En Leontine leest gestaag door..

Na het uitlezen van Kleine zwarte leugens van Sharon Bolton, moest ik heel even bijkomen. Ik was (en ben nog) erg onder de indruk van het eind. En omdat ik niet direct tijd had om de recensie te schrijven, wilde ik eigenlijk niet in een nieuw boek beginnen. Net alsof verhaallijnen dan door elkaar heen gaan lopen. Ik kan dat dus niet makkelijk onderscheiden. Ik moet erover nadenken en gelijk neerpennen wat ik denk, anders wordt het niet wat ik wilde.

Maandag was ik lekker een dagje vrij. Tenminste, vrij van het werk. Roan was lekker naar school, en ik hoefde ’s ochtends alleen maar boodschappen te doen. De rest van de tijd tot 12.00 uur kon gebruikt worden voor de recensie. Ideaal! Maar terwijl ik door de paden van Hoogvliet liep en bedacht wat we de komende dagen gingen eten (waarom had ik niet online besteld, net als anders?), hoorde ik ping ping. Inki op de app van Facebook. Of ik tijd had om binnenkort ook een stukje te schrijven over mijn favoriete boeken? Gelijk maakten mijn hersenen overuren. Oh deze was leuk, en oh ja, toen ik klein was. Bla bla bla. Jullie snappen het...toen ik thuis kwam, was ik de helft van de boodschappen vergeten! Maar aan het eind van de dag was er wel een recensie, een stukje over het favoriete boek én een nieuwe leesweek geschreven. Laten we zeggen dat dit komt doordat ik een enthousiaste nieuweling ben. 

Ik ben wel begonnen aan In naam van de vader van Toni Coppers. Ik kende de schrijver totaal niet en toen ik de cover zag, dacht ik meteen aan een soort Godfather-achtige setting. Ik was dan ook huiverig toen voorgesteld werd om van dit boek een recensie te schrijven. Toch sta ik overal voor open! En blijkt de hoofdpersoon een vrouw te zijn. Niks maffia dus ;-) De schrijfstijl is prettig. Makkelijk leesbaar en er gebeurt gelijk iets. Maar mijn hemel, dit was niet mijn ding. Ik heb langer over het boek gedaan dan normaal. Ik vond het op sommige momenten gewoon saai. Maar daarover meer in de uitgebreidere recensie.

En wat nu? Volgende week komt het nieuwe boek van Lars Kepler uit. En veel van onze teamleden zijn razend enthousiast. En dan moet dit nieuwe broekie dus gewoon opbiechten nog nooit iets gelezen te hebben van Lars Kepler. Sterker nog, ik noemde Lars een “hij”. Inki bombardeerde de boeken daarom tot verplicht leesvoer. En Miriam gaf aan dat ik haar boekenkast echt wel mocht komen plunderen. We zullen zien! Ik ben in boek één begonnen: Hypnose. Tot nu vind ik het heel prettig lezen, al komen er wel heel veel namen in voor die ik nu nog echt niet kan onthouden. Dat Zweeds is toch lastiger dan Engels hè?

Na de eerste Lars ligt er nog wel een ander boek op mij te wachten: Waar is ze? van Alex Marwood. Ik ben hier ook heel erg benieuwd naar, ook zijn niet alle recensies die ik lees heel positief. Gelukkig heb ik mijn eigen mening en gaan we dus gewoon lekker lezen!

Maar mensen, wat vind ik het leuk om deze stukjes voor jullie te schrijven en teamlid te zijn. Ik heb nu al zoveel boeken gelezen die ik normaal niet zo snel zou pakken. Ik ben iemand die snel voor het bekende kiest, en nu moet ik wel. Natuurlijk hebben we wel enige inspraak in wat we wel en niet lezen (Ink zal ongetwijfeld ontkennen), maar ik vind het eigenlijk best leuk om in het onbekende te duiken.

Tot volgende week!

Liefs,

Leontine