Nog een maand te gaan en het jaar is om. Elk jaar voel ik rond begin december de noodzaak om een nieuwe agenda te kopen, omdat ik de afspraken voor het nieuwe kalenderjaar niet meer in de oude kwijt kan. En elk jaar schrik ik daar een beetje van. Voor mijn gevoel is het dan hooguit een half jaar geleden dat ik zo’n maagdelijk lege agenda kocht. Zo een waarvan de onbeschreven pagina’s beloften uitademen: wat brengt het nieuwe jaar ons en mij? ‘Time flies’ is een waarheid als een koe. Zeker als je ‘fun’ heb gehad. En dat had ik! 2015 is het jaar geweest waarin mezelf officieel auteur mocht noemen. Het jaar waarin ik mijn debuut Stem!, met omslag, 330 pagina’s aan inhoud en mijn naam op de cover, mocht vasthouden. En het jaar waarin ik zo veel leuke dingen heb beleefd:
Ik heb tijdens mijn boekpresentatie het eerste exemplaar uitgereikt aan Judith Visser, werd geïnterviewd tijdens een live-uitzending op TV-West, maar ook varend in de bootje door de Leidse grachten, heb thrillerworkshops en presentaties gegeven, kreeg superleuke reacties en mooie recensies van mensen die ik hiervoor niet kende en heb heel veel boekwinkels van binnen gezien tijdens signeersessies. En last but not least heb ik samen met drie bevlogen thrillerauteurs het prachtige collectief Moordwijven opgericht. En dat naast mijn dagelijkse bezigheden, waarin me op mijn werk druk maakte om de algehele bedrijfsvoering van onze kinderopvangorganisatie en begrotingen en financiële analyses opstelde en thuis de balans probeerde te vinden tussen gezelligheid met mijn man, zoon en dochter en het schrijven van mijn tweede boek. Ik heb het inmiddels tot kunst verheven om het huis er met een zo min mogelijke tijdsinvestering toch toonbaar uit te laten zien.
Een van de vragen die mij werd gesteld door Thrillerlezers was of ik dit jaar veel heb gelezen. Nu zou ik als schrijver natuurlijk moeten roepen dat ik lezen hoog op mijn prioriteitenlijstje heb staan en dat ik elke week een boek uitlees. Maar de waarheid is dat ik mijn nachtrust zou moeten afschaffen om dat aantal te halen. Wat me overigens best handig lijkt. Ik zie een gat in de markt: een pil, waarmee je zonder negatieve gezondsheidseffecten een maandje kunt doorhalen en ’s nachts al die dingen kunt doen, waar je maar niet aan toe komt. In dat geval zou mijn nog-te-lezen-lijstje snel slinken. Wat heb ik dan wel gelezen? Onder andere ‘Geachte heer M.’ van Herman Koch. Weer een echte Koch, met verfijnde stijl en een verrassend eind. Toch vond ik Het Diner aansprekender, mede vanwege de originele opbouw. Verder las ik ‘Als padden schreeuwen’ van Lieneke Dijkzeul. Een uitstekende thriller, die mij tot het eind wist te boeien. Ook las ik ‘De oorlog van mijn moeder’, de roman van journaliste Yael Vinckx, met wie ik in de redactie zit van de culturele (live) talkshow Podium Pitch. Een aansprekende familiehistorie. Het boek dat mij het meest aangreep was ´Je ogen verraden je´ van Steven van der Hoeven. Een zeer openhartig relaas over seksueel misbruik. De toenmalige voetbaltrainer heeft de auteur op 12-/13-jarige leeftijd heel geleidelijk en geslepen in zijn net getrokken, met alle gevolgen van dien. Niet alleen het heftige verhaal an sich, maar ook de impact van dit misbruik op latere leeftijd is me bijgebleven. Alles bij elkaar heb ik dit jaar zo’n 10-12 boeken gelezen. Veel te weinig naar mijn zin en de nog-te-lezen stapel heb ik verdeeld in zeer urgent (op het nachtkastje) en zeer wenselijk (op een aparte boekenplank). De titels die het tot mijn nachtkastje hebben weten te brengen zijn onder andere ‘De Vlucht’ van Jesus Carrasco en ‘Verbroken’ van Linda Jansma (het wordt eens tijd!). En ik wil natuurlijk het werk van mijn collega-Moordwijven lezen. Maar ik ben realistisch: ik ben, naast de pr-activiteiten voor Stem!, samen met de andere Moordwijven de agenda met activiteiten voor het nieuwe jaar aan het samenstellen. En ik ben bezig met het schrijven van mijn tweede thriller, die in het najaar van 2016 verschijnt. Een thriller die gaat over een vrouw van in de veertig, wier dochter van 16 een verhouding krijgt met haar mentor. Dat levert de nodige spanning op binnen het gezin. Spanning die tot een hoogtepunt komt als de docent dood wordt gevonden. De piketpalen staan en ongeveer een derde van het verhaal is geschreven, maar het tempo waarin ik mijn debuut schreef, is een beetje zoek. Ik zit nog te veel met mijn aandacht bij ‘mijn Stem’, die ik, onder andere door wekelijks te signeren, nog even wil laten rondzingen. Eigenlijk wil ik dit bijzondere jaar nog even vasthouden. En die agenda, die kan ik ook best op 31 december kopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten