Degenen
die mij kennen weten als ik eenmaal ga zitten en begin te praten, ik
zonder schroom mijn hele hebben en houwen op tafel leg aan iedereen
die het wil horen. Achteraf beschouwd niet altijd slim, maar op dat
moment denk ik niet na over de schade die zo´n gesprek kan
aanrichten. Natuurlijk vertel ik niet alles aan zomaar iedereen die
voorbij loopt op straat - hoewel het misschien wel makkelijker leeft
als je andere mensen echt zou kennen. Maar de mensen die ik al wat
langer ken en vertrouw of tijdens intakegesprekken voor medische hulp
- waar nu eenmaal van je verwacht wordt je open te stellen - weten
dat ik zo ben. Men blijft er verbaasd over wat ik allemaal te
vertellen heb en ik vertel het alsof het algemene kennis is. Ik heb
ook genoeg meegemaakt om over te kunnen vertellen. We hebben allemaal
persoonlijk drama genoeg.
Of
een column de juiste plaats is om hierover te discussiëren, leidt
soms tot een innerlijk debat en tot wat goed overleg met anderen die
er neutraal tegenaan kunnen kijken - ik ben in het gelukkige bezit
van diverse 'voices of reason': zul je dit wel, weet je zeker dat
je... Hoewel de intenties goed zijn, ik genoeg te delen heb en soms
stiekem al teveel van mezelf in de column stop - ik zeg stiekem, ik
bedoel expres, won deze week het innerlijk debat het van de goede
intenties.
Ik
had deze week gekozen voor een heftig onderwerp: zelfmoord, naar
aanleiding van 'wereld zelfmoordpreventie dag' op 10 september. Voor
meer informatie, ga naar de website 113online.
Nadat ik de column met een brok in de keel had geschreven en had
verstuurd ter redactie, begon de voice of reason zich te roeren. Weet
je het wel zeker, moet je dit wel doen, is dit niet wat te open?
En hoewel ik geen weerstand kreeg van degenen die hem wel hebben
gelezen en met alle liefde de column wilden
plaatsen, won het stemmetje toch. Ook al gaat 'wereld
zelfmoordpreventie dag' om het bespreekbaar maken van een ingewikkeld
onderwerp, je stelt jezelf bloot aan de onbekende gevolgen; ben je
klaar voor de reacties, reacties die nog meer emoties oproepen. Juist
omdat het zoveel weerstand oproept, denk ik het niet.
Ook
als je verhalen fantaseert en goed op papier weet te verwoorden, zit
er altijd wel iets in van jezelf. Het is onvermijdelijk, jij bent nu
eenmaal de schepper. Jij bepaalt. Dat hoeft niet te zeggen dat je als
(thriller)schrijver iedereen wil omleggen of dat je onder een
pseudoniem iedereen die jou in je leven heeft dwarsgezeten tot
slachtoffer maakt in je eerste thriller. Of dat je die vreselijke
jongen, die je het leven zo zuur heeft gemaakt dat je daar 30 jaar
later nog last van hebt, tot in detail wilt laten lijden. Letterlijk
je eigen trauma's vermoorden.
Als
dat zo zou zijn, wordt mijn eerste thriller een trilogie van 973
pagina's per deel, want vertellen lukt me wel. Het is goed om dat
soort dingen in verhaaltjes te verwerken - als je dat kunt, zodat je
er zelf wat meer afstand van kunt nemen. En omdat er altijd anderen
zijn die zichzelf herkennen in jouw verhaal, hetzij in de pester of
degene die er aan onderdoor gaat. Maar wil je de pester nog meer
ruimte in je leven geven, ben je klaar om te stoppen met slachtoffer
te zijn.
Niet
alles wat ik schrijf, gaat over mij - ik heb een rijke fantasie. Als
ik in mijn verhalen vertel over drie mannen die samen een gezin
vormen, betekent dat niet noodzakelijkerwijs dat dit een wens van mij
is. Het zegt wel iets over mij en hoe ik naar de wereld kijk. Dus in
die zin zit er altijd wel iets van de schrijver in een verhaal. Je
wilt niet letterlijk iedereen vermoorden, maar het is wel erg
bevredigend als je wat hoofdstukken kunt afsluiten.
Met
de column die ik al had geschreven, had ik deze keer ongemakkelijk
veel van mezelf bloot gegeven. Het is fijn om je grenzen te leren
kennen en ik denk ook dat het goed is om over dit soort dingen te
kunnen schrijven om je grenzen te verleggen, totdat je er klaar voor
bent om dit openlijk te bespreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten