De hoofdstukken worden afgewisseld tussen Morten, Marijn, Mo en met Esther, de ex-vrouw van Morten die in een dagboek schrijft die ze M. noemt. De vrouw van Morten die in de gevangenis zit wegens de moord /poging tot doodslag op de minnares van Morten. Levander gebruikt het halve boek bij deze geschriften aan M. de grap dat als Esther over Morten schrijft ze dan schrijft over de man van wie ik gezworen heeft de naam nooit meer te zullen uitspreken. Een leuke Harry Pottergrap die wel begint te vervelen en halverwege het boek zichzelf oplost doordat ze dan opeens Morten wel bij zijn naam noemt.
Het duo heeft een lekkere vlotte pen waardoor je door het boek sjeest in een razend tempo en veel te snel het einde nadert. Geen leuk vooruitzicht wetende dat er nu geen volgend deel meer komt.
Iedereen fantaseerde wie M toch zal zijn en van tevoren gokte mijn vriendenkring op Marijn die haar boek eindelijk zou gaan publiceren in deel 3. En als het boek lijkt te starten met de moord op Marijn, zit je toch even stomverbaasd. Maar het boek gaat al snel een andere kant op en lijkt de neergang van Morten als hoofdonderwerp te hebben. Iedereen lijkt aan zijn stoelpoten te zagen en of de macht te willen hebben of minstens wraak op deze eigengereide, verwaande, nietsontziende Morten te willen die wel heel veel vijanden onderweg gemaakt heeft.
Morten lijkt niet langer meer alle touwtjes in handen te kunnen houden, zo krijgt zijn als ex-vrouw met een goede advocaat een ander etiket i.p.v. moordenaar gelabeld. Zijn dochter Philippine wil weer thuis wonen. Noemt hem Morten i.p.v papa, maar is Gothic af. De gesprekken die hij voert bij zijn therapeut m.b.t het ouderschap laten een realistisch beeld zien hoe ouders ook over hun kind kunnen denken (verfrissend).
Dan de laatste 80 pagina's. Die lopen een beetje uit de band naar mijn mening. Eerst een lading lesbisch "geweld". Veel gedoe met relaties die ontstaan en ik even afwacht of nu echt iedereen opeens lesbisch wordt en wat met iemand van het Binnenhof krijgt. Alsof we opeens in een lesbisch chicklit belandden.
Ik leer wat kutzwagers zijn. Kent u het woord? Voor mij was het nieuw. Vraag me nu nog steeds af of het een Amsterdams incrowdterm is of een gewoon voor het boek bedacht woord. Hilarisch is de term en de daarbij behorende betekenis wel.
Stiekem kijk ik naar hoeveel bladzijden nog: 50! Dit gaat toch niet de hele tijd zo door? Nee, bam! Er vindt een hevige gebeurtenis plaats op het museumplein waardoor alles weer op losse schroeven komt. De toekomstige eerste lesbische premier ziet alles in duigen vallen. Het laatste gedeelte van dit deel drie lijkt een beetje van de lange halen snel thuis, het is allemaal net een beetje té wat er allemaal gebeurd. Hebben ze in alle bladzijden van alle boeken een heerlijk politiek gekonkel waar ook vaart in zit en waarbij je je niet hoeft te vervelen, nu voelt het als een Amerikaanse inbreng. Alsof opeens iemand anders het laatste stuk schreef.Had men niet beter het boek 50 pagina's meer hebben kunnen geven en het in een wat rustiger tempo kunnen eindigen. Niet gezapig, maar minder filmisch dan nu. Alsof het Scandinavische afgerond wordt met een Amerikaanse blik op het verhaal. Of er opeens even een hoop actie ingeschreven moest.
De wendingen: doodgaan, kinderen die opeens te voorschijn komen, enzovoort die plaatsvinden rondom de persoon Morten vind ik persoonlijk wat te ver gezocht en ook te makkelijk. Maar laten we eerlijk zijn voor veel lezers zal juist dit stuk een verrassend effect hebben. Ik kan soms te kritisch naar een verhaal kijken.
Ik heb echt genoten van de gehele trilogie. Het einde vind ik dan wat te Amerikaans. Maar het overgrote deel leefde ik mee met Morten, Mo en Marijn. De drie hoofdpersonen zijn uitstekend neergezet in de boeken en kwamen realistisch /geloofwaardig over. Ook de vele bijpersonen brachten een extra dimensie in het verhaal. Ik vormde bij alle personen mooie beelden en hoop dat die niet te veel te niet gedaan worden bij de toekomstige verfilming van de boeken.
Plot 4
Spanning 4
leesplezier 4
Originaliteit 4
Psychologie 4
Ink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten