Woensdag
27 april 2016:
Lieve
Kitty (te vroeg?),
Onze
televisie is zojuist stuk gegaan. De kneuterigheid werd het apparaat
teveel: Koningsdag bij de NOS.
Waar
vorig jaar nog wat meer afstand was tussen het Koninklijk Gezin en
het plebs bij 'Koningsdag nieuwe stijl' in Dordrecht, lijkt het dit
jaar toch verdacht veel op de 'Koninginnedag oude stijl'. Ik vraag me
wel af hoe lang men op deze wijze Koningsdag blijft vieren. Er lopen
ondertussen meer beveiligers in beeld dan dat er leden van het
koninklijk huis te zien zijn. De kans dat je een van de
potloodventers een handje geeft, is groter dan dat je Máxima een
hand geeft.
Mannen,
toch weer wel, met oortjes in, die zo nonchalant mogelijk met elkaar
proberen te communiceren door een vinger op het oor te leggen en via
de pols advies vragen aan Kit. Dit jaar lijkt het allemaal nogal erg
duidelijk aanwezig. Voorheen kon je koningin Beatrix nog spontaan een
knuffel geven, nu staan de horde beveiligers strak, door alle mensen
die over de hekken hangen om een selfie te maken. Angstzweet vliegt
in het rond, blauwe plekken van de rondvliegende schichtige blikken.
Een verkeerd ingeschatte beweging en zo´n regenjas knuffelt je naar
de grond met zijn kogelwerende attachékoffertje. Als beveiliger
wordt er van je verlangd dat je desnoods de kogel vangt, om de kogels
op te vangen lopen ze nu met opvouwbare kogelwerende vesten om over
hun opdrachtgever te werpen. Erg onopvallend.
Alles
staat onder druk, hoge druk. En net als eten koken met een
snelkookpan; het wordt het niet beter van.
Om
de boel een beetje los te maken, zeg dat maar tegen de beveiliging,
vraagt DWDD knuffelartiest Typhoon, om de armen op elkaars schouders
te leggen en zodoende een verbinding te maken tussen Zwolle en het
Koningshuis. De man met het bord 'geen monarchie, maar democratie'
achter in het publiek, haakt gezellig in en deint mee op de muziek.
Het kan ook goed zijn.
Gearmd
met een Zwollenaar en met in zijn oksel een jongedame die niet kan
geloven dat de koning haar aanraakt, staat Berta 53 met een glimlach
te springen op de muziek van Typhoon en alle drie zijn vrienden.
Vriendelijk
lachend, handjes schuddend, selfies makend, tekeningen van kleine
kinderen aannemend, cadeaus van volwassenen aannemend die al sinds
zes uur 's morgens tegen de dranghekken staan om hun eigen gemaakte
soep aan te reiken. Koning Willem IV, het volk bepaalt zelf wel hoe
je herinnerd wordt, is altijd goedlachs en lijkt af en toe nog op de
Leidse student die zijn auto eigenhandig in de prak reed. Hij wijkt
af en toe 'spontaan' van het programma af en duikt enthousiast het
publiek in om handjes te schudden van mensen die erg hun best hebben
gedaan, wat de sluipschutters op de daken alleen nog maar onrustiger
maakt.
Oprecht
geïnteresseerd neemt hij de parade van lokale producten af. Wat dit
betreft is dit of een slimme, commerciële zet of een hang naar het
verleden: 'laat mij je beste waar zien, en geef mij driekwart van de
opbrengst'.
Het
thuisplebs maakt zich ondertussen drukker om het nu al beruchte
'Zwolse Vlekje', een vochtplekje binnen in de behuizing van de camera
die in een hoogwerker hangt. We zijn Hollanders, we moeten wat te
zeiken hebben natuurlijk.
Wimlex
en Max kan het niet deren en ze lopen onderwijl, mijn hemel, rustig
schuifelend over het straatmeubilair van Zwolle, lastig gevallen door
onderdanen van de NOS. Om de vijf meter wordt een microfoon onder de
neus van een prins of prinses geschoven, met de vraag of ze het niet
koud hebben, of ze niet blij zijn dat de zon schijnt en wat voor
ondergoed ze dragen. Voelde je je als prinses al ongemakkelijk bij
het 'Oudhollandsch Beachvolleyballen op naaldhakken', of als prins
bij het 'bal hooghouden met twee linkerbenen', dan is het krampachtig
lachen en jezelf een ongemakkelijke houding geven nu echt niet meer
te verbergen. Toch is het knap om nietsvragende journalisten een
koninklijk correct antwoord te geven. De terughoudendheid waarmee de
rockband op het podium de middeleeuwse muziek speelt, is net zo terug
te zien in de antwoorden van prins Maurits. In hun eigen omgeving
komen ze pas echt los.
Vooral
de gedwongen ongedwongenheid van de verslaggeving is wat Sonny teveel
is geworden. Het is niet eens te doen om de Oudhollandse spelletjes,
de foute toneelstukjes, de vals zingende muzikanten. Dat de
verslaggevers letterlijk de onderbroek van de
hoogwaardigheidsbekleders willen vragen, de vragen stelt die iedereen
nooit heeft willen weten, is wat bij mij de rillingen over de rug
doet lopen.
We
zijn een lekker ongedwongen - doe maar normaal - wie denk jij wel
niet dat je bent - land. Dat betekent voor mij niet dat ik alles hoef
te weten. De afstand tussen Koningshuis en volk lijkt vaak ver weg,
soms komt het iets te dichtbij.
Kitty,
ik hoop echt dat volgend jaar de kneuterigheid wat minder door de tv
kwijlt.
Liefs,
Alex
Geen opmerkingen:
Een reactie posten