A.W. Bruna's Bites for Bloggers op 30 augustus 2016

Een tijdje terug verscheen er een uitnodiging in de mail van uitgeverij A.W. Bruna voor ‘Bites for bloggers’, een avond georganiseerd voor bloggers waarbij er onder het genot van een hapje en een drankje een tipje van de sluier opgelicht zou gaan worden over al het moois wat er dit najaar bij A.W. Bruna gaat verschijnen. Daar hoefden Ink en ik niet zo heel lang over na te denken: daar willen wij wel bij zijn! Het programma van die avond was nog helemaal niet bekend, maar dat maakte ons niet zo heel erg uit.

Op 30 augustus jl. was het zover en aan het eind van de middag werd er wat heen en weer geappt: ‘ehm…afspreekpunt? Die Bruna?’ ‘Ehm, of die chocotent, die kunnen we allebei vinden haha’. Het is echt niet zo moeilijk op Amsterdam Centraal, maar toch op een of andere manier lukt het ons nooit om elkaar in een keer te vinden. Die ‘chocotent’ was The Chocolate Company overigens en daar zat Ink met een kopje koffie keurig te wachten. Ik koos voor een verse muntthee. De croissantjes zagen er ook lekker uit, maar na het zien van de hoeveelheid vliegjes die gezellig bovenop die croissantjes zaten, vestigde ik mijn hoop op de hapjes bij Bruna. Terwijl Ink aan de praat raakt met de barista, lees ik gauw nog even een paar bladzijden van Orphan X, het nieuwe boek van Gregg Hurwitz. Hurwitz is namelijk deze avond ook aanwezig om over zijn nieuwste boek te praten. Zijn boeken staan al lang heel hoog op mijn ‘ooit nog te lezen’-lijst (wie kent ‘m niet) en Orphan X was het laatste boek dat ik toevoegde aan die lijst. De hoogste tijd om eerder die week het Engelse e-book aan te schaffen en alvast te beginnen met lezen! Een geweldig boek, vol actie en spanning en ik vloog er doorheen. Toen ik in Amsterdam aan kwam hoefde ik nog maar 15 pagina’s te lezen…

Ink en ik stapten in de tram en kwamen al snel in de Johannes Vermeerstraat aan. Nummer 24 zou toch niet zo moeilijk te vinden moeten zijn, maar dat viel nog even tegen. Het is ook geen logica dat de straat ophoudt, je vervolgens moet oversteken, voorbij het Johannes Vermeerplein moet lopen en dat dáár dan de straat weer verdergaat. Lang leve Google Maps. Maar we vonden het juiste pand, konden mooi even gluren in de keuken en zagen dat het wel goed zat met de hapjes. Blogger Nadine Kuiper komt aanlopen als wij net op de bel gedrukt hebben, leuk om met haar kennis te maken!

Eenmaal binnen worden we richting souterrain gestuurd waar we een draadloze koptelefoon uitgereikt krijgen. Okee…waarvoor het is, krijgen we nog niet te horen, maar er komt op dat moment enorm harde jazzy muziek uit dus wat mij betreft hangt het prima aan mijn tas…

Buiten is het heerlijk toeven. Een grote tafel waarop allerlei drankjes staan uitgestald en de schalen met hapjes komen voorbij, perfect verzorgd! Een gezellig clubje aan tafel waarmee we lol hebben, het kan bijna niet beter.

Als iedereen zo’n beetje gearriveerd is, worden we allemaal welkom geheten en wordt ons verteld dat we de koptelefoon op mogen zetten. In mijn oren klinkt ineens Frans van Deursen die de proloog van Orphan X voorleest. Na Frans van Deursen is het de beurt aan Anne van Veen en zij leest een hoofdstuk uit Sevenster van Alexandra Penrhyn Lowe. Van Deursen was overigens niet lijfelijk aanwezig; Anne van Veen daarentegen wel, alleen dat hadden we pas aan het einde door. Zo’n luisterboek is niets voor mij, dat was al snel duidelijk. Je hoeft maar even kort aan iets anders te denken en je hoort dat hele boek al niet meer en hoppa, draad kwijt...

Toen kwam er een keuzemoment. We konden kiezen tussen Alexandra Penrhyn Lowe en Marloes Coenen. Alexandra zou vertellen over haar nieuw te verschijnen boek Nachtrijder en Marloes over haar nieuwe boek Kracht.

Wij kozen voor Alexandra Penrhyn Lowe. Zij is de schrijfster van de serie De laatste wachter en het derde deel daarvan, Nachtrijder, zal in november 2016 gaan verschijnen. Ze vertelde kort over zichzelf. Haar voorouders waren verbannen uit Schotland/Wales, vandaar die mooie achternaam. Ze schreef onder andere voor de iedereen wel bekende serie Huis Anubis. Ze vertelt dat zij schrijft vanuit haar eigen angst. Van deze serie was het tweede boek Wolfsbloed het moeilijkst om te schrijven, aangezien haar relatie net voorbij was. Het schrijven van Nachtrijder ging een heel stuk beter. Ze had een nieuwe relatie en heeft dat boek geschreven tijdens haar zwangerschap. Ondanks die zwangerschap of misschien juist wel daardoor heeft ze naar haar zeggen een heel bruut boek geschreven! Alexandra leest een stukje voor uit haar nieuwe (brute) boek (en tijdens het lezen moet ze toch wat stukjes overslaan, omdat ze anders al teveel weggeeft over het verhaal). Na afloop spreken we Alexandra nog even kort en spreken met haar af dat we haar op een later moment (lees: na deze avond) nog wat vragen mogen stellen. Hou het blog in de gaten zou ik zeggen!

Na in de tuin even bijgekomen te zijn (het is waaaaaarm binnen) gaat iedereen weer naar binnen om een mooi plekje te bemachtigen: Gregg Hurwitz wordt door uitgever Steven Maat geïnterviewd. Voordat Steven echt vragen gaat stellen aan Gregg, legt hij hem een aantal keuzes voor en hij MOET kiezen. Dat ging niet altijd van harte, maar Gregg doet het wel:

Sherlock Holmes of John Watson (Sherlock), Rocky Balboa of John Rambo (Rocky), Arnold Schwarzenegger of Sylvester Stallone (Stallone), Jason Bourne of James Bond (James Bond), Ajax of PSV (Ajax), Olympische Spelen of Superbowl (Olympische Spelen), Donald Trump of iedereen behalve Donald Trump (dat laatste), Orphan X of Evan Smoak (Evan Smoak).

Hierna begint het interview echt. Gregg heeft een flink aantal op zichzelf staande boeken geschreven, maar met Evan Smoak/Orphan X heeft hij eindelijk een personage waar hij meerdere boeken over wil schrijven. Het belangrijkste in het vertellen van dit verhaal is niet wat je vertelt, maar datgene wat je niet vertelt. Dat maakt het voor hem interessant en intrigerend. Hurwitz had totaal geen interesse om weer een verhaal te vertellen over iemand die opgeleid wordt tot een geweldig gevaarlijke huurmoordenaar. Zijn uitgangspunt met Evan Smoak is het verhaal over een jongen die volledig geïndoctrineerd wordt, niets beter weet dan datgene waarvoor hij wordt opgeleid/getraind en totaal geen weet heeft van de gewone wereld. Wat het voor hem interessant maakte is dat Evan’s ‘morele kompas’ intact blijft. Zijn trainer, Jack Johns, zegt ook dat het moeilijkste niet is om hem op te leiden tot huurmoordenaar, maar het moeilijkste is om hem ondanks dat menselijk te laten blijven. Dat was Gregg’s uitgangspunt voor dit personage. Iemand die zo getraind is en zijn weg zoekt in de normale wereld.

Veronica Mars uit de gelijknamige tv-serie is een van zijn favoriete vrouwelijke ‘bad guys’, het is voor Hurwitz belangrijk om een vrouwelijke stem te laten horen tussen al dat mannengeweld en zijn personage Candy McClure is die stem in zijn verhaal.

Hurwitz heeft een contract voor nog vier boeken over Orphan X en de filmrechten zijn inmiddels ook al verkocht. Hij is momenteel bezig om het scenario te schrijven voor Bradley Cooper. Het tweede boek in de serie, The Nowhere Man, is klaar en Evan Smoak bevindt zich daarin in de meest benarde positie (letterlijk en figuurlijk) die je je maar kunt bedenken.

Dan is er heel kort tijd voor vragen vanuit het publiek (eentje eigenlijk maar) en die vraag komt van Alexandra Penrhyn Lowe: zij vraagt Gregg wat het grootste verschil is tussen het schrijven van boeken en scenario’s.
Het grootste verschil is dat je bij het schrijven van boeken echt in het hoofd van een personage kunt kruipen. Je hebt veel meer vrijheid om te doen met je personage wat je wil. Aan de andere kan is het moeilijker omdat je bij het schrijven van boeken echt alles moet doen, je bent de regisseur, alle acteurs, je verzorgt haar/make-up en kleding, alles. In een film zijn er anderen die dat voor je doen, al moet jij als scenarioschrijver wel kunnen overbrengen hoe je het bedoeld hebt. Als voorbeeld geeft hij de film The book of Henry waar hij een lange scene had geschreven voor actrice Naomi Watts, een enorme monoloog waar hij heel lang aan gewerkt had en waarin alles zat wat ook echt gezegd moest worden en toen het zover was dat die scene gefilmd ging worden….Naomi Watts gaf één blik, één blik waar alles in zat wat erin moest zitten waardoor die hele monoloog compleet overbodig was.

Na het interview met Gregg is er weer een keuzemoment: Juliette van Wersch vertelt over Mischling van Affinity Konar of we konden deelnemen aan een interactieve cursus van Joëlla Opraus & Nathalie van Wingerden over financiële detox. Wij bedachten zelf een optie 3: afkoelen in de tuin. We ploffen neer bij Nadine (die had die optie ook bedacht) en Gregg zit aan het eind van diezelfde tafel. Af en toe kletsen we even (zijn aandacht vliegt alle kanten op en wordt ook aan alle kanten gevraagd), ik zeg ‘m dat ik nog maar een aantal pagina’s van Orphan X hoef te lezen, ‘oh, you’re in for a nice little twist!’ (en potverdorie, inderdaad! En nee, ik geef niks weg, want trust me, in dat verhaal kan het alle kanten op), we gaan samen met hem op de foto en voor we er erg in hebben staat er een hele rij met mensen die zijn boek door hem willen laten signeren. Orphan X zat namelijk in de goodiebag die we kregen.

De goodiebag is geweldig trouwens. Drie boeken: Orphan X, Mischling, Sevenster, boekenleggers, informatie over andere door Bruna uitgegeven boeken en ik heb ook een voucher voor twee vrijkaarten voor de film The girl on the train, hoe cool is dat!

De avond loopt iets uit, maar als we rond kwart over negen zien dat wij toch echt bijna de laatsten zijn, lopen we met pr-dame Annabel, Alex Hoogendoorn en nog een dame (maar ik ben haar naam he-le-maal kwijt, duizendmaal sorry!) richting de voordeur…om vervolgens in de hal nog te blijven hangen. We kletsen over van alles en nog wat en hebben daar werkelijk waar de grootste lol, geweldig! Tot onze grote schrik is het dan ineens kwart over tien geweest en nu echt de hoogste tijd om naar huis te gaan (en dan toch op straat ook weer blijven kletsen). Het openbaar vervoer in Nederland is niet je van het en je moet je soms afvragen of je nog wel thuis kunt komen… Toen ik uiteindelijk thuis kwam (iets na middernacht) moest Ink nog een uur, maar je hoort ons niet klagen!

A.W. Bruna: hartelijk dank voor een uitermate geslaagde avond en wat ons betreft absoluut voor herhaling vatbaar!

Miriam