Bloed op zand - deel 12 (door Alexander Roessen)

Op zijn knieën zat Aiden voor de gesloten kist. Hij streelde over het hout alsof hij zo nog één keer zijn zoon kon vasthouden. Alsof hij door de kist nog in contact kon komen met zijn jongen, zijn verloren held. Die hufter van een Lobatsky had hem voor zijn ogen vermoord, een zinloze vergelding. Dat hij blind was geworden tijdens de missie was nog het minst erge, daar viel mee te leven, maar dat hij Matthias nooit meer zou kunnen zien was bijna ondraaglijk. Hij heeft hem niet eens zelf kunnen begraven. Woest smeet hij een handvol aarde weg, dat op de glazen plaat belandde die naast het graf lag.

Na de mislukte missie raakte Aiden in een depressie, post traumatische stress. De ontploffing was te heftig en hij stond te dichtbij. Maandenlange revalidatie en psychische begeleiding hielden hem in leven, van hem hoefde het eigenlijk niet meer. Hij kon niet wennen aan het idee verder blind en zonder Matthias door het leven te moeten gaan. Alles raakte hij kwijt, zijn vertrouwde omgeving veranderde in een wiskundig labyrint; de keuken vijf en een halve stap, vijf als hij de salontafel wat opschoof, vier passen naar voren en drie naar links voor het toilet, de gang zes stappen, met een paar biertjes op acht. In het begin was Maureen er nog om hem te helpen, maar na een paar maanden trok ze het niet meer. Hij kon het haar niet kwalijk nemen, het is dat hij gedwongen was met zichzelf te wonen. Maar hoe kleed je jezelf als niemand je vertelt dat je trui achterstevoren zit, wat doe je als er niemand is om je te zeggen dat het wc-papier op is.
De bel ging steeds minder vaak, bezoek bleef weg. Alcohol, eenzaamheid en de pizzabezorger werden zijn nieuwe vrienden. Charles had hij niet meer gezien of gesproken sinds de missie. Op zich niet vreemd, ze waren undercover. Contact onderhield je niet als je geen rol speelde. De zaak besprak je alleen met elkaar via gecodeerde berichten, er was geen code voor koetjes en kalfjes. Door het leven bij de antiterreurbrigade was er bijna geen ruimte voor een privéleven, ieder geval niet eentje die zover van de missie staat. Je leeft een schijnleven, bestaat alleen maar op papier: je vrienden, je rekeningen, alles is verzonnen om geloofwaardig te infiltreren. Hij leefde vaker op een schijnadres dan dat hij zijn vriendin en zoon zag. Dat ze na de missie zijn safehouse nooit hadden gevonden, was alleen te danken aan de goede organisatie van het NCTV. Op papier bestond hij niet meer. Omgekomen bij een inval in Best.
Des te langer Aiden thuis zat, des te meer hij ervan overtuigd raakte dat niet Lobatsky het doelwit was, maar dat juist hij het doelwit was. Keer op keer speelde hij de film van die avond in zijn hoofd af: de fabriekshal, de inval, Lobatsky gevangen, Matthias, de hinderlaag, de missie verraden, Lobatsky die Matthias door het hoofd schiet, Charles en Lobatsky die met elkaar praten, de explosie. Hij had altijd blind vertrouwen gehad in Charles, waarom zou hij moeten twijfelen aan zijn loyaliteit. Samen hadden ze voor hun tijd bij het NCTV tijdens een geheime missie in Afghanistan vastgezeten in een kamp van Al-Qaida, waar ze verschrikkelijk gemarteld werden. Geen moment had Charles toegegeven aan de druk van de strijders. Aiden was juist de zwakke schakel. Hij stond op het punt van breken, toen het kamp werd bevrijd door Navy Seals en zij samen met 3 Amerikaanse gevangenen het land werden uitgesmokkeld.
Maar des te meer alcohol hij dronk en des te langer hij op zichzelf aangewezen was, des te meer geloofde hij in zijn eigen theorieën: er moet een verrader zijn geweest, hoe kan Lobatsky anders zoveel invloed hebben gehad in Nederland.
Aiden had niet geweten dat Matthias een onderdeel van de missie was. De communicatie van de verschillende onderdelen binnen het NCTV verloopt nooit vlekkeloos. Sommige onderdelen praten niet eens met elkaar, uit angst teveel geheimen prijs te geven. En Maureen voedde Matthias praktisch alleen op vanaf dat hij 14 was. Samen met Kai trainde hij als een beest, scheerde zijn hoofd kaal en werd met de maand gespierder. Wie ooit bedacht had om hem op zijn 18e bij de missie te plaatsen heeft hij nooit kunnen achterhalen.

Lobatsky was na de mislukte inval het land uitgevlucht, overtuigd dat Aiden om het leven was gekomen bij de explosie. Ze vonden hem terug in Syrië en hielden zijn bewegingen in de gaten, lieten hem vrij reizen om te kijken wat zijn volgende stappen waren. Maar de middelen van het NCTV waren niet toereikend genoeg om hem op eigen grond aan te pakken. Huurlingen kunnen ongehinderd deelnemen aan de oorlog, maar worden berecht als ze een paar terroristen neerschieten. Als overheid is het lastig om te erkennen dat militairen of geheim agenten ter plekke hebt. Alleen op eigen bodem mag gehandeld worden, en dat moest steeds vaker.
De macht van de Europese cel van Lobatsky werd steeds groter, de radicalisering ging steeds sneller en ging met steeds meer geweld. Daarom moest er ingegrepen worden, de kop moest worden afgebeten. De invloed van Lobatsky en zijn terreurbeweging Al'Asl moest ingedamd worden om grip te houden op de situatie. Net als met een epidemie is quarantaine essentieel. Geef ze een wijk, een stadsdeel, dan kun je ze tenminste in het zicht houden.
Nadat Lobatsky het idee kreeg meer bewegingsvrijheid te hebben, reisde hij geregeld terug naar Nederland via de vluchtelingenroutes, om zijn invloed te blijven uitoefenen en kwam erachter dat Aiden nog in leven was. Hij mocht dan het land uit zijn, zijn invloed was overal binnen de beweging merkbaar. Stilletjes gingen de voorbereidingen gewoon door, onder de neus van het NCTV.
En nu was Lobatsky terug en was uit op wraak. De handschoen was opgenomen, de kist was in het zicht gelegd, geen weg terug meer. Openbare uitdaging. Een bevestiging dat dit niet alleen persoonlijk was, maar dat hij er klaar voor was om te strijden.
Scheveningen, Apeldoorn. Wat was die klootzak allemaal van plan, waarom nu? 200 doden op een strand van de regeringsstad, gewone burgers, kinderen. Een prins vermoorden. Alleen maar om te laten zien hoeveel macht hij heeft? Dat hij en zijn beweging er klaar voor zijn een vijandelijke overname te doen. Omar Lobatsky, kalief van het kalifaat Nederland?

Aiden hoorde het grind bewegen onder Charles' schoenen. Charles draaide zich om en zwaaide voor hij besefte wie hij zag. De man met het rossige baardje stand half verscholen in de schaduw van een boom en wees naar het graf van Matthias.
'Charles, we moeten naar de Efteling.'
'Sorry, Aiden. Maar eerst dit.'
Voor Aiden doorhad wat er gebeurde, sloeg Charles hem tegen de grond en viel op de glazen plaat. Het graf van Benjamin Groothuis moest nodig onderhouden worden.
Charles opende de kist van Matthias.
Leeg.
De trilling in zijn broekzak zorgde dat hij zijn mobiel weer pakte.
Je weet je opdracht. Stel me niet teleur.
In de lege kist zat aan de wand een pakketje vastgeplakt met schilderstape. Snel trok hij het pakketje van de fluwelen voering en opende het witte doosje.
In het doosje zat een SSD kaart en een papiertje met een naam.
´ Ivette den Brucke´