Het laatste oordeel - Toni Coppens

De cover:

Een fijne thrillercover, met daarop een straatgezicht in het licht van de lantaarnpalen en een jong meisje dat op de grond ligt. Al gauw krijg je hier de kriebels van. Ik zou dit boek gelijk even oppakken, want je wilt weten waar het over gaat. Ik dan he! De vage uitstraling van een lugubere vondst in het avondlicht. Mmmm wat is hier gebeurd?

Het verhaal:

Wanneer Emma Buyens, het puberende meisje van twaalf, spoorloos verdwijnt zonder haar telefoon die ze geen seconde alleen liet en zonder haar insulinepen, denkt de politie al snel aan een wegloopgevalletje. Maar Liese Meerhout, commissaris bij de Antwerpse Cel Agressie, heeft er geen fijn gevoel bij. Twee getuigen melden zich die in de late namiddag een kleine donkere bestelwagen hebben gezien in de omgeving van het huis van het meisje. Als ook de dertienjarige Femke Fleerackers verdwijnt, en daar ook door een getuige een blauwgrijze bestelwagen wordt gezien, beginnen de alarm bellen te rinkelen bij het team.

Is er sprake van een gek die jonge meisjes ontvoert of hebben de beide meisjes een gezamenlijke link? Een race tegen de klok, vinden ze de meisjes voor het te laat is?

Mijn mening:

‘Toen voelde het alsof ze oploste in een grote, zwarte wolk.’

Op de voorkant prijkt met mooie woorden ‘winnaar van de Herule Poirotprijs 2014’. Dat maakt me nog nieuwsgieriger. Ik heb nog niets van Toni Coppens gelezen, maar na het lezen van de achterflap denk ik dat ik hier wel een paar uurtjes leesplezier van heb. Ook lees ik dat de eerdere boeken van Toni Coppens worden verfilmd door de VTM. Leuk!

Al snel pakt het verhaal me, een vermissing van een kind is altijd wel iets wat mij persoonlijk raakt. Het is ook gelijk pakkend door de snelle actie in het verhaal, het heeft hier geen lange aanlooptijd met veel personages. Gewoon een fijne, vlotte en duidelijke schrijfstijl.

Ook de emoties die deze zaak bij de verschillende teamleden oproept, de vermissing van twee jonge meisjes, is goed beschreven. Ook bij Liese komen er allerlei emoties los, het verlies van haar ongeboren kindje door een verdwaalde kogel is hier de trigger voor. Hierdoor zit ik midden in het verhaal en raakt het me.

‘Laat me ze terugvinden. Laat me ze levend en wel terugvinden. Anders was er echt geen verlossing.’

Door de goed opgebouwde spanning maakt wegleggen haast onmogelijk. Je blijft telkens het boek oppakken en wilt door lezen, kijken hoe alles zich ontwikkelt. Het plot kon je gedeeltelijk aan zien komen, maar is op zo’n manier geschreven waardoor je in een flow zit met gemixte emoties.

Ik ben fan, de manier van schrijven van Toni Coppens staat mij enorm aan; de mix van spanning en emotie en daarbij de fijne schrijfstijl en personages, ik ga de eerdere boeken van Toni zeker ook eens oppakken en ik ben heel benieuwd naar de verfilming!

Moon