroomden al net zo hard binnen op mijn
telefoon en ook dames van de Crime Compagnie stonden vet vast in de file.
Buiten het feit dat ik héééél graag wilde dat ze er zouden zijn (het idee dat
ik anders zelf als eerste dat podium op moest zorgde ervoor dat mijn
stresslevelmeter tot ver boven maximum uitsloeg), hadden zij ook de boeken bij
zich. Zou dit dan de eerste boekpresentatie ever
zonder boeken worden?
Uiteindelijk
kwam het natuurlijk goed. Wat later dan gepland begonnen we aan de
boekpresentatie. Met Ilse en Sanneke, met de boeken en met heel veel lieve
mensen die het slechte weer getrotseerd hadden om op mijn feestje aanwezig te
zijn. Er waren nog wat awkward
momenten van op de foto moeten en iets wat voor een speech door moest
gaan, maar eenmaal aan de signeertafel
was ik in mijn element. Wat was het een feestje met alle felicitaties, bloemen,
kaartjes en lieve reacties! Ik heb er nog dagen van na kunnen genieten…
En dan de
periode daarna. Zo spannend om die eerste reacties af te wachten en wat kwamen
ze al snel. Achter mijn laptop, las ik de recensies die (op een enkeling na) ontzettend
positief en lovend waren. ‘Topdebuut’ , ‘Dit smaakt naar meer’, ‘Leest als een
trein’… Ik durfde zowaar een beetje trots op mezelf te zijn en had geen gierende
zenuwen maar een glimlach van oor tot oor. Ik dacht weer aan de vraag van mijn
schoonmoeder of ik er wel een beetje van genoot en kon maar één conclusie
trekken. ‘Ja, ik geniet!’
Dus als ik
mijn 2017 in vogelvlucht zou moeten omschrijven: Gierende zenuwen, ‘Goofy’ foto’s, een glimlach van oor tot
oor en vooral ‘Een nieuw begin’ op meerdere vlakken.
Niet dat ik nu
ooit diegene zal worden die met plezier uit een taart springt op een
verjaardag, die het leuk vindt een cursus paaldansen te volgen met collega’s of
die spontaan een glimlach tevoorschijn tovert als er een camera op haar gericht
wordt. Nee, dat zeker niet…
Maar wel
degene die er intens van geniet dat anderen haar boek met plezier lezen,
dankbaar is voor deze kans en die ondertussen stilletjes verder schrijft aan
boek nummer twee. Ik verheug me nu al op de boekpresentatie! ;-)
En oja, ter afsluiting nog de enige ‘Goofy’ foto waar ik wel blij mee ben…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten