Duorecensie: De vleermuismoorden - Toni Coppers

Lees je mee wat Caroline en Moon vonden van het boek van deze Belgische schrijver, die op 31 oktober 2015 de Publieksprijs won op de Antwerpse Boekenbeurs? Thrillerlezers! was ook aanwezig en hebben met Toni een kort gesprek gehad. Na deze dag waren wij heel benieuwd naar het winnende boek De vleermuismoorden, het negende boek van Coppers met in de hoofdrol Liese Meerhout.

De cover

Moon: Een Liese Meerhout thriller, met een heerlijk cover. Echt een thrillerhuis in een besneeuwde omgeving. Wat zal er gebeurd zijn in het huis is wat meteen door mijn hoofd vliegt. De eenzame plek en de grijze achtergrond maken het geheel af. Sowieso ben ik benieuwd, want Toni Coppers heeft in 2014 de Hercule Poirotprijs gewonnen, deze prijs is een jaarlijkse literatuurprijs voor de beste Vlaamse misdaadroman. Er zijn al meerdere boeken verschenen met Liese Meerhout in de hoofdrol en zoals jullie inmiddels wel weten ben ik daar gek op. In juli van dit jaar las ik al Het laatste oordeel van Toni Coppers en daar had ik enorm van genoten, dus ik ga snel in dit boek beginnen.

Caroline: Een mooie cover in grijstinten, de sneeuw zit nog in de lucht met een kasteel tussen de bomen. Na het lezen van het boek krijgt het kasteel betekenis.

De laatste boeken van Toni hebben zijn naam in mooie gekleurde, opvallend glimmende letters op de cover staan. Gouden letters bij dit boek.

Het verhaal

Caroline: ‘Het doel van de vleermuizen is om insecten te vangen, daar slagen ze uitstekend in. Maar door dat te doen, dienen ze een ander doel, iets waar die vleermuizen zelf niet in geïnteresseerd zijn.’

Wanneer op een koude december dag een busje tegen een bankgebouw knalt en blijkt dat er iemand in zit die is vermoord, krijgt Liese Meerhout, commissaris bij de Cel Agressie in Antwerpen, het onderzoek toe gewezen.

De bestuurder is vermoord op een wel heel gruwelijke wijze en deze man blijkt een ex-collega te zijn, Bruno Deloovere. De ex-agent is ontslagen en hij blijkt een criminele achtergrond te hebben.

Wanneer er ook nog een rechter bij het hof van beroep wordt vermoord, Alexander Pevenijns, krijgt Liese deze moordzaak er ook bij. Wat blijkt, bij beide moorden is een lange magere man gezien in motorpak en zwarte helm. De relatie tussen Pevenijns en Deloovere is ook een raadsel.

Wanneer er een moordaanslag op Liese wordt gepleegd, wordt het helemaal een bizarre toestand. Liese heeft nooit met Pevenijns of Deloovere te maken gehad, ook niet in het verleden tijdens aanhoudingen.

De man die de aanslag pleegt, is weer de magere motorrijder in het zwarte pak en de zwarte helm.

Hoofdcommissaris Torfs verbiedt Liese nog in haar appartement te wonen en haar collega Masson vindt een kamer in een hotel voor haar.

Wanneer dan ook nog commissaris Dirk Grootjans wordt vermoord, hij wordt bijna onthoofd door de motorrijder, hebben ze nog steeds niets wat de moorden met elkaar in verband brengt.

Terwijl Liese probeert met haar team de puzzelstukjes op hun plaats te leggen is ze zelf in haar privéleven bezig andere woonruimte te zoeken. Liese kan vanaf haar balkon de giraffen in de dierentuin zien, maar omdat er een hoge muur omheen wordt gebouwd vraagt ze zich af waarom ze er zal blijven. In het hotel waar ze onderduikt, ontmoet ze Nelle en haar zoon Matthias en er ontstaat een band, maar wat heeft haar collega Simons daar nu weer mee te maken?

Moon: ‘Eerst een ex-flik, dan een rechter, nu een commissaris; zei Torfs met pure gal in zijn stem. Dat kun je godverdomme bezwaarlijk nog toeval noemen.’

Wanneer er op 3 december een oud Mercedes-Sprinter busje zich in de gevel van de Deutsche Bank in Antwerpen boort, denkt men algauw aan een aanslag. In het busje zaten Britse reisagenten en de bestuurder en er is maar één overlevende. Als blijkt dat de chauffeur van het busje vergiftigd is met rattengif, verandert het idee van een aanslag algauw in moord. Liese Meerhout, commissaris van de Cel Agressie, ook wel ‘de Moord’ genoemd, neemt de zaak op zich.

De chauffeur van het busje is een oud-collega van de Antwerpse Cel. Bruno Deloovere is vijf jaar geleden ontslagen, nadat hij niet van zijn verslaving af kon komen. Als 3 dagen later rechter Alexander Pevenijns, bijnaam de Bulldog, in zijn garage door drie messteken om het leven wordt gebracht, lijkt het dat het om dezelfde dader gaat en ook op deze zaak wordt het team van Liese gezet.

Wanneer Liese het winkelcentrum uitloopt nadat ze haar cadeautjes heeft gekocht voor de feestdagen wordt ze beschoten, het schot komt tussen haar rechterarm en haar borstkas, en ze raakt gewond. Het lijkt of de dader het op Liese heeft voorzien en ze duikt onder in een hotelletje van een oude vriendin van haar collega Michel Masson.

Wat is de dader van plan en wat is de connectie tussen de rechter, Bruno Deloovere en Liese? Het team staat voor raadsels.

Wat vonden de bendeleden van het boek?

Caroline: Weer een prachtige Coppers-thriller. De vele verhaallijnen komen aan het einde bij elkaar in een plot die ik niet had voorzien. Een psychologische thriller vind ik, met enkele gruwelijke moorden die hiertoe bijdragen gepleegd door iemand met een zeer ziek brein. Ik had eerst zoiets van ‘wat een hoeveelheid personages en hoe passen die allemaal in elkaar?’.  Ik kon het boek steeds moeilijker weg leggen en was zo benieuwd naar het einde.

De moorden opgelost, maar het privéleven van Liese, daarmee kan het nog alle kanten op. Ik verwacht een volgende Liese Meerhout over niet al te lange tijd, meneer Toni Coppers! Ik ben zeker fan van deze serie en heel blij dat ik bij de uitreiking van de Hercule Poirot publieksprijs van dit boek mocht zijn.

Moon: Aangezien ik van Het laatste oordeel al zo genoten had, werd ik erg enthousiast dat ik De vleermuismoorden mocht lezen voor het blog. De schrijfstijl van Toni Coppers maakt dat ik erg vrolijk word en zo ook in De vleermuismoorden is het gelijk genieten van de opbouw van de zinnen en de woordkeuze. 
‘Een uur eerder, zo rond tien uur `s avonds, was de mist komen opzetten. Hij kronkelde traag en stil als een wurgslang rond het landhuis, bereikte de oude schuur en de bijgebouwen en verborg de stammen van de eiken en de beuken in het ijskoude park. Langzaam zweefde hij naar boven en vulde de hemel, zodat de maan een vaalgele vlek werd tussen de uitgestrekte takken.’ Dat is toch mooi?

De onderlinge verhoudingen in het team van de Cel Agressie worden mooi beschreven door Toni Coppers. Zo heb je Liese die op het punt staat te verhuizen uit de woning van haar ex, Fabian Steppe, patholoog bij de politie. Ze hebben dus veel met elkaar te maken hebben, nadat ze besloten hebben als ‘goede vrienden’ verder te gaan. Dan heb je hoofdinspecteur Michel Masson, die als hij niet op het werk is vaak iets te diep in het glaasje kijkt en hij is net terug van zijn vakantie naar Portugal waar hij in een bibliotheek heel veel vleermuizen heeft gespot wat een diepe indruk op hem heeft gemaakt.

Je merkt al dat de personages bijna tot leven komen, zo goed besnaard zijn ze beschreven door Coppers. Ik zou weleens bij Liese op de koffie willen en uit haar raam naar de giraffen willen kijken. Zo pakken de personages me naast het verhaal, en ook het verhaal is goed. Het is zo opgebouwd dat je denkt ‘nu komt de ontknoping’, maar nee, dan heb je weer een andere wending waardoor niet alleen het team in verwarring raakt maar ik als lezer ook.

Dit en de zinsopbouw maakt het lezen tot een feestje. Het boek is tot het einde aan toe spannend, als lezer word je goed in spanning gehouden en als het plot dan daar is komt er nog een mooi staartje. Het is echt een boek waarin je wilt door lezen, en als ik me niet vergis komt er nog een vervolg in de Liese Meerhout-reeks, een echt open einde is er niet, maar er is wel degelijk een mogelijkheid voor vervolg. En die zal ik zeker gaan lezen.

De schrijfstijl, de zinsopbouw en de personages maken Toni Coppers tot een zeer goede schrijver waar ik al meerdere keren van heb mogen genieten. Deze Vlaamse schrijver krijgt al steeds meer fans in Nederland, maar dat kunnen er nooit genoeg zijn dus als ik jullie was zou ik binnenkort echt een boek van Coppers aanschaffen en ik beloof je, daar ga je enorm van genieten.

‘Nee, daar zou ik alleen maar mezelf tegenkomen, mompelde hij. En mezelf en ik, wij schieten niet zo goed op met elkaar, op dagen als deze.’

Beoordeling van Moon:

Spanning 5

Schrijfstijl 5

Plot 5

Leesplezier 5

Ik kan niet anders dan 5 sterren geven, want ik heb er gewoon echt van genoten, mijn ogen vielen bijna dicht, maar moest doorlezen. Ik baalde dat ik eigenlijk weg moest want dan kon ik niet lezen. Dit is dus echt een 5 sterren boek!

Beoordeling van Caroline

Schrijfstijl 4

Leesplezier 4

Plot 5

Spanning 5

Psychologie 5  = 4½ sterren

Namens Thrillerlezers kunnen we dus alleen nog maar zeggen, pak ook eens een boek van  Toni Coppers op! Met 4,5 sterren is De vleermuismoorden eigenlijk een boek wat niet in je kast mag ontbreken. Wij kijken alweer uit naar het tiende boek in de Liese Meerhout-reeks en houden deze Vlaamse schrijver zeker in de gaten.

Nieuwsgierig? Bekijk het boek hier op Bol.com