Een
tijdje terug verscheen er een uitnodiging in de mail van uitgeverij
A.W. Bruna voor ‘Bites for bloggers’, een avond georganiseerd
voor bloggers waarbij er onder het genot van een hapje en een drankje
een tipje van de sluier opgelicht zou gaan worden over al het moois
wat er dit najaar bij A.W. Bruna gaat verschijnen. Daar hoefden Ink
en ik niet zo heel lang over na te denken: daar willen wij wel bij
zijn! Het programma van die avond was nog helemaal niet bekend, maar
dat maakte ons niet zo heel erg uit.
Op
30 augustus jl. was het zover en aan het eind van de middag werd er
wat heen en weer geappt: ‘ehm…afspreekpunt? Die Bruna?’ ‘Ehm,
of die chocotent, die kunnen we allebei vinden haha’. Het is echt
niet zo moeilijk op Amsterdam Centraal, maar toch op een of andere
manier lukt het ons nooit om elkaar in een keer te vinden. Die
‘chocotent’ was The Chocolate Company overigens en daar zat Ink
met een kopje koffie keurig te wachten. Ik koos voor een verse
muntthee. De croissantjes zagen er ook lekker uit, maar na het zien
van de hoeveelheid vliegjes die gezellig bovenop die croissantjes
zaten, vestigde ik mijn hoop op de hapjes bij Bruna. Terwijl Ink aan
de praat raakt met de barista, lees ik gauw nog even een paar
bladzijden van Orphan X,
het nieuwe boek van Gregg Hurwitz. Hurwitz is namelijk deze avond ook
aanwezig om over zijn nieuwste boek te praten. Zijn boeken staan al
lang heel hoog op mijn ‘ooit nog te lezen’-lijst (wie kent ‘m
niet) en Orphan X
was het laatste boek dat ik toevoegde aan die lijst. De hoogste tijd
om eerder die week het Engelse e-book aan te schaffen en alvast te
beginnen met lezen! Een geweldig boek, vol actie en spanning en ik
vloog er doorheen. Toen ik in Amsterdam aan kwam hoefde ik nog maar
15 pagina’s te lezen…
Ink
en ik stapten in de tram en kwamen al snel in de Johannes
Vermeerstraat aan. Nummer 24 zou toch niet zo moeilijk te vinden
moeten zijn, maar dat viel nog even tegen. Het is ook geen logica dat
de straat ophoudt, je vervolgens moet oversteken, voorbij het
Johannes Vermeerplein moet lopen en dat dáár dan de straat weer
verdergaat. Lang leve Google Maps. Maar we vonden het juiste pand,
konden mooi even gluren in de keuken en zagen dat het wel goed zat
met de hapjes. Blogger Nadine Kuiper komt aanlopen als wij net op de
bel gedrukt hebben, leuk om met haar kennis te maken!
Eenmaal
binnen worden we richting souterrain gestuurd waar we een draadloze
koptelefoon uitgereikt krijgen. Okee…waarvoor het is, krijgen we
nog niet te horen, maar er komt op dat moment enorm harde jazzy
muziek uit dus wat mij betreft hangt het prima aan mijn tas…
Buiten
is het heerlijk toeven. Een grote tafel waarop allerlei drankjes
staan uitgestald en de schalen met hapjes komen voorbij, perfect
verzorgd! Een gezellig clubje aan tafel waarmee we lol hebben, het
kan bijna niet beter.
Als
iedereen zo’n beetje gearriveerd is, worden we allemaal welkom
geheten en wordt ons verteld dat we de koptelefoon op mogen zetten.
In mijn oren klinkt ineens Frans van Deursen die de proloog van
Orphan X
voorleest. Na Frans van Deursen is het de beurt aan Anne van Veen en
zij leest een hoofdstuk uit Sevenster
van Alexandra Penrhyn Lowe. Van Deursen was overigens niet lijfelijk
aanwezig; Anne van Veen daarentegen wel, alleen dat hadden we pas aan
het einde door. Zo’n luisterboek is niets voor mij, dat was al snel
duidelijk. Je hoeft maar even kort aan iets anders te denken en je
hoort dat hele boek al niet meer en hoppa, draad kwijt...
Toen
kwam er een keuzemoment. We konden kiezen tussen Alexandra Penrhyn
Lowe en Marloes Coenen. Alexandra zou vertellen over haar nieuw te
verschijnen boek Nachtrijder
en Marloes over haar nieuwe boek Kracht.
Wij kozen voor Alexandra Penrhyn Lowe. Zij is de schrijfster van de serie De laatste wachter en het derde deel daarvan, Nachtrijder, zal in november 2016 gaan verschijnen. Ze vertelde kort over zichzelf. Haar voorouders waren verbannen uit Schotland/Wales, vandaar die mooie achternaam. Ze schreef onder andere voor de iedereen wel bekende serie Huis Anubis. Ze vertelt dat zij schrijft vanuit haar eigen angst. Van deze serie was het tweede boek Wolfsbloed het moeilijkst om te schrijven, aangezien haar relatie net voorbij was. Het schrijven van Nachtrijder ging een heel stuk beter. Ze had een nieuwe relatie en heeft dat boek geschreven tijdens haar zwangerschap. Ondanks die zwangerschap of misschien juist wel daardoor heeft ze naar haar zeggen een heel bruut boek geschreven! Alexandra leest een stukje voor uit haar nieuwe (brute) boek (en tijdens het lezen moet ze toch wat stukjes overslaan, omdat ze anders al teveel weggeeft over het verhaal). Na afloop spreken we Alexandra nog even kort en spreken met haar af dat we haar op een later moment (lees: na deze avond) nog wat vragen mogen stellen. Hou het blog in de gaten zou ik zeggen!
Na
in de tuin even bijgekomen te zijn (het is waaaaaarm binnen) gaat
iedereen weer naar binnen om een mooi plekje te bemachtigen: Gregg
Hurwitz wordt door uitgever Steven Maat geïnterviewd. Voordat
Steven echt vragen gaat stellen aan Gregg, legt hij hem een aantal
keuzes voor en hij MOET kiezen. Dat ging niet altijd van harte, maar
Gregg doet het wel:
Sherlock
Holmes of John Watson (Sherlock), Rocky Balboa of John Rambo (Rocky),
Arnold Schwarzenegger of Sylvester Stallone (Stallone), Jason Bourne
of James Bond (James Bond), Ajax of PSV (Ajax), Olympische Spelen of
Superbowl (Olympische Spelen), Donald Trump of iedereen behalve
Donald Trump (dat laatste), Orphan X of Evan Smoak (Evan Smoak).
Hierna
begint het interview echt. Gregg
heeft een flink aantal op zichzelf staande boeken geschreven, maar
met Evan Smoak/Orphan X heeft hij eindelijk een personage waar hij
meerdere boeken over wil schrijven. Het belangrijkste in het
vertellen van dit verhaal is niet wat je vertelt, maar datgene wat je
niet vertelt.
Dat maakt het voor hem interessant
en intrigerend. Hurwitz had totaal geen interesse om weer een verhaal
te vertellen over iemand die opgeleid wordt tot een geweldig
gevaarlijke huurmoordenaar. Zijn uitgangspunt met Evan Smoak is het
verhaal over een jongen die volledig geïndoctrineerd wordt, niets
beter weet dan datgene waarvoor hij wordt opgeleid/getraind en totaal
geen weet heeft van de gewone wereld. Wat het voor hem interessant
maakte is dat Evan’s ‘morele kompas’ intact blijft. Zijn
trainer, Jack Johns, zegt ook dat het moeilijkste niet is om hem op
te leiden tot huurmoordenaar, maar het moeilijkste is om hem ondanks
dat menselijk te laten blijven. Dat was Gregg’s uitgangspunt voor
dit personage. Iemand die zo
getraind is en zijn weg zoekt in de normale wereld.
Veronica
Mars uit de gelijknamige tv-serie is een van zijn favoriete
vrouwelijke ‘bad guys’, het is voor Hurwitz belangrijk om een
vrouwelijke stem te laten horen tussen al dat mannengeweld en zijn
personage Candy McClure is die stem in zijn verhaal.
Hurwitz
heeft een contract voor nog vier boeken over Orphan X en de
filmrechten zijn inmiddels ook al verkocht. Hij is momenteel bezig om
het scenario te schrijven voor Bradley Cooper. Het tweede boek in de
serie, The Nowhere Man, is klaar en Evan Smoak bevindt zich daarin in
de meest benarde positie (letterlijk en figuurlijk) die je je maar
kunt bedenken.
Dan
is er heel kort tijd voor vragen vanuit het publiek (eentje eigenlijk
maar) en die vraag komt van Alexandra Penrhyn Lowe: zij vraagt Gregg
wat het grootste verschil is tussen het schrijven van boeken en
scenario’s.
Het grootste verschil is dat je bij het schrijven van boeken echt in het hoofd van een personage kunt kruipen. Je hebt veel meer vrijheid om te doen met je personage wat je wil. Aan de andere kan is het moeilijker omdat je bij het schrijven van boeken echt alles moet doen, je bent de regisseur, alle acteurs, je verzorgt haar/make-up en kleding, alles. In een film zijn er anderen die dat voor je doen, al moet jij als scenarioschrijver wel kunnen overbrengen hoe je het bedoeld hebt. Als voorbeeld geeft hij de film The book of Henry waar hij een lange scene had geschreven voor actrice Naomi Watts, een enorme monoloog waar hij heel lang aan gewerkt had en waarin alles zat wat ook echt gezegd moest worden en toen het zover was dat die scene gefilmd ging worden….Naomi Watts gaf één blik, één blik waar alles in zat wat erin moest zitten waardoor die hele monoloog compleet overbodig was.
Het grootste verschil is dat je bij het schrijven van boeken echt in het hoofd van een personage kunt kruipen. Je hebt veel meer vrijheid om te doen met je personage wat je wil. Aan de andere kan is het moeilijker omdat je bij het schrijven van boeken echt alles moet doen, je bent de regisseur, alle acteurs, je verzorgt haar/make-up en kleding, alles. In een film zijn er anderen die dat voor je doen, al moet jij als scenarioschrijver wel kunnen overbrengen hoe je het bedoeld hebt. Als voorbeeld geeft hij de film The book of Henry waar hij een lange scene had geschreven voor actrice Naomi Watts, een enorme monoloog waar hij heel lang aan gewerkt had en waarin alles zat wat ook echt gezegd moest worden en toen het zover was dat die scene gefilmd ging worden….Naomi Watts gaf één blik, één blik waar alles in zat wat erin moest zitten waardoor die hele monoloog compleet overbodig was.
Na
het interview met Gregg is er weer een keuzemoment: Juliette
van Wersch vertelt over Mischling
van Affinity Konar of we konden deelnemen aan een interactieve cursus
van Joëlla Opraus & Nathalie van Wingerden over financiële
detox. Wij bedachten
zelf een optie 3: afkoelen in de
tuin. We ploffen neer bij Nadine (die
had die optie ook bedacht) en Gregg
zit aan het eind van diezelfde tafel. Af en toe kletsen we even (zijn
aandacht vliegt alle kanten op en
wordt ook aan alle kanten gevraagd),
ik zeg ‘m dat ik nog maar een
aantal pagina’s van Orphan X hoef te lezen, ‘oh, you’re in for
a nice little twist!’ (en potverdorie, inderdaad! En nee, ik geef
niks weg, want trust me, in dat verhaal kan het alle kanten op), we
gaan samen met hem op de foto en voor we er erg in hebben staat er
een hele rij met mensen die zijn boek door hem willen laten signeren.
Orphan X zat namelijk in de goodiebag die we kregen.
De
goodiebag is geweldig trouwens. Drie boeken: Orphan X, Mischling,
Sevenster, boekenleggers, informatie over andere door Bruna
uitgegeven boeken en ik heb ook een voucher voor twee vrijkaarten
voor de film The girl on the train, hoe cool is dat!
De
avond loopt iets uit, maar als we rond kwart over negen zien dat wij
toch echt bijna de laatsten zijn, lopen we met pr-dame Annabel, Alex
Hoogendoorn en nog een dame (maar ik ben haar naam he-le-maal kwijt,
duizendmaal sorry!) richting de voordeur…om vervolgens in de hal
nog te blijven hangen. We kletsen over van alles en nog wat en hebben
daar werkelijk waar de grootste lol, geweldig! Tot onze grote schrik
is het dan ineens kwart over tien geweest en nu echt de hoogste tijd
om naar huis te gaan (en dan toch op straat ook weer blijven
kletsen). Het openbaar vervoer in Nederland is niet je van het en je
moet je soms afvragen of je nog wel thuis kunt komen… Toen ik
uiteindelijk thuis kwam (iets na middernacht) moest Ink nog een uur,
maar je hoort ons niet klagen!
A.W.
Bruna: hartelijk dank voor een uitermate geslaagde avond en wat ons
betreft absoluut voor herhaling vatbaar!
Miriam
Geweldig verslag van een top avond!!
BeantwoordenVerwijderenMooi verslag!
BeantwoordenVerwijderenDank jullie wel :-D
BeantwoordenVerwijderen